De Straatartiest

14.

Het was een vreselijke nacht geweest voor Xavier. Rond een uur of elf in de avond kreeg de groep een dringend bericht van hun baas. Iedereen luisterden aandachtig naar wat de man te zeggen had via het ingesproken audiobericht.

Jullie moeten rond 12 uur op het adres zijn die ik aan het einde van dit bericht geef. Allemaal. Klant 177, een van de belangrijkste die we hebben, overweegt om over te stappen. Probeer hem van gedachte te veranderen. Maar wees voorzichtig; hij kan onvoorspelbaar zijn en heeft vrienden die sterk en snel zijn.

Nadat het adres bekend was ging de groep vrijwel meteen op pad. Xavier wist waarom de baas zich zo zorgen maakte. Klant 177 was een man die een van de bekendste drugsdealers van Parijs was. Als hij over zou stappen naar een andere organisatie die drugs levert zou dat gevolgen kunnen hebben voor de baas. Maar klant 177 was grillig en intimiderend. Hij was een bekend gezicht door zijn kale hoofd met talloze littekens en kenmerkende blinde oog waardoor hij nog maar een half gezichtsveld had. Vandaar de vrienden: hij had altijd wel twee sterke handlangers die net zo intimiderend waren als hij.

Toen Xavier de auto parkeerde in de buurt van het adres en keek waar ze zich bevonden begon hij zich zorgen te maken. Dit is een zo goed als onbewoonbare straat met een afgebrokkelde flat die al lang niet meer in gebruik is geweest. Xavier kon al huiverend raden waar ze naartoe moesten.

'Maak je geen zorgen,' zei Samuel, die kennelijk zag hoe Xavier reageerde op de omgeving. 'We zijn bewapend en hij kan ons niets maken.'

'Daar ben ik niet zo zeker van,' antwoordde Xavier.

'Wat is er aan de hand met je man?' vroeg Adrió duidelijk geïrriteerd. 'We zijn met z'n allen. Waar maak je je druk om?'

Xavier sloeg geen gade om de toon die Adrió tegen hem sprak. 'Gewoon. Soms heb je zo'n gevoel.'

Het viertal trad de verlaten en vervallen flat binnen. Het was er donker en het licht was alleen maar afkomstig van de volle maan die vannacht scheen. De witte lichtslierten die binnenvielen via de grote ramen maakte deze ruimte zo niet nog spookachtiger en angstaanjagender. De binnenplaats waar de groep in terecht kwam had zijn beste tijd wel gehad, en boven hun zagen ze schaduwen van allemaal balkons die zich op elk niveau bevonden.

'Welkom,' klonk het ineens boven de groep. Iedereen keek op. Klant 177 stond op de eerste etage neer te kijken vanaf een van de vele balkons. De twee brede vrienden van hem stonden aan weerszijde van hem. 'Vroeger was dit een dichtbevolkte flat. Iedereen kon zich hier vergapen aan de luxe van die tijd. Helaas zijn die tijden vervlogen en is dit vanavond het decor voor een bijzondere ontmoeting.'

'Mooi gesproken,' zei Samuel namens de groep. 'Maar als we elkaar willen spreken eis ik dat we elkaar op hetzelfde niveau bevinden, als je begrijpt wat ik bedoel.'

De befaamde en gevreesde drugdealer lachte hol. 'Jullie zijn mijn gasten. Dus ik hoor hier de eisen te stellen. En ik mag hopen dat je geen problemen wil.'

'We werden gestuurd door onze baas voor een rede,' nam Maxime nu het woord.

'Dat klopt,' reageerde de klant onmiddellijk. 'Daar ben ik me van bewust. Ik heb persoonlijk contact met hem gehad. De kosten die jullie vragen voor de goederen die ik altijd bestel worden te hoog. Dus ben ik overgestapt. Jammer genoeg vernam ik later dat het een concurrent van jullie is. Maar het zij zo.'

'Je weet wat de code van onze organisatie is als je tegen ons keert nadat je gebruik heb gemaakt van onze diensten,' sprak Samuel.

'Daar ben ik inderdaad van op de hoogte. Maar helaas moeten jullie een uitzondering maken voor mij. Want ik ben belangrijk in deze business, weet je. De organisatie kan mij niets maken.'