De Straatartiest

43.

De dagen erna besloot Luc dat Léon het beste even wat rust kon pakken om zich daarna weer volledig te focussen op het laatste gedeelte van de circustour. Mathieu ging weer terug naar Parijs met de belofte dat hij Alette zou bellen voordat Lé terug zou keren. De krullenbol verwerkte alles op zijn eigen manier: door veel te gaan tekenen en erop uit te gaan. De omgeving van Saint-Rémy-de-Provence was geweldig, en de jonge kunstenaar begreep waarom zijn idool van Gogh zich hier helemaal thuis voelde. De kleuren kwamen op je af, de sfeer was aangenaam rustig en de geuren puur en rijk. De bergen waar Lé tegenaan keek, die Les Alpilles worden genoemd, herkende hij uit de werken van de beroemde impressionist. IJverig ging hij weer tekenen en schetsen. Bij zijn caravan schilderde hij drie doeken vol in vier dagen.

Deze vorm van therapie hielp hem de tijd te vergeten en weer te leren genieten van wat het leven te bieden had. Hij kreeg weer zin in de toekomst. Zin om verder te gaan met waar hij mee bezig was.

Uiteraard werd de vreselijke gebeurtenis in Martins huis nationaal nieuws nadat de media het lokaal oppikte, maar Léon werd met rust gelaten. Luc deed het woord als er journalisten op het kamp afkwamen, en gaf politiek correcte antwoorden op zowat elke vraag die hem gesteld werd. De extraverte directeur begon de krullenbol steeds meer aan te staan. Hij had een goed hart, net zoals Didier dat had. Al zou het in het niet komen van wat Xavier bezat.

Vijf dagen na de extreme ervaringen kreeg Lé een soort flesje van iemand die leek alsof zij een kruising was van een postbode en iemand die bij de overheid werkte. 'Bewaar dit goed, of strooi het uit als je wilt. Het is je vriend.'

Kennelijk had de familie van Xavier besloten hem te cremeren en kreeg Léon daar nog een stukje restant van. Liever had hij dit niet gewild, maar het leek hem terecht naar zijn gevoelens om hem in dit vredige gebied uit te strooien. Dus dat deed hij. Met de gedachte dat Xavier voor altijd zou genieten. En met de kennis dat hij dit ook met zijn eigen opa had kunnen doen, maar toen besloot niets van hem te willen ontvangen. Want Martin was een wreed man. En Martin was niet meer Léons opa. Dus Martin kon branden in de hel, waar hij hoorde.

Al de kunst die hij bezat werd in beslag genomen door de staat. De werken van de hand van Léon werden wel aan hem teruggegeven, zodat ze weer legaal verkocht konden worden via de galerijen van Luc's vriend. Die man, waarvan Lé altijd de naam vergat, wist daar wel raad mee. Nadat hij de naam weer eens hoorde van Luc, nam hij zich voor deze niet te vergeten. Puur ook uit gevoel dat die man nog veel voor hem kon betekenen. Vallerín de kunsthandelaar. Moeilijke naam, maar nadat de jonge kunstenaar het in zijn geheugen had geprent bleef het voor altijd daar opgeslagen.

Tot zijn teleurstelling werd "zonsondergang boven Parijs" niet aangetroffen. Er werd gesuggereerd dat Martin banden had met de zwarte markt en dat bepaalde stukken, waaronder dit kunstwerk, in dat netwerk is beland. Léons schilderij was daarmee moeilijk te achterhalen en nog moeilijker op te sporen. Hij zou zich erbij neer moeten leggen dat het stuk misschien nooit meer terug gevonden kon worden.

Er stond een drukke periode in het verschiet, met op het programma de steden Avignon, Carpentras en Orange. Bij iedere stad zou het team drie dagen verblijven. De volgende stop was dan Grignan, waar vier dagen gepland stond. Dit omdat deze steden zich aardig dichtbij elkaar bevonden. Daarna zou de grote finale van de tour van start gaan met de drie grote steden Grenoble, Saint-Étienne en Lyon. Via Dijon zouden ze dan terugkeren naar de hoofdstad. Iedere stad kreeg net iets meer dan één week aandacht. Er was dus veel om naar uit te kijken, en Léon stond weer te trappelen om te beginnen. Het was alsof Monsieur Moustache weer aandacht nodig had omdat hij zijn favoriete vriend miste. En eerlijk is eerlijk, Lé had zelf ook wel het gevoel dat hij zijn geliefde zeurpiet weer kon bespelen.

De tijd vloeide heerlijk soepel door in die korte periode van drie dagen per stad. De krullenbol was erg in zijn nopjes toen hij met het team arriveerde in Grignan. Het was een oude stad wat in de verte al te zien was doordat het op een soort heuvel gebouwd was. Het eerste wat daarbij opviel waren de herkenbare silhouetten van het kasteel van Grignan, op de top van de heuvel. Het was het grootste renaissancekasteel wat te vinden was in heel zuidoost Frankrijk. Het fascineerde Léon meteen en werd er vanaf het eerste moment in beslag genomen.