De Straatartiest

9.

Léon kon de brief wel tien keer opnieuw herlezen. Het ergste was dus werkelijkheid geworden: Frederic heeft zelfmoord gepleegd. Lé kon het niet geloven van zijn vader. Maar het feit dat hij deze brief in zijn handen hield gaf toch aan dat het waar was. Frederic schreef nooit, zo zelfzuchtig was hij wel. En Léon kon zich niet herinneren dat zijn vader zich ooit zo heeft uitgelaten over zijn zoon en Yvonne. Over Yvonne gesproken, Léon bedacht hoe zij hierop zou reageren als ze zelf deze brief leest.

Toen zijn moeder thuiskwam liet Lé zwijgend de brief aan haar zien. Ze pakte het aan en las het. Er verschenen geen tranen en er kwam ook geen verandering in haar uitdrukking. Ze keek haar zoon aan nadat ze de brief na de tweede keer vaag had doorgelezen.

'Het zij dus zo.'

'Je weet was ze zeggen over mensen die in een depressie raken,' fluisterde Léon. 'Ze spreken dan meestal de waarheid omdat ze hun beslissingen herzien. Wat Frederic in deze brief geschreven heeft komt wel oprecht over.'

Yvonne vouwde de brief weer op. 'Lieverd, voor mij was dit allang een afgesloten hoofdstuk. Het feit dat deze man waarmee ik ooit heb samengeleefd heeft nu een einde aan zijn leven maakt en tragischer wijs erachter komt dat het anders had moeten lopen, is uiterst triest. Deze ziel had niet te hoeven sterven op deze manier, maar hij heeft zichzelf kapot gemaakt. Wij hadden hem toch niet meer kunnen helpen. Zie het als een wijze les, Lé. Wordt niet zoals je vader. Je kan heus wel eens foute keuzes maken in je leven en dat moet ook om ervan te leren zodat je jezelf dan weer kan herpakken, maar blijf niet dezelfde fouten maken en maak er niet teveel. En blijf er niet in hangen. Depressie is een complex iets waar je liever niet mee te maken wilt krijgen.'

'Wat ga je met de brief doen?' vroeg Léon.

'Weggooien. Wat moet ik er anders mee?'

'Mag ik hem houden?'

'Waarom?' vroeg zijn moeder een tikkeltje gepikeerd. 'Waarom zou je in hemelsnaam deze ontzettend droevige, trieste brief willen bewaren van je vader die nooit een vader voor je is geweest?'

Léon schrok van de wrok die klonk uit zijn moeders stem. Hij kon haar alleen maar aankijken. Langzaam voelde hij de irritatie in zich opborrelen. Er ontstond een onbegrijpelijke tweestrijd. Waarom is hij het niet met zijn moeder eens? Frederic was toch een vreselijke man die alleen maar om zichzelf gaf en dacht wat alleen voor hem het beste was? Waarom kon Léon dan niet aanhoren hoe Yvonne zich zo negatief uitlaat over haar ex? En plots wist hij het. Hij wilde de brief per se houden om de doodeenvoudige reden dat dit toch het bewijs is hoe het anders kon, ook naar Frederic 's idealen. Hij is tot bezinning gekomen tijdens zijn onontkoombare fatale depressie en daar is deze brief uitgerold. Het was gewoon het bewijs. Het bewijs dat het een brief is die meer in zich heeft dan alleen de confronterende tekst en de trieste mededeling. Er zat een achterliggende wroeging achter, bijna een soort gedachtegang, die Lé kon begrijpen. Hij begreep zijn vader naar zijn gevoel eindelijk eens voor het eerst. Zijn vader heeft inderdaad de verkeerde keuzes gemaakt en is erin blijven hangen. Maar zijn intenties waren nooit om personen kapot te maken.

'Ik wil de brief. Alsjeblieft.'

'Goed dan,' stemde zijn moeder met een zucht in. 'Hier, pak maar aan. Ik wil het alleen nooit meer te zien krijgen, begrepen?'

'Dankjewel. Komt goed.'

Het weekend wat volgde ging Lé weer naar Armieu toe om aan een nieuw werk te beginnen. Hij had er zin in, zijn gedrevenheid was weer groot en ook zijn nieuwsgierigheid was bijna niet meer te houden. Zou Séverine ook weer aanwezen zijn? Met de minuut werd Léon steeds onrustiger van verlangen.

Aangekomen bij huize Armieu kwam hij erachter dat iedereen daar was: zowel Séverine als Armieu en Emilie. Hij werd weer hartelijk ontvangen en Séverine zag er weer net zo mooi uit als altijd. Zo te zien was zij er ook net want ze was nog niet bezig om haar schilderij met bloemen af te maken.