De Straatartiest

32.

Het was tegen de avond toen Léon de huurauto had teruggebracht in Chartres en hij weer terugkwam bij Paradisia. Toen een van de acrobaten hem aan zag komen lopen, liep degene naar de grote bus toe om Didier te roepen. Lé stelde zich voor dat hem dat opgedragen werd omdat de directeur natuurlijk nu wist dat hij het advies van hem om te blijven in de wind had geslagen.

Wandelend tussen de caravans kwam inderdaad de markante man op hem af lopen. Het had geen zin om hem te negeren, dus stelde Léon zich voor hem open.

'Meekomen naar het kantoor, nu.' Het klonk zo dringend en in de gebiedende wijs dat het niet goed leek om te weigeren. Dus knikte Lé en liep hij met de directeur mee.

Eenmaal binnen barstte Didier los. Hij sloeg immens hard op de houten tafel die daar stond dat het Léon verbaasde dat deze niet door tweeën brak. Een en al aandacht was hij meteen voor wat Didier hem te vertellen had.

'Ik zei je het niet te moeten doen! Waarom ging je, verdomme! Je breekt nu de overeenkomst waar je voor getekend hebt.'

Lé probeerde rustig te blijven. 'Meneer... ik had getracht het uit te leggen aan u... maar ik voelde me genoodzaakt zelf te handelen toen ik niet op uw steun kon rekenen. Het was essentieel voor mezelf om naar Parijs te gaan.'

'Wat was er dan zo essentieel? Een oude vriend opzoeken die naar je zocht? Wat een onzin! Hij had net zo goed jou op kunnen zoeken, of het had kunnen wachten.'

'Het is zo gelopen. Bovendien is de beste man bijna aan het einde van zijn leven.'

Didier keek met grote, boze ogen de krullenbol aan. 'Essentieel was het degelijk niet. Dit kon ik niet toelaten. Je weet dat als ik dit toelaat bij jou de hel losbreekt en iedereen vindt dat ze hier zomaar weg kunnen lopen voor een of andere afspraak. Dat kan gewoon niet, dan loopt heel het bestaan van dit circus in gevaar als ieder teamlid zijn eigen gang maar gaat.'

'Ik begrijp de kwestie. Ik biedt mijn excuses aan. Maar ik benadruk dat ik er vrij weinig aan kon doen.'

'Het is een keuze om het te doen, Léon. Daarom voel ik me geroepen om je van deze avondshow af te zetten. Je wordt ook niet betaald voor vanavond, en ik zit er hard over na te denken om hetzelfde voor morgenavond te doen. Misschien mag je dan nog van geluk spreken, want ik had ook jouw contract per direct kunnen ontbinden.'

'Heb ik er wat over te zeggen?'

'Nu niet meer,' antwoordde Didier met een dreigende ondertoon. 'Ik laat je weten wanneer je weer aan de slag kunt. Je vermaakt je wel, neem ik aan.'

Vanaf dat moment ontstond er een breuk in de tot dan toe smetteloze relatie tussen Didier en Léon. Het was eerlijkwaar niet de intentie van Léon om zijn baas zo te behandelen, maar hij wist dat hij genoeg opties had. Al mocht hij niet meer meedoen met de komende twee avondshows in Chartres en werd zijn loon daarbij ingekort, Didier hielp meer zichzelf ermee dan Lé. Mocht dit echt uit de hand lopen zou Didier zijn belangrijkste pion missen en had die pion zelf weinig problemen, want hij kon immers toch overal terecht.

Hij deelde zijn hele verhaal nog even voor de avondshow met Maurice. Zijn makker luisterde het aan, maar gaf verassend weinig respons.

'Als dit is wat je wilt...,' was de enigste zinnige opmerking die hij kon maken terwijl hij zijn schouders ophaalde. 'Ik moet me omkleden voor de show. We zien elkaar later wel.'

Lé voelde niet de behoefte om naar de avondshow te kijken achter de coulisse of tussen het publiek, dus bleef hij in de caravan en lag op zijn bed een beetje met zijn mobiel te spelen. Hij raakte weer in gesprek met Irene en hij wenste dat ze bij hem was. Hij zocht foto's van haar en hem op die ze maakte en dacht weer aan haar prachtige, onweerstaanbare lichaam. Een bekende prikkeling maakte van hem meester. Het was een fijne prikkeling, maar het maskeerde het wrange gevoel dat hij zich sinds een lange tijd niet meer zo eenzaam heeft gevoeld. Klaar met zijn fantasieën over Irene en zijn gevoel beseffend maakte hij een beslissing over wat hij morgen zou ondernemen.