Yavaşça frene basıp arabayı kenara çekti.
Günlerdir gözlerinden yok olmayan buğulu bakışları yine yerli yerindeydi.
Ayrılık vakti geldiğinde, susacak çok söyleyecek bir şeyim yoktu.
"Emin misin" dedi. Öylesine sormuş gibiydi.
"Eminim" dedim.
"Dört aydır senden haber alamıyorlar."
Yolculuğumuz boyunca ilk kez bakmıştı gözlerimin içine, dudaklarımın değil gözlerimin vereceği cevaba bakıyordu. Boşuna zahmet ediyordu. Gözleriminde dudaklarımında cevabı aynıydı.
"Yorgunum Ruslan"
Yavaşça kafasını salladı. Gözlerini yine benim gözlerimden uzak herhangi bir yere çevirmişti.
"Haklısın.
Günlerdir hastanedesin"
Güldüm.
Neredeyse, zahmet verdim diyecek adama en az onun samimiyetsiz tavırları kadar sahte bir gülümsemeyle karşılık verdim.
"Sen ne zaman döneceksin Rusya'ya"
Bir çırpıda verdiği cevaba tezat sesi, uyandığından beri değişmeyen o sakin tonundaydı.
"Sen evine girer girmez"
Kafamı çevirip arabanın camından evime baktım.
Balkondaki çiçeklerim yok olmaya yüz tutmuştu.
"Çiçeklerim solmuş" dedim.
Aslında bir cevap beklememiştim.
"Özür dilerim" dedi.
Parmaklarımı kapının kulpuna uzattığımda duyulur duyulmaz bir sesle "ben de" dedim.
"Ben de özür dilerim"
Kapıyı açtım.
Yavaşça indim.
Şu an kırmak istediğim kapıyı sakince kapattım.
Ağır adımlarla apartmanın kapısına geldiğimde bu yolun bu kadar kısa olmasına, elimi çantaya attığım gibi bulduğum anahtara lanet ettim.
Anahtarı kapının deliğine geçirip çevirdiğimde, içeri girmeden önce dönüp son bir kez baktım.
Öylece bana bakıyordu.
Gülümsedim.
O da gülümsedi
Ben evime girdim.
O da evine gitti.
***
Bütün yaşamsal fonksiyonlarını kaybetmiş bir insan gibi düştüğüm boşluğun içinde çırpınmaktan başka hiçbir şey yapmadığım ikinci günümdü.
Ruslanla yeni tanışmış iki insan gibi, birbirimize yaptıklarımızı telafi edebilirmiş gibi özür dileyip ayrıldığımızın ikinci günüydü.
Dilediğim özür dindirmiş miydi son nefesinde onu terk etmemin acısını.
Ya o, özür dilerken hangi yaptığını kastetmişti acaba.
Beni hayallerimden kopardığı günden mi
Aylarca tutsak ettiği çaresizlikten mi
Bana yaptıkları yüzünden kestiğim bileğimden mi
Ya da hastanede adımı sayıklayıp gözünü açmasına rağmen beni görmek istememesinden mi
Niye acıttık birbirimizi bu kadar.
Kader niye nefretle kesiştirdiği yolumuzu aşka çevirdi Ruslan.
