De Straatartiest

20.

Weken vlogen voorbij, de zomer verliep gestaag verder en de zwoele warmte van de zon prikte aangenaam op je huid. Zowel Parijzenaren als toeristen hadden het erg naar hun zin. Het nieuws dat er een nieuwe kunstbriljant is opgemerkt ging als een lopend vuurtje. Pijlsnel wist half Parijs van het bestaan van Léon af. Zelf had hij daar weinig erg in. Hij werkte verder met zijn geliefde pop en wist elke keer weer een geweldig resultaat neer te zetten.

Alette had een paar dagen later na haar vertrek duidelijk gemaakt aan haar vader dat ze voorlopig niet meer op bezoek zal komen. In overleg met haar moeder kwam ze op dat besluit. Dat nieuws kwam hard aan bij Mathieu, maar hij wist het te accepteren. Hij kon er niet veel aan doen en het enigste waar hij op kon hopen is dat met de tijd de woede weer zal slijten bij zijn dochter.

Lé merkte dat Mathieu steeds meer om hem begon te geven. De band die is ontstaan was onverwachts sterk geworden tussen hun twee, en hij zag dat de kabouter veel troost haalde uit zijn aanwezigheid en creativiteit. Hij besloot Manon te schilderen voor hem, alhoewel dat wel een hele uitdaging was gezien de poes geen minuut stil kon zitten. Uiteindelijk wist Léon er wel iets moois van te maken, mede door een beetje toegevoegde realistische fantasie. Mathieu vond het geweldig toen hij zijn verassing te zien kreeg. Een stevige knuffel en een heerlijke maaltijd was wat Léon dankbaar als dank in ontvangst nam van Mathieu.

Het was half augustus toen Léon met Monsieur Moustache op Place de la Contrescarpe zichzelf opnieuw uitvond. Hij kwam op het lumineuze idee om portretten voor een zacht prijsje te verkopen nadat hij deze na enkele uren geschilderd had. Dat werd een regelrecht succes. Per portret rekende Lé veertig euro en er kwamen (niet geheel opmerkelijk) veel jonge kinderen eropaf. Hun ouders betaalden graag voor het schilderij wat altijd wel in de smaak viel en het kind zat meestal vermakelijk en zoet op het krukje. Per dag kon Léon maximaal drie portretten maken, maar omdat de aandacht groot was had hij niet te klagen. Hij vroeg de caféeigenaars rond het plein of hij er mocht blijven, maar dat vond niemand een probleem. Hun cafés stroomden vol en Léon had zo al snel rond de honderd kijkende mensen. Het was een perfecte plek voor zijn idee en uitvoering.

Geliefd werd hij. En mede dankzij Monsieur Moustache een bezienswaardigheid, een goede acteur met een geweldige schilderstijl. De complimenten leken eindeloos, het lof groeide met de dag.

Op een donderdagmiddag ruimde hij zijn spullen op toen hij weer werd aangesproken. Deze keer was het niet zomaar iemand.

'Goedendag. Mag ik me voorstellen? Ik ben Didier, directeur van circus Paradisia.'

Verrassend verbaasd schudde Léon de hand. 'Léon. Aangenaam.'

Didier was een donkergekleurde man met een vriendelijke glimlach om zijn mond. Hij was netjes gekleed in een spijkerbroek, instappers en overhemd en keek Léon nieuwsgierig aan met zijn donkerbruine ogen. 'Ik heb vele verhalen over je gehoord. Allemaal zeer positief. Maar als je het zelf ziet is het altijd anders. Nu ook.'

'Oh?' Léon wist niet of hij dit als een compliment moest beschouwen.

'Nadat ik je zelf heb aanschouwd doen die verhalen er niet meer toe. Jouw spel in het echt zien is veel leuker dan de verhalen doen vermoeden.'

'Bedankt. Ik voel me gevleid,' reageerde Lé beleefd.

Didier glimlachte. 'Ik ben hier op vakantie, net zoals veel andere van mijn landgenoten, om deze prachtstad te bewonderen. Mijn circus bestaat vijf jaar en met een aantal acts trekken wij door het noorden van Frankrijk. Maar aan het einde van augustus neem ik altijd twee weken vrij.'

'Van wie heeft u eigenlijk van mij gehoord, als ik vragen mag?'

'Verschillende mensen. Toen ik ze aanhoorden moest ik natuurlijk wel naar je toe. Ze noemen je de artiest van de straat, een frisse jonge jongen die nu al onlosmakelijk is verbonden met Quarter Latin.'