De Straatartiest

17.

Mathieu zat alweer aan dezelfde tafel als gisteravond toen Léon uit zijn logeerkamer uitliep. 'Goed geslapen?' vroeg hij opgewekt. Lé knikte enkel en ging zwijgend aan tafel zitten.

'Alles goed?' klonk de volgende vraag. Léon mompelde wat onverstaanbaars waar Mathieu niet veel mee kon. 'Je ziet er depressief uit, jongen.' Met die conclusie kon Léon het alleen maar eens zijn. Want zo voelde hij zich ook. Maar hij zei nog altijd niets. Dus ging Mathieu zelf door.

'Als je iets kwijt wilt, moet je het zeggen. Je kan hier vertellen wat je maar wilt. Ik weet dat het gek klinkt voor iemand die je net pas hebt leren kennen, maar ik kan je verzekeren dat ik betrouwbaar ben en ik je alleen maar wil helpen.'

'Er is zoveel gebeurt,' zei Léon uiteindelijk. 'Wat ik gister heb verteld was nog maar een gedeelte. Ik ben zoveel verloren de afgelopen dagen dat het moeilijk voor te stellen kan zijn voor iemand die het niet zelf heeft meegemaakt. En tuurlijk wil ik het vertellen, maar je kent me maar net. Zoals je zelf zei. Ik vind je aardig en ik respecteer je gastvrijheid en warmte, maar een band is niet zomaar opgebouwd.'

Mathieu leunde naar achteren, geïmponeerd door de toespraak van Léon. 'Je hebt gelijk. Ik begrijp het.' En daarna, even later: 'Je bent erg wijs voor je leeftijd.'

'Ik weet niet of dat een voordeel is of een nadeel. Wijsheid komt niet vanzelf.'

Mathieu zat met een mond vol tanden. Hij wist zich geen houding te geven. Dus gooide hij het maar op wat anders. 'Wil je wat ontbijten? Ik heb toast met gebakken ei als je wil.'

'Lekker. Dank je.'

Lé at alles met smaak op. Mathieu keek tevreden toe. 'Wil je een dagje kijken wat ik doe? Dan leg ik je het een en ander uit over de buurt en welke kruiden ik allemaal verkoop.'

Léon stemde twijfelend ermee in. Het liefst had hij even alleen willen zijn en zijn tijd gestoken in het herstellen van Monsieur Moustache, maar het leek hem onbeleefd om dit aanbod te weigeren. Dus friste hij zich op en maakte zich klaar voor de dag.

Het is zondag en aan het einde van de ochtend toen Léon naast Mathieu op weg naar de verkoopkraam slenterden. Het was alweer behoorlijk druk. Mathieu sprak de jonge krullenbol toe.

'Dit gedeelte, Quarter Latin genaamd, is erg geliefd onder zowel toeristen als Parijzenaren. Het is een oud gedeelte van Parijs en oogt heel warm, bijna huiselijk. Het is alsof het een dorp is in een stad. Toeristen vinden dat geweldig, zeker in combinatie met de mensen hier. Mijn kraampje bevind zich in La Mouffe, een van de bekendste straten van deze buurt. Cafés en kraampjes bieden je veel aan, en de bewoners zijn hecht met elkaar. Hier in La Mouffe kent iedereen elkaar.'

'La Mouffe? De straat heet Rue Mouffetard, iets heel anders.'

Mathieu moest lachen om de vraag. 'Dat is waar ook. La Mouffe is de naam die wij bewoners geven aan deze straat. Je kan het zien als een synoniem.'

'Oké,' bevestigde Léon. Ze waren al bijna bij het kraampje aangekomen. Plots kreeg hij weer een ingeving. 'Die arena een paar straten verderop, daar liep ik laatst voorbij. Is die ook zo oud als dit gedeelte?'

'Oh, je bedoeld zeker Arène de Lutèce, oftewel De Arena van Lutetia. Deze stamt nog uit de Romeinse tijd en is een van de oudste gebouwen hier die nog het best bewaard is gebleven. In het Latijns betekend Lutetia wat we nu kennen als Parijs, dus dat geeft wel aan dat het amfitheater waarschijnlijk wel de grootste was van deze stad.'

De dag ging vervolgens sneller voorbij dan Lé kon denken. Mathieu vertelde over de vele kruiden en specerijen die hij te koop bood, van kaneel tot peterselie en van knoflook tot rode pepers. Vele vrienden en verkopers kwamen een praatje maken, en vaste klanten bleven langer dan de bedoeling was hangen. Het was niet saai om mee te lopen met Mathieu. Hoewel het kraampje vrij klein was vond Léon het wel wat hebben. Je kon niet bij hem pinnen, alleen contant geld was toegestaan. Vandaar dat Mathieu weleens wisselgeld moest vragen bij anderen, wat nooit een probleem was. Ironisch genoeg kwam Lé er ook achter dat iedereen die Mathieu kenden hem ook "kabouter Mouffe" noemden.