De Straatartiest

13.

In de grote mate van enthousiasme vergat Léon dat het nog zo vroeg was dat de meeste winkels nog niet open waren. Hij was terecht gekomen in een gezellige winkelstraat met allerlei uiteenlopende winkels. De hobbywinkel waar hij voor stond opende zijn deuren om acht uur. Léon checkte de tijd op zijn telefoon. 5:23. Godallemachtig! Dat duurt nog een eeuwigheid. Hij besloot maar bij de winkel te blijven tot hij open ging. Ondertussen ging hij tegen de gevel aan zitten en pakte hij zijn kleine notitieboekje. Hij had er nog geen regel in geschreven, maar nu leek het hem van pas te komen om zijn ideeën op te schrijven en op een rijtje te zetten. En om de constructie te bedenken van hoe de pop er ongeveer uit moet zien. Hij moest namelijk sterk maar flexibel zijn, en makkelijk vervoerbaar. Ook moest hij op de een of andere manier zo te bespelen zijn dat als Léon bezig was met schilderen de pop niet zijn werk en concentratie in de weg zit. Hij wist nog niet hoe hij dit probleem op moest lossen, want dat leek in de eerste instantie bijna onmogelijk. Maar hij had de tijd. Denk out of the box. Het hoeft geen standaard pop te zijn. En dat kan ook niet. Ik moet een pop bespelen en schilderen tegelijkertijd.

Na een halfuur brainstormen kreeg Lé een geniale ingeving. Hij zette zijn gedachten meteen op papier en zijn hart maakte bijna een vreugdesprongetje van enthousiasme. Dit moet het gaan worden. Effectief, sterk, flexibel. Hij knikte tevreden naar zijn notitieboekje en vroeg zich af of hij toch niet alvast tussen de rommel moest zoeken naar bruikbaar materiaal. Hij had immers nog een dikke twee uur voordat de winkels hier open gingen. En Léon had verder verdomd weinig te doen. Dus stond hij op en slenterde door de straten op zoek naar bruikbaar rommel.

Uiteindelijk kwam hij terecht in een zijstraat waar een paar containers stonden die uitpuilde van de rommel. Als een geroutineerde zwerver snuffelde Léon erin. De stank was onverdraaglijk, want de puinhoop bestond zowel uit afgedankte spullen als uit bedorven voedsel. Ik zal niet het enigste levende wezen zijn dat hier rondsnuffelt, dacht Lé grimmig. Kleding, kapotte stoelen, vieze schoenen... maar ook verroest gereedschap en een paar fietsbanden. Hé, rubber. Daar kan ik denk ik wel wat mee. Hij nam de twee banden apart en ging verder met zoeken. Hij kwam plots babykleding tegen wat nog niet eens zo versleten eruitzag. Léon bekeek het pakje met knoopjes als sluiting. Het leek wel een kruising tussen een babypakje en een jasje. Interessant. Misschien kan ik hier mijn pop wel mee kleden. Hij bedacht hoe het zou staan, en keek met hernieuwde blik naar het pakje in zijn handen. Misschien past het toch niet in het geheel. Maar er schoot wel een idee weer bij hem ten binnen. Snel ging hij verder op zoek naar het materiaal wat daarvoor gepast was. Na een paar minuten had hij het al gevonden, en Lé kreeg een brede glimlach op zijn gezicht. Een oud T-shirt met lange mouwen en die nog vrij heel was, buiten het feit om dat het ontzettend was vervuild. Ja. Perfect. Met een twinkeling in zijn ogen legde hij het shirt bij de fietsbanden en bedacht dat hij de knoopjes van dat babypakje ook nog wel van pas kon komen. Hij rukte twee van die zwarte knoopjes van het pakje af en stopte die in zijn zak. Alsof het zo moest zijn vond hij steeds meer voorwerpen die hem van pas leken: een latex broek, lappen stof van katoen, een paar schoenen die helemaal afgetrapt waren van een kleine maat en een paar handschoenen. Zijn oog viel ten slotte nog op een mes. Enigszins bot, maar goed genoeg voor het doeleinde wat Léon voor ogen had. Ook dat voorwerp stopte hij weg in zijn zak. Het enigste wat hij nog nodig had voorlopig waren kranten. Veel kranten. Maar dat kon wachten. Léon borg de bijeengesprokkelde spullen op in een onopvallend hoekje en nam zich voor later terug te komen als hij bij de winkels is geweest.

Lé moest nog een half uur voor de winkel wachten voordat de deuren open gingen, en plots sloeg de vermoeidheid toe. Het gebrek aan slaap was niet voordelig geweest voor hem en hij had nog altijd dezelfde kleren aan als gister. Ook zijn lichaam begon een beetje vreemd te ruiken na 24 uur buiten rond te zwerven. Maar het komt goed, hield Léon zichzelf voor. Ik blijf doorgaan en zal niet stoppen. Mijn doel krijgt nu eindelijk vorm.