Süveyda, kalbin üstündeki siyah benek demektir. Kalpteki gizli günah merkezi...
Sen, ben, onlar aslında hepimizin kalbinde bir yerlerde bu gizli günah merkezi vardır.
Bazımız bastırır, bazımız bastıramayız... Bazımız iyi olmayı seçer, bazımız kötü...
BURALARI GENELDE OKUMUYORSUNUZ AMA BU SEFER LÜTFEN OKUYUN. BÖLÜM OKUNMA SAYILARINA GÖRE VOTE VE YORUMLAR ÇOK AZ. ASIRI SESSIZ OKUYUCU VAR VE BILMENIZI ISTERIM KI BU DURUM BENIM HEVESİMİ KIRIYOR. EN AZINDAN HERKES BİR YORUM DAHİ YAPABİLİRSE BU BÖLÜM COK SEVINIRIM. EMIN OLUN COK ZOR BIR SEY DEGIL.
ZATEN BIR KAC BOLUME FINAL YAPACAĞIZ. LÜTFEN OLABILDIGINCE DESTEK OLUN. ŞİMDİDEN TEŞEKKÜR EDERIM.❤️
DİĞER BÖLÜM BIR KAC GUN ICINDE GELECEK.
KEYİFLİ OKUMALAR...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"~En saf duyguları hiçe sayılınca, insan tekrar birine masum olmak istemiyor.~"
$
Çocukken, yani her şey yolundayken bir çok, çocuksu hayalim vardı. Mesela her akşam odamda çeşit çeşit kıyafetler giyer, hayali insanlara mini bir konser verirdim. Daha o zamandan severdim müzik dinlemeyi ve söylemeyi. Büyüyünce insanların önünde büyük bir konser vermeyi isterdim. Çok ünlü bir şarkıcı olmayı hayal ederdim.
Sonra bir gün birine aşık olacağımı ve asla babam ve annem gibi kavga etmeyeceğimizi düşünürdüm. Biz hep mutlu olacaktık.
Çocukluk aklı işte, insan sevdiği insanı neden üzerdi ki?
O zamanlar sevince ve sevilince her şeyin üstesinden gelineceğini düşünüyordum. Sevdiğim adamla evlenip bir ömür boyu mutlu yaşamayı hayal ediyordum.
Sonra bir gün geldi ve hayatın o kadarda toz pembe olmadığını anladım. Yıllarca aynı evde yaşadığım annem babam kanıtlamıştı bunu bana. İlk önce annemin darbesi, ardından babamın darbesi bir harabeye çevirmişti beni.
Hayallerin bir anda toz dumana dönüşmesi bu kadar kolaydı işte. Tam dört yıl ne kimseye güvenmiştim, ne de sevebilmiştim. Soğuk, insanların bana yaklaşmaması için en sert yanımı ortaya koyduğum bir insan olmuştum. Artık hayatımın bundan ibaret olacağını düşünmüştüm.
Ta ki hayatımın tam ortasına bir anda giriş yapan Savaş'a kadar.
İlk göz göze geldiğimiz anda anlamalıydım aslında. Orada yüzlerce bakış vardı belki ama benim sadece tek bir bakış dikkatimi çekmişti. Umursamamıştım o an. Oysaki kalbim benden izinsiz çoktan kararını vermişti bile.
Ne kadar uzak durmaya çalışırsam çalışayım hep onda buldum kendimi. İçimde kaç tane fırtına koptu belki de. Kabul etmek istemediğim tek şey Savaş'a aşık olduğumdu. Çok geç fark ettim, çok geç harekete geçtim. Çünkü kimseyi sevebileceğimi düşünmüyordum. Üzülürüm diye kaç duvar ördüm kendime ama Savaş her defasında bu duvarları yıkıp tekrardan gösterdi kendini bana.
