De Straatartiest

Proloog

Proloog

Een enkele foto kan zo veel zeggen. Het kan zo'n grote emotionele waarde hebben, zo'n grote lading bevatten. Soms heb je dat met dingen. Maar fotomateriaal blijft altijd iets fascinerends, iets wat altijd tijdloos blijft. Wat een ander ziet, zie jij anders.

Het was een foto met zijn moeder die Léon in zijn handen hield. Ze keken samen lachend naar de camera. De blonde haren van zijn moeder gaven een verwarde indruk, alsof ze op de fiets hard werd tegengewerkt door de wind. De duidelijke sproeten op haar wangen en de vrolijke trek rond haar mond verbeeldde ultieme blijdschap. De achtjarige Léon die op de foto stond weergegeven had toen al de kenmerkende bruine krullen die hij zijn hele leven zal blijven houden. Hij lachte zijn tanden bloot waardoor je gemakkelijk een onvolledig gebit kon ontdekken. Deze foto was namelijk genomen in de tijd dat Léon verschillende melktanden verloor. De arm die de moeder om haar zoon heen sloeg maakte het tafereel helemaal af. Op de achtergrond was weinig te ontdekken, afgezien van wat onherkenbaar hekwerk en vage takken van een boom. Maar dat maakte deze onbevangen foto er zeker niet minder vertederend om.

Léon bekeek de foto minutenlang. Hij zat op een terrasje op het Place de la Contrescarpe. De jongen die hij zag wist bij lange na niet wat voor een leven hij voor zich had. De volwassen man die nu naar die jongen keek wist dat wel. Zijn krullen waren grijs geworden en zijn leeftijd was wel bijna acht keer vermenigvuldigd in vergelijking met die van de foto. 62 jaar en nog steeds haalde hij veel gevoel uit deze foto. Het was de onwetendheid van de jongen. Het was de plezier van zijn moeder die hij geërfd had van haar. Het was de emotie die in deze foto verwerkt zat en die alleen Léon kon ontdekken. Niemand anders zal deze gevoelens krijgen als degene naar die foto zal kijken.

Zijn bekendheid was groot, en hij kon overal gaan wonen waar hij zou willen op zijn oude dag. Toch is het in het hart van Parijs waar hij tot aan zijn dood wilde blijven. Hier begon alles zo'n beetje, hier begon het verhaal echt wat ertoe leidde dat hij de man is geworden die hij wilde zijn. De persoon waarmee hij op zijn oude leeftijd met groot respect en zelfvoldoening op terugkijkt. Hier begon het.

Iedereen van deze buurt kende Léon: hij was onderdeel van de gemeenschap. Zijn bijzondere karakter heeft hij altijd gehouden en iedereen bewonderde hem nog steeds. Hij liep via Rue Mouffetard naar zijn huis toe. Bijna was hij er, maar toen kwam hij iemand tegen die hij nooit kon ontlopen. Het was zijn zoon Louis. Kennelijk wilde hij even een bezoekje brengen aan zijn vader om te kijken hoe het met hem ging. De glimlach die verscheen bij beide mannen toen ze elkaar zagen was betekenisvol. Ze hoefden elkaar nauwelijks te groeten, soms was een lach of een blik al voldoende.

'Laten we naar binnen gaan,' nodigde Léon uit.

Toen beide heren gesetteld waren met een kop thee had Louis heugelijk nieuws.

'Pap, je zult het waarschijnlijk nooit geloven. Maar het schilderij is teruggevonden!'

Léon moest moeite doen zich niet te verslikken in zijn thee. 'Is het werkelijk? Dit meen je toch niet?'

'Nee, ik meen het wel,' zei Louis enthousiast. 'We hadden dit nooit gedacht, maar "Zonsondergang boven Parijs" is gevonden. Morgen wordt het overgebracht naar onze stad en mag jij beslissen of het tentoongesteld mag worden in het museum of dat je het zelf wilt houden.'

'Ongelooflijk,' bracht Léon langzaam uit. Zijn eerste eigen schilderij. Teruggevonden. Wat geweldig. Hij betwijfelde of hij het werk wilde tentoonstellen. Evenals de foto met zijn moeder was dit schilderij zeer waardevol voor Léon en betekende het veel voor hem. Misschien nog wel meer dan de foto. De financiële waarde die het kunstwerk bevat is ontzettend hoog, maar dat zal nooit kunnen tippen aan de emotionele waarde die Léon voor dit schilderij koesterde. Het nieuws dat het eindelijk is gevonden maakte de cirkel rond die zijn heden met het verleden verbond.