De Straatartiest

19.

Als vanzelfsprekend sprak Léon niet over wat hij te horen had gekregen van Alette. Net zoals zij deed hij zich voor alsof dat gesprek nooit had plaatsgevonden. Toch bleven een paar dingen steken bij hem. Vooral de opmerking van haar die hij niet zag aankomen bleef door zijn hoofd dwalen. Alhoewel het moeilijk was dit voor zich te houden en niet aan Mathieu door te vragen over wat hij maar half te weten was gekomen wist hij het opzij te zetten.

De dagen erna spraken hij en Alette erg weinig. Lé kon haar gedrag niet echt goed peilen en wist niet wat ze precies voelde tegenover hem; wilde ze hem weg hebben of accepteerde ze toch zijn aanwezigheid? Het was allemaal zo onzeker voor Léon. Hij wist zo weinig over hetgeen wat hij probeert weg te stoppen. Als hij nou wist wat er speelde dan kon hij weten waar hij aan toe was.

Het proces van het wegstoppen van dat gesprek versnelde vooral door de werkdrift van Léon. Het tempo waarmee hij bezig was hanteerde hij nog steeds en bleef over het algemeen erg stabiel. Mathieu was de afgelopen dagen minder nadrukkelijk aanwezig, maar hij hield wel zijn woord tegenover Lé. Aan het einde van de week had hij het nieuws dat hij het voor elkaar had gekregen om een kraampje te huren voor een redelijke prijs. Het nieuws kwam als gelegen, want daarmee kwam aan de oppervlakkige sfeer van de afgelopen dagen eindelijk een einde. Léon kon weer uitkijken naar iets wat hij nog niet had gedaan. Natuurlijk was zijn dagelijkse routine om vroeg op pad te gaan en te schilderen en entertainen ook leuk, maar het voelde de afgelopen dagen meer als een bezigheidstherapie dan als iets wat hij altijd al dreef tot het uiterste.

Het was altijd een drukte van jewelste als het marktdag was, zeker in de zomermaanden. Buiten de vaste bezoekers waren de toeristen ook prominent aanwezig. Dat kwam goed uit voor Léon. Hij had zijn kraampje opgezet met een bijzonder aardige man waarvan het kraampje was en die bevriend was met Mathieu. De jonge krullenbol had van de afgelopen tijd zijn vijftien beste schilderijen meegenomen. Hij stalde ze uit en ging zitten op zijn krakkemikkige krukje. De drukte had al snel veel belangstelling voor zijn werk, en Lé werd zelfs al herkend door een paar bewoners van Quarter Latin. Grappig genoeg herkende hijzelf ook al gezichten van mensen die hij vaker had gezien. Dit kon nog een leuke dag gaan worden.

De grote pauze was om twaalf uur, en Léon had al drie schilderijen verkocht. Maar de uren daarna werd een gekkenhuis. Voornamelijk mensen uit een andere streek van Frankrijk die hun hoofdstad wilden bezoeken waren erg geïnteresseerd. Een stel en een familie wat bestond uit drie kinderen en hun ouders kochten de grootste schilderijen. Daarmee verdiende Léon in één klap honderd euro bij elkaar.

Ik val in de smaak! De helft is al verkocht, dit is ongekend!

Het was ook bijna niet te beseffen. De dag ging zo snel voorbij en het was zo'n succes dat Léon er stil van werd. Om half vier ruimde hij zijn spullen op en ging hij met dezelfde man van vanochtend de kraam afbouwen.

Met een overweldigd gevoel en nog maar vijf schilderijen onder zijn arm kwam Léon weer bij Mathieu thuis. Hij trok zijn schoenen uit en hing zijn jas op aan de kapstok toen hij een hoop kabaal hoorde uit de woonkamer. Het was Mathieu die tekeer ging tegen zijn dochter. Met een half open mond en grote ogen observeerde Léon zijn gebrouilleerde huisgenoten.

'Je hebt het recht niet dat te beslissen! Je kan nooit je eigen wetten maken!' schreeuwde Mathieu in woede uit.

'Mensen zoals jij komen anders ook niet ver in de maatschappij. Moet je kijken wat er van je is geworden. Je bent niet meer dan een simpele verkoopman. Je had het veel beter kunnen doen,' siste Alette.

Mathieu wilde weer wat zeggen toen hij Léon in zijn ooghoeken opmerkte. Hij wendde zich tot hem, nog steeds met een boze blik in zijn ogen. Lé was niet gewend de kabouter zo te zien. Net toen hij dacht dat hij ook tegen hem uit zou vallen keerde hij zich weer naar Alette.