De Straatartiest

28.

Deze brief was te interessant om links te laten liggen. Léon besloot daarom erop in te gaan en al vroeg het appartement van Mathieu te verlaten. Omdat de huisbaas ook al wakker was moest Lé alleen wel even wat verzinnen wat hij zal geloven; de krullenbol ging immers nooit zo vroeg de deur uit.

'Ik heb afgesproken met een goede vriend van vroeger. Ik ben vanmiddag weer terug. Zie je later!'

Zonder tegenspraak liet Mathieu het toe. Dat was prettig. Met de brief op zak en wat geld om een metrokaartje te kopen ging Lé op pad.

Zorg ervoor dat je niet gevolgd wordt.

Waarom zou iemand hem volgen? Wat voor informatie zullen degene hebben wie hij gaat ontmoeten? Waarom ligt het zo gevoelig? Wat heeft het te maken met de familie van Lé? Talloze vragen doemen weer op in het jonge brein, maar het enigste wat hij kon doen was afwachten wat er stond te gebeuren en uitkijken dat hij dus inderdaad niet gevolgd werd.

Toen schoot hem ineens weer een gedachte binnen van een paar dagen geleden. Toen hij weer net terug was stond iemand erg opzichtig het appartementencomplex van Mathieu in de gaten te houden. Misschien was het alsnog verbeelding, maar nu Lé de brief heeft gelezen en dit er expliciet in stond legde hij de logische link.

Het duurde niet al te lang voordat de krullenbol bij het adres van de brief aankwam. Voor zover het lukte is hij niet gevolgd. Het was kwart voor negen in de ochtend, ruim op tijd. De zon was al op en de warmte steeg al gestaag. Het kleine pleintje waar Lé terechtkwam kende hij niet, en kwalijk hoefde hij zich dat niet te nemen gezien de mensen die er rondliepen. Nonchalant tegen een boom aanleunend wachtte Léon af.

Dat wachten duurde niet lang toen twee mannen op hem afliepen. De ene was duidelijk rijker dan de ander, maar ook een stuk ouder. Terwijl Lé zich afzette van de boom probeerde hij het duo te peilen, maar hij kwam tot de conclusie dat hij ze totaal niet bij elkaar vond passen. Het was geen familie van elkaar, zo ver was wel duidelijk.

De oudere, nettere man stak zijn hand als eerste uit. 'Pierre. Dit is Olivier. Aangenaam kennis te maken.'

'Hetzelfde. Een onverwachtste ontmoeting, daar ben ik altijd voor in.'

'Gelukkig maar,' reageerde Pierre. 'Deze zal je belonen met iets waar je zeker in geïnteresseerd zal zijn. Zullen we dat café daar ingaan?'

Léon accepteerde het voorstel. Terwijl ze een plekje zochten in het tamelijk rustige, maar knusse café, begonnen Pierre en Olivier over zichzelf te praten. Het was duidelijk de bedoeling dat Lé op zijn gemak werd gesteld. Terwijl hij half luisterde naar wat de mannen te zeggen hadden liet hij ook terloops zijn blik door het café gaan, om onder andere duidelijk te maken dat hij het spelletje al doorhad. De Franse muziek die op de achtergrond werd gedraaid, van Maître Gims tot Patricia Kaas, was hoogst vermakelijk in combinatie met de sfeer die hier hing.

'Ik denk dat je genoeg van ons weet nu, is het niet? Laten we je vertellen wat we je te vertellen hebben,' kwam Olivier ineens ter zake.

Léon ging iets rechter zitten. 'Ik luister.'

'Alles wat ik je ga vertellen heb ik van een bron. Ik heb Pierre erbij betrokken omdat hij ook hier deels te maken mee heeft. Die bron zal je verbazen. Het is... je vader.'

De ogen van de jonge kunstenaar gingen nu al groot staan. 'Mijn vader? Frederic? Weet u dat zeker?'

Olivier knikte langzaam. 'Heel zeker. Frederic Luzac was een collega van mij toen hij werkte als ober.'

Léons gedachten sloegen op hol. Toen hij werkte als ober... dat moest in zijn laatste levensfase zijn geweest als hij uitging van zijn afscheidsbrief. De brief die Lé nog altijd heeft bewaard.