Gözleri hatta bakışları acı çekiyordu. Alıp verdiği nefes bile acı çekiyordu sanki.
Elini uzattı bana doğru, parmakları titriyordu.
Yabancısı olduğum gözler, yalvarırcasına bakıyordu gözlerime.
Bana attığı her adımda, beni ondan uzaklaştırıyorlardı.
Silahın tetiğini çekmişti babam. "Dur!" diye bağırdı.
Bir kaç adımlık mesafe vardı aramızda, duracak gibi değildi.
Yavaş adımlarla kapatıyordu aramazdıki mesafeyi.
Elimi kaldırıp "Dur" dedim.
Yavaşça başını salladı. "Yapma Hazan" dedi fısıltıyla.
Korumaları babamın etrafını sarmış, elleri silahlarının üzerinde hazırdaydı.
Babamın korumaları ise onların aksine aynı adama doğrultuyordu silahlarını.
Elliyi geçkin silahlı adam vardı içeride.
Bir savaş halindeydi Bolşoy, Ben de her şeyden habersiz bu savaşın ortasındaydım.
Annem sıkı sıkı elimi tutuyordu.
Babam ateş etmek üzereydi.
Ne yapmıştı bu adam bana, Bir savaş başlatmaya sebep olacak kadar?
Bir anda tek koluyla belimden kavrayıp beni kendine çektiğinde kimse ne olduğunu anlamamıştı.
Beni herkesin içinden çekip kollarının arasına almıştı.
Adamları etten duvar örmüştü etrafımıza.
Yüzünü boynuma gömdüğünde sıcak nefesini hissediliyordum.
Elleri yabancıydı, dokunuşları yabancıydı ama kokusu garip bir his yaratmıştı içimde.
Hiç bırakmayacak, buna doyamayacak gibi sarılıyordu.
Etrafımızdaki herkes hareketlenmeye başladığında bağırdı.
"Hazan benim! Onu benden kimse alamaz!"
Babam silahını kaldırıp havaya bir el ateş açtığında, ben hala beni sıkıca kavramış adamım kollarındaydım.
Bir eli benim sırtımdayken diğer eliyle insanları uzaklaştırıyordu etrafımızdan.
Elimle göğsünü ittirip, kendimi ondan ayırmıştım.
"Kimseye bir zarar gelmeden git buradan" dedim.
Acı dolu gözler şimdi de hayal kırıklığı sığdırmıştı derinliklerine.
Ne olursa olsun onunla gideceğimi
düşünüyordu.
Herkesi bu denli öfkelendirecek ne yapmış olabilirdi bana?
"Seni almadan hiçbir yere gitmem!" Bağırıyordu. Boynundaki damarlar yerinden fırlayacaktı sanki.
"Hazan seninle hiçbir yere gelmeyecek pislik herif!" diye çıkıştı annem.
"Seni burada delik deşik ederim Ahmalov!" dedi babam, Bütün ciddiyetiyle.
Ahmalov... nereden hatırlıyorum bu soyismi derken birden çıkmıştı ağzımdan.
"Ruslan" dedim.
Gözlerindeki acı yok olmuş, dünyaya yeniden gözlerini açmış gibi bakıyordu.
"Sevgilim" dedi. Tüm şefkatiyle, tüm zamanlar boyunca ağzımdan ismini duymayı bekliyormuş gibi.
