De Straatartiest

12.

Alhoewel het spettervroeg was toen Léon de eerste meters liep in de frisse ochtendlucht, liepen er al genoeg mensen in de straten van Parijs. Het verbaasde hem niet. Hij keek om zich heen en bedacht waar hij heen moest gaan. Zou hij een metrokaartje kopen om op een willekeurige bestemming uit te stappen? Lé had weinig zin om de hele dag te gaan lopen, bovendien kom je dan niet erg ver. Hij wilde ergens heen waar hij nog niet was geweest. Ergens in midden Parijs, of ten zuiden daarvan. Hij dacht plots weer aan Xavier en vroeg zich af of hij zijn makker zou moeten contacten. Hij zag er maar van af. Nee, Léon ging zelf op pad, ging zelf avonturieren. Hij ging zelf een leven opbouwen.

Nadat de krullenbol een metrokaartje heeft bemachtigd stapte hij de eerste de beste metro in die hem ergens vlakbij de Seine bracht. Mooie bestemming. Hij vatte het idee op om eerst maar eens een wandeling langs de rivier te maken. Misschien stuit hij dan wel op inspiraties waar hij wat mee kon. Misschien ging hij daar wel schilderen. Lé wist het niet. Het enigste wat hij wist is dat hij iets moest doen om geld binnen te krijgen zodat hij overmorgen niet zonder eten zou zitten.

Hij ging slenterend de boulevard langs de Seine af, zoekend naar een mooie plek om te schilderen. Dat was nog lang niet zo makkelijk. Na een uur werd Léon onrustig. Hij merkte dat een angstig gevoel hem bekroop wat hij moeilijk kon definiëren. Misschien was het de angst dat hij zijn creativiteit mist juist op het moment dat hij dat het hardst nodig heeft. Misschien was het wel de angst nooit meer een meisje tegen te komen als Séverine. Of misschien was het wel de angst om op straat te leven, waar het onveilig en guur is en wat hem ervan overtuigde dat hij de verkeerde keuze heeft gemaakt.

Lé hield zich klam vast aan het idee dat hij de juiste beslissingen heeft genomen. Hij concludeerde dat het zijn gedachtes aan Séverine was. Hij wist niet of het ook daardoor kwam, maar het leek alsof hij ook meer stelletjes zag die elkaar verliefd aankeken en hand in hand langs de Seine liepen. Telkens als hem dat opviel kreeg hij een steek van wroeging. Nog even en Lé werd gek. Hij moest ergens anders zien te geraken. Onrustig keek hij rond op zoek naar een metrostation. Het leek een eeuwigheid te duren wat als een marteling voor hem voelde voordat hij er eindelijk eentje kon vinden.

Een paar stations verder stapte hij alweer uit. Doelloos liep Lé verder rond. Na een uur overspoelde hem een ontmoedigend gevoel. Hij kreeg ook nog eens ongelooflijke trek, dus besloot de jonge krullenbol een pauze te nemen. Met een gekocht broodje ging hij ergens zitten en keek rond. De drukte was weer op zijn hoogtepunt op dit tijdstip van de dag in Parijs. Het wemelt van de mensen uit binnen- en buitenland.

Léon pakte zijn telefoon terwijl hij in de tussentijd zijn broodje wegwerkte. Het nummer van Armieu had hij geblokkeerd zodat de beste man hem niet meer kon bereiken. Maar waar hij niet aan gedacht had is dat Séverine natuurlijk ook zijn nummer had. Met een lichte schrok nam Lé een bericht waar, afkomstig van haar. Hij las het wel drie keer opnieuw.

"Léon, zeg waar je bent. Iedereen mist je hier. We halen je op als we je locatie weten. Je hebt geen onderdak en kan nergens terecht. En wat ben je met de spullen van mijn oom van plan? Antwoord alsjeblieft. Je maakt geen schijn van kans als je alleen rondzwerft in Parijs. Kom eens een keer bij zinnen."

Ze maakt zich bezorgd om mij! Ze wilt me terug. Hoewel Léon een tikkeltje opgelucht was, dacht hij gelijk na over de vraag die Séverine stelde. Wat was hij inderdaad van plan met de spullen die hij had meegenomen? Hij kon gaan schilderen, maar in de wetenschap dat hij over een aardig schilderij wel een paar dagen voor nodig heeft kan hij het zich niet permitteren om zoiets te ondernemen zonder dat hij zekerheid heeft. Want zekerheid had hij op het moment allerminst. Hij moest ergens geld vandaan zien te krijgen zodat hij zich kon bedruipen. Maar hoe? En wat kon hij dan doen met Armieu z'n spullen?

Omdat Lé het niet aankon om Séverine te negeren antwoordde hij op haar berichtje.

"Ik weet dat het moeilijk is om het te begrijpen. Het spijt me. Ik hoop dat ik je niet al te veel pijn doe met mijn beslissing. Ik mis je ook. En vergeten zal ik je nooit."