Süveyda, kalbin üstündeki siyah benek demektir. Kalpteki gizli günah merkezi...
Sen, ben, onlar aslında hepimizin kalbinde bir yerlerde bu gizli günah merkezi vardır.
Bazımız bastırır, bazımız bastıramayız... Bazımız iyi olmayı seçer, bazımız kötü...
BENİM ÇOK İÇİME SİNEN BİR BÖLÜM OLMADI. BİRAZ ZOR YAZDIM BAZI NEDENLERDEN AMA UMARIM SEN KEYİF ALDIRSIN. ŞİMDİDEN KEYİFLİ OKUMALAR :)
LÜTFEN VOTE VE YORUM YAPMAYI UNUTMA :)
BURAYA BU BÖLÜM HIKAKEYE DAHİL OLAN BURAK' IN FOTOĞRAFINI BIRAKIYORUM :*
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"~Acıyı sevmek olur mu? ~"
§
Herkesin hayatta dönüm noktası yaşadığı bir an vardır. Eski sen ve yeni sen. Arasında farklılıklar olan iki kişilik. Yaşadığın olay öyle çok üzer ki seni daha fazla üzülmemek için değişmek zorunda kalırsın. Çünkü içini yakıp kavuran o acıyı daha fazla hissetmek istemezsin. İstesende istemesende değişirsin. Daha duygusuz, daha umursamaz, daha acımasız...
Ama bütün bunlara rağmen unutmamak gereken bir şey vardır. Üzülen, acı çeken ve sevgiye muhtaç olan o çocuk her zaman içimizde bir yerdedir aslında. Biz sadece onu hissetmemek isteriz. O çocuk zihnimizin en derinliklerinde bir yerde, karanlık bir köşede yere çökmüş, kafasını dizlerine gömmüş bir şekilde ağlıyordur. Ne kadar çok içine atarsan at, ne kadar çok umursamıyorum dersen de, işte gerçek budur. Ve sen o ağlayan çocuğu asla susturamazsın.
Biri sanki göz kapaklarımı dikmiş gibi gözlerimi açmakta zorlanıyordum. Bilincim yavaş yavaş yerine gelirken vücudumun uyuşukluğu, üstümde sarhoşmuşum gibi bir etki bırakıyordu. Gözlerimi açmaya çalışırken ağzımdan çıkan anlamsız mırıltılar kulağıma ilişti. Sonunda gözlerimi zorlukla açabildiğimde tavanda asılı olan parlak beyaz ışığın gözlerimi almasıyla, gözlerimi bir kaç kez kırpıştırarak ışığa alışmaya çalıştım.
Nerede olduğumu anlamak için kafamı fazla hareket ettirmeden etrafa bakındım. Fazla büyük olmayan bir odadaydım. Etrafta fazla eşya yoktu. Koluma takılı olan serum bitmek üzereydi. Şu durumda hasta gibi yatmamak için üzerimde ki ince pikeyi yavaşça açtım. Üstümde ameliyat önlüğüne benzer bir şey vardı. Yavaşça doğrulmaya çalıştığımda belimin yan tarafına saplanan acıyla birlikte ağzımdan çıkan inlemeye engel olamadım ve yüzümü buruşturarak olduğum yere geri yattım.
Önümde ki kapının açılmasıyla birlikte gözlerimi kapıya diktim. Savaş görüş açıma girdiğine yüzünde ki donuk ifadeyle bana doğru baktı. Uyanmış olduğumu görünce içeri girdi.
"Bu haldeyken ayağa kalkmaya çalışacak kadar aptal olmadığını umut ediyorum." dedi ve ellerini cebine koydu. Belimde ki yara hala sızlarken sinirle elimi yine pikeye attım ve üstümü geri örttüm. Şu aciz halim sinirimi bozmuştu. "Nasıl hissediyorsun?"
