Süveyda, kalbin üstündeki siyah benek demektir. Kalpteki gizli günah merkezi...
Sen, ben, onlar aslında hepimizin kalbinde bir yerlerde bu gizli günah merkezi vardır.
Bazımız bastırır, bazımız bastıramayız... Bazımız iyi olmayı seçer, bazımız kötü...
MERHABA DEĞERLİ OKUYUCUM :) YEPYENİ VE UZUN BİR BÖLÜMLE GELDİM :)
UMARIM BEĞENEREK OKUDUĞUN BİR BÖLÜM OLUR :)
LÜTFEN VOTE VE YORUM YAPIP, DÜŞÜNCELERİNİZİ BENİMLE PAYLAŞIN :) HEM BÖLÜMDE ÇABUK GELİR :D
KEYİFLİ OKUMALAR :)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~"Unutma ki insan; sevebildiği kadar insandır."
Ümit Yaşar Oğuzcan~
§
Arabanın hızıyla yüzüme dokunup geçen sokak lambalarının turuncu ışığı eşliğinde, kafamı cama yaslamış hiçbir şey düşünmemeye çalışıyordum. Tek isteğim düşüncelere dalmadan eve varıp, günün yorgunluğu ile birlikte yatağımı kucaklamaktı.
İnsan düşünmekten korkar mıydı ki? Ben korkuyordum. Aklıma gelebilecek şeyler tüylerimi ürpertiyordu ve ben o yüzden düşünmek istemiyordum. Eğer kendimi zihnimin en derinliklerine gömdüğüm dünyaya bırakırsam, incinirdim. Zayıflık beni ele geçirirdi. Lakin ben zayıf olamayacak kadar acımasız bir hayatta yaşıyordum.
Arabanın içinde olmama ve havanın sıcak olmasına rağmen anlamsızca içimi üşüten soğukluk ellerimi buz gibi olmuş kollarıma sarmama sebep olurken kafamı arabanın camından kaldırdım. Diken diken olmuş tüylerimi avuç içimde hissediyordum.
Cem'e rol olarak yaptığımız etkileyici tango dansından sonra, bir süre daha oturup kalkmıştık. Bu sefer bizim gerçekten birbirimizi sevdiğimize inanmıştı. Bunu hal ve hareketlerinden anlayabilmiştim. Şimdi ise tek eksik Ayça'nın Cem'i ikna etmesiydi.
"Eğer üşüdüysen, arka koltukta ceketim var."
Savaş'ın ifadesiz sesiyle ona döndüm ve gözlerinin yolda olduğunu gördüm. Yola çıktığımızdan beri o kadar dalgındım ki hangi ara ceketini çıkarıp arka koltuğa koyduğunu bile görmemiştim. Üstünde sadece siyah gömleği varken kravatını çekerek bollaştırmıştı. Gözümü Savaş'tan çekip arka koltuğa doğru döndüm ve ceketi alıp elbiseden dolayı açıkta kalan omuzlarıma doğru koydum.
Savaş'ın tanıdık ve bana her yaklaştığında aldığım o koku, ceketten dolayı burnuma dolmaya başlamıştı. Zihnimi tekrar ele geçirmeye çalışan düşüncelerle öfkelenmeye başladım. Savaş'ın tango dansında vücuduma dokunan ellerini sanki yine hissediyordum. Vücudumun ve aklımın sadece bir kokuya verdiği tepkiye anlam veremiyordum. Neden böyle oluyordu?
