De Straatartiest

22.

Zoals beloofd trok Léon door heel het noorden van Frankrijk. Wat begon bij Île-de-France, werd vervolgd door de regio's Normandië en Bretagne. De weidse, uitgestrekte vlaktes beviel Lé niet heel erg tijdens het reizen tussen de shows door, zeker in combinatie met de grimmige geschiedenis wat hedendaags nog altijd merkbaar was in deze streken. Om de tientallen kilometers waren kerkhoven en graven te bewonderen, de ene nog groter dan de ander. Het was triest ze allemaal voorbij te zien razen, maar Léon dacht ook aan de onenigheden die tegenwoordig ook nog altijd voort blijven duren. Vroeger was het soms geen pretje, maar ook in deze tijd gebeuren er vele dingen waar de jonge krullenbol liever ver weg van bleef.

Als contrast met het landschap waren de shows in de dorpen en steden waar ze kwamen een groot succes. Didier liet zelfs een compliment vallen bij het avondeten dat het circus nog nooit zo geprezen werd. Hij keek daarbij Léon erg nadrukkelijk aan, dus ontging het de nieuwste artiest niet dat de directeur waarschijnlijk hem daarvoor als rede zag. Misschien was dat ook wel zo, maar Lé bleef er rustig onder. Er was geen rede om zich uit te sloven. Hij deed wat hij deed en was blij dat het goed zat tussen hem en de groep.

Na een halve maand verlieten ze alweer Bretagne en trokken ze verder door het noorden van Pays de la Loire. Een paar kleine dorpjes waren de tussenstops, en al snel waren ze terecht gekomen in het noordelijke deel van de provincie ernaast, ook wel Centre-Val de Loire genoemd. Het plan was om daar een week te blijven vlakbij een grote stad. Didier verheugde zich er duidelijk op en de sfeer in de groep leek ook anders dan wat Léon tot nu toe gezien had.

'Weet jij waarom dat kan zijn?' vroeg hij Maurice toen ze vrije tijd hadden.

'Ik heb wel een vermoeden. We naderen weer het stedelijke gedeelte en het midden van Frankrijk, dus is er meer aandacht voor entertainment. Mensen in steden willen vaker vermaakt worden dan mensen daarbuiten. En gezien die aandacht is de kans ook groot dat we beoordeeld worden. Dat de complimenten als een lopend vuurtje gaan hier.'

'Wat moet ik me daarbij voorstellen? Wat bedoel je hiermee?'

'Als het circus aanslaat, en mensen praten over ons, is dat voordelig voor Didier natuurlijk. Zo krijgt hij meer inkomsten en kan hij weer meer investeren in zijn circus. En onder andere ook in ons natuurlijk.'

'Aha. Ik zie het al in,' zei Léon.

De grote stop was vlakbij de stad Blois. De circustent werd weer opgetuigd en Léon ging eropuit om te schilderen. Hij kon hier wel een paar werken maken in de week dat hij hier zou zijn. Hij kwam na een tijdje verkennen een mooi gebied tegen met uitzicht op een van de vele kastelen die deze streek rijk was. Hij besloot er al mee te beginnen.

Na een half uurtje staakte hij zijn werkzaamheden. Lé schrok van iemand die ineens opdook. Het was Maurice met een stralende glimlach om zijn mond.

'Ik heb wat geregeld vanavond,' deelde hij enkel mee.

'En wat mag dat dan wel zijn?'

De glimlach leek nog breder te worden, wat bijna onmogelijk leek. 'Ik heb Didier gesproken. We mogen vanavond de stad in samen en hoeven niet verplicht terug te komen naar onze caravan. Dus dat betekend dat we kunnen doen wat we willen!'

Léon stond perplex. 'Maar... we moeten morgenavond alweer optreden toch?'

Maurice gaf hem een vriendschappelijke dreun. 'Daarom! We kunnen vanavond doen wat we willen en verblijven in een goedkoop hotel in Blois. Ik zal je helpen met het zoeken van een leuk meisje, je kan op me rekenen.'

'Dus... we mogen doen wat we willen als we maar morgenavond onze act goed uitvoeren?' vroeg Lé nog voor de zekerheid.

'Ja. Precies. Dus trek je mooiste outfit aan die je hebt en neem wat geld mee wat je de afgelopen tijd verdiend hebt. Ik doe hetzelfde. We delen de kosten wel achteraf.'