Şimdi gözlerimi açacağım ve yaşadığım her şeyi kötü bir kabustan sayacağım.
Ne de olsa varlığını yok saydığım bir yara canımı acıtamazdı artık.
Gözlerimi annemin evinde açmıştım kaç gündür burada olduğumu bile bilmiyordum.
Henüz daha güneş yeni doğmaya karar vermişken, annem başucumda uyuyordu.
Çocukken çok hastalanıp günlerce yatakta yattığım günlerde böyle görmüştüm en son annemi
Demek ki durumum bu kadar kötüydü.
Sessizce fısıldadım
"İyi olacağım annecim"
Mutfağa doğru ilerlediğimde annemin çalışanları da benim gibi günü erkenden aydırmıştı.
"İyi misin Hazan Hanım bir şey mi istemiştiniz"
Genç kadını önce içimden yanıtladım
'İyi olacağım'
Sonra küçük tebessümle birlikte onunda duyabileceği bir cevap verdim
"Kahve yapacağım bana kahvenin yerini gösterir misiniz"
Genç kadın bir çırpıda ihtiyacım olan bütün malzemeleri tezgaha çıkartırken annem içeriye girmişti.
"Bebeğim ne zaman uyandın duymadım hiç "
Annem şaşkın bir yüz ifadesiyle bana bakıyordu.
"Yeni uyandım annecim"
Annem elimdeki kahve paketini almaya çalışırken kuruyordu cümlelerini
"Tamam hadi seni sen içeri geç kızlar ne istiyorsun hazırlasın"
Annemin yanına küçük bir öpücük bıraktım.
"İyiyim ben anne, kahve yapıyorum birlikte terasta içer miyiz"
Annemin gözlerinin dolmasını saklamaya çalışıyordu.
"Dur o zaman ben de sana yardım edeyim" derken hızlıca bana arkasını dönmüştü.
Bana böyle hissettirmen için illa kalbimin paramparça olması mı lazımdı anne.
Annem işte böyleydi mesleğinin erbabıydı onun için öncelik her zaman son nefesinde ona ihtiyacı olanlardı.
Kahvelerimizi alıp terasa çıktığımızda İstanbul'un sabah sessizliği, boğazın durgunluğu ve havanın hafif esinti bile bana acımış da iyi hissetmem için yardım etmeye çalışıyorlarmış gibiydi.
Uzun sessizliği annemle bozmuştu.
"Bu gün birlikte vakit geçirelim. Kuaföre gidelim oradanda alışverişe gideriz sonra da yemeğizi dışarda yeriz hatta balık yemeye gidelim sen seversin"
Kahvemden kocaman bir yudum aldım.
"Salona gideceğim"
Annemin anında yüzünün düştüğünü farkettiğimde ekledim.
"Ama salona gitmeden önce kuaföre gidip oradan çıktığımızda da birlikte bir tatlı yiyebiliriz tabii sen diyette değilsen"
Annem de benim gibi gülüyordu.
"Senin için bu gün ara veririm"
Kahvelerimizi içtikten sonra evden çıkmıştık
Annem arabasını kuaförün önüne park ederken aklıma gelmişti sahi benim arabam nerdeydi?
Arabadan indiğimizde anneme sormuştum.
"Anne benim arabamın nerede olduğunu biliyor musun"
Annem bir çırpıda cevap verip bir çırpıda da pişman olmuştu.
