Süveyda, kalbin üstündeki siyah benek demektir. Kalpteki gizli günah merkezi...
Sen, ben, onlar aslında hepimizin kalbinde bir yerlerde bu gizli günah merkezi vardır.
Bazımız bastırır, bazımız bastıramayız... Bazımız iyi olmayı seçer, bazımız kötü...
BİLİYORSUNUZ Kİ KİTABA BİR İNSTAGRAM HESABI AÇTIM. YENİ BÖLÜMLERDEN ALINTILARI O HESAPTAN PAYLAŞACAĞIM. suveyda_wattpad
UMARIM BEĞENEREK OKUDUĞUN BİR BÖLÜM OLUR. KEYİFLİ OKUMALAR ❤️
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
~"Yeni bir ateş söndürür başkasının yaktığını, yeni bir acıyla hafifler eski bir ağrı.
SHAKESPEARE" ~
§
Sevildiğini hissetmenin nasıl bir duygu olduğunu çoktan içime gömmüş ve unutmuştum. Lakin şimdi hem sevmeyi, hem sevilmeyi iliklerime kadar hissediyordum.
Son zamanlarda yüzümde artan gülümsemenin tek sebebi Savaş'tı. Kendimi hissetmemi sağlayan, hala hayatta mutlu olunabilecek şeyleri bana gösteren ve umutsuzluğumu kırıp geçen duyguların ta kendisiydi.
Arabada çalan müziğe hafif mırıldanarak eşlik ederken aynı zamanda etrafımızı çevreleyen ağaçlara bakıyordum. Yazın ortasında olduğumuz için hava kavurucu derece de sıcaktı. Güneş tam tepede ışıltısını yemyeşil ormanın üstüne bırakıyordu.
Savaş nereye gideceğimizi söylememiş bende yol boyunca sormamıştım zaten. Her ne kadar merak etsem de aşırı meraklı gözükmek istemiyordum. Tek bildiğim gittiğimiz yerin yerleşim yerlerine çok yakın olmadığıydı. Neredeyse yirmi dakikadır yolda olmamıza rağmen tek tük küçük ahşap evler görmüştüm.
"Ne kadar kaldı?" diye sordum Savaş'a dönerken. Merakım biraz ağır basmaya başlamıştı.
Savaş gözlerini yoldan çekmeden arabayı yavaşça kenara çekti ve durdu.
"Geldik." dediğinde kendi camından dışarı doğru baktı ve ardından bana döndü. "Hadi gel."
Kendi kapısını açıp inerken bende kendi tarafımda ki kapıyı açtım ve yavaşça arabadan indim. Etrafı incelerken benim olduğum tarafta ormanlık alandan başka hiçbir şey olmadığını gördüm. Savaş'a doğru dönüp arabanın etrafından dolaştığımda büyük bir giriş kapısı ve üstünde ki tabela dikkatimi çekti.
Burası bir mezarlıktı.
İstemsiz bir şekilde yutkunup Savaş'a baktığımda yüzümü incelediğini fark ettim. Yanına ufak adımlarla yürüdüm.
"Neden buraya geldik?" diye sordum ve gözlerimi tekrar mezarlığa çevirdim. Büyük ve bakımlı bir mezarlıktı. İnsanlar normalde mezarlıktan korkarlardı ama burası tabiri caiz bir cennete benziyordu. Her mezarlığın üstünde çiçekler açmış, arada geçen yollar bakımlı ve çok iç açıcı gözüküyordu.
