De Straatartiest

46.

Het was de vrije dag van Mathieu toen Léon weer in La Mouffe aankwam, dus ging hij direct door naar zijn appartement. Vreugdevol werd hij onthaald door de kabouter. Toen Léon doorliep naar de woonkamer zag hij Alette zitten aan de ronde salontafel.

'Bonjour monsieur.'

'Bonjour mademoiselle,' groette Lé voorzichtig.

'Je komt mooi op tijd. Mijn dochter is gister aangekomen. Ze is voor het eerst sinds maanden weer op bezoek,' zei Mathieu geamuseerd.

'Ik ben blij dat te horen,' reageerde Léon meelevend.

'Het is lang geleden dat we elkaar voor het laatst zagen.' Alette stond op van haar stoel en liep op hem af. Omdat hij niet wist wat hij moest doen bleef Lé maar staan. Hij onderging een omhelzing van de blondine.

'Ik ben naar tegen je geweest. Het spijt me daarvoor. Ik kon het niet verkroppen dat mijn vader een nakomeling van de man die onze familie verscheurde in huis nam. Maar dat was niet jouw fout, dat was de fout van Mathieu. We hebben het uitgepraat. Het is goed nu.'

Overdonderd door het nieuws keek Léon Alette beduusd aan. Hij wist zich geen houding te geven, laat staan antwoorden.

'Ik heb haar gebeld en ben mijn belofte nagekomen,' zei Mathieu. 'Nu Martin dood is, kan onze familie niet meer bedreigd worden. Doordat Alette en mijn vrouw zoals ik al zei ook een andere identiteit hebben aangenomen na die overval, zou de politie nu ons niet meer kunnen achterhalen als we bij elkaar zijn.'

'Alleen was ik eerder bereid te komen dan mijn moeder,' vervolgde Alette. 'Het zit bij haar nog diep, maar het slijt wel. Alles is veilig, en ze houdt nog steeds van papa. Als de liefde sterk genoeg is en weer overwint, zal ze op den duur met mij mee gaan. Tot die tijd ga ik weer terug en kom ik weer om de twee weken langs bij Mathieu.'

Geheel onverwachts kreeg Léon vochtige ogen. Hij wilde ze verbergen en tegenhouden, maar dat kon hij niet. Het drong tot hem door dat mede door hem dit in gang is gezet.

'Wat is er?' vroeg Mathieu toen hij iets bij hem opmerkte.

'Als jij mij niet in huis nam, dan had dit nooit gebeurd. Dan had Martin nog geleefd en jouw ware identiteit nog in leven gebleven. Vandaar dat Alette me nu dankbaar is. Omdat ik de schakel was in het definitief vernietigen van je schimmige verleden en het veiligstellen van jouw familietoekomst. Want nu kunnen jullie weer naar elkaar toegroeien.'

'In een zekere zin heb je gelijk,' gaf Alette toe.

'Hij heeft gelijk,' zei Mathieu. Hij schudde heel even zijn hoofd, om zich mans te houden. 'Je bent als een zoon voor mij geworden, Léon. Ondertussen ben je net zo belangrijk als mijn eigen dochter. Ik hou van je.'

'Ik ook van jou, geschenk van God. Van hier tot het sterrenstelsel en weer terug.'

Het was prachtig om Mathieu weer met Alette samen te zien. Je kon in hun bijzijn de liefde voelen die hoort tussen een vader en dochter. Het deed Léon goed dat hun band weer herstelde en beter werd dan ooit tevoren. Ze bleef tot het einde van de week, en Lé had ondertussen ook aangekondigd binnenkort weer Parijs te verlaten. Zowel Alette als Mathieu waren natuurlijk ontzettend nieuwsgierig waarom, dus vertelde hij over Ambre met de grootste glimlach die hij ooit tevoorschijn toverde.

'Kijk nou, de kunstenaar is weer verliefd! Wat prachtig, wat geweldig!'

Alette was iets ingetogener, maar alsnog blij voor Léon. Ze feliciteerde hem en wenste hem geluk toe.

Ook spookte het door zijn hoofd heen om hun te vertellen over zijn nabije toekomstplannen, maar hij deed het maar niet. De aankondiging dat de volgende circustour de laatste voor hem zou worden was pas gepland vlak na de zomerbreak. Voor die tijd moest Léon het voor zich houden, al wilde hij het maar al te graag uit de doeken doen voor deze twee lieve mensen.