De Straatartiest

24.

December is aangebroken als het team bij de stad Lille strandt. Het werd duidelijk kouder, en ondanks het waterige zonnetje wat doorbrak bleef de temperatuur net boven het vriespunt hangen. In de caravans werd de kachel aangezet en de dikkere dekens tevoorschijn gehaald. Ook in de circustent werden er verwarmingslampen geplaatst om het zo comfortabel mogelijk te maken voor de belangstellende bezoekers.

Léon werd gapend wakker en ging op zijn bed zitten. Hij pakte zijn oude mobiel om te kijken hoe laat het was. Toen fronste hij verbaasd zijn wenkbrauwen. Niet om de tijd, want half tien was vrij normaal om op te staan. Het was een bericht waardoor hij verrast werd. Het was Séverine.

"Ik hen nagedacht en mijn conclusies getrokken. Je hebt niks van je laten horen toen je besloot om deel uit te maken van een circusteam. Je kon me toch minstens wel informeren? Het is spijtig dat het zo is gegaan, maar ik denk dat het beste is dat we elkaar met rust laten. Geen contact, geen bezoek. Niks meer. Dat is het beste. Nog veel geluk, Léon. Ik wens je het allerbeste toe."

Minutenlang staarde Lé half slapend half verbouwereerd naar het schermpje van zijn mobiel. Dit was niet de bedoeling. Dit ging de hele verkeerde kant uit. Hij verzon alles om te kunnen terug reageren wat gepast was, maar niks leek goed. Hij had gewild dat het anders liep. Dat ze het snapte. Dat hij er op dit moment van zijn leven niet aan toe was omdat het allemaal zo snel ging.

'Shitjoh,' floepte hij eruit. Hij liet zijn mobiel op zijn bed vallen en plofte zelf ook weer naar achter.

'Slechte nacht gehad?' vroeg Jerome.

'Was dat maar zo.'

'Ah, ik zie het al. Je hart is gebroken. Komt wel goed, jongeman. Hij wordt vanzelf weer aan elkaar gelijmd.'

'Denk je dat het zo werkt?' Het was de stem van Maurice aan de andere kant van de caravan. Hij zat rustig een seksmagazine te lezen in zijn pyjama.

'Tuurlijk. Alleen is het zaak dat je dat hart zo goed mogelijk weer lijmt, zodat je er niets meer van merkt.'

'Je kinkt alsof je ervaring hebt.'

Jerome lachte. 'Gaan we nu sentimenteel doen? Nee toch. Mijn privéleven gaat niemand aan, behalve mezelf. Ik zeg alleen wat het beste is en wat in me opkomt.'

'Dat merk ik,' zei Maurice.

Jerome lachte weer, deze keer iets met een sinistere klank erin. 'Jullie jonkies moeten nog veel leren.' Vervolgens trok hij zijn jas aan en verliet de caravan.

'Wat een eikel,' zei Léon weer toen hij van zijn bed af gleed.

'Wat was er?'

Lé liet zijn mobiel zien.

'Klote,' reageerde Maurice. 'En nu?'

De krullenbol haalde zijn schouders op. 'Doorgaan met waar ik mee bezig ben. Dat is het beste denk ik.'

Maurice knikte meelevend. 'Het komt wel goed, maat.'

'We zullen zien.'

Het was maandag toen Olivier weer op pad ging. Hij had niks verteld aan zijn vrouw, want hij wilde haar er niet mee belasten. Maar het gevoel wat hij hierbij kreeg was niet al te best. Hij dook zelfstandig met zijn neus in een familiedrama, wat niet geheel ongevaarlijk kon zijn. Moest hij misschien naar de politie stappen? Maar wat zou de politie doen? Het leek verstandig eerst naar het slachtoffer te gaan en die familie te ondervragen. Met meer informatie kon Oliver meer doen. Daarna was het zaak de politie in te lichten, zij konden dan het onderzoek voortzetten.

Na veel speurwerk in de bibliotheek en op internet kwam Olivier op een adres uit. Het bevond zich midden in Parijs en hij besloot er meteen naartoe te gaan.