De Straatartiest

37.

Het restaurant was gehuld in een warme gloed van de kaarsen, de bediening was zeer vriendelijk en alles voelde huiselijk aan. In de comfortabele stoelen zaten Lului en Léon tegenover elkaar, beide gekleed voor deze afspraak. Hoewel de donkerblondine meer uit de kast haalde met haar jurk die haar beeldig stond en als gegoten paste. Het eten was voortreffelijk en het gesprek tussen de twee ging nu alle kanten uit. Lului was zelfs geïnteresseerd in de schilderkunst van de krullenbol, hoe hij Monsieur Moustache had bedacht en wat zijn relatiegeschiedenis was. Vol passie vertelde Lé over waar hij het liefst over wilde praten, de andere onderwerpen hield hij een beetje van zich af. Tegen de tijd dat het dessert werd gereserveerd begon de acrobate het over een andere boeg te gooien. Ze vertelde over haar eigen leven.

'Wist je dat ik nog nooit een echte relatie heb gehad?'

Stomverbaasd keek de krullenbol de dame tegenover hem met hernieuwde blik aan. 'Dat meen je?'

Ze knikte. 'Loopt altijd mis bij mij. Vraag me niet waarom. Misschien is het wel de prijs voor de weg die ik bewandeld heb.'

'Iedereen heeft zo zijn eigen prijs om de weg naar zijn of haar doel te bewerkstelligen. Maar ik kan niet geloven dat jij nog nooit iemand ontmoet heb die je kan geven wat je nodig hebt.'

'Toch is het zo.'

'Je bent twintig, toch?'

'Klopt.'

'God, jij bent meer waard dan dit.'

Lului haalde haar schouders op. 'Het enigste wat ik waard ben is als acrobate. Daarom ben ik ook bij Fleur d'Or terechtgekomen. En bij jou.'

Léon ving haar blik op. Hij wist wat dat soort blikken betekende, want die heeft hij eerder gezien. En niet alleen bij Irene.

Toen het dessert klaar was, betaalde Léon de volledige rekening af en nam hij Lului bij de hand. Eenmaal weer in de buitenlucht deed de kunstenaar een bekentenis.

'Ik heb het erg gezellig gehad. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat ik dit met iemand zoals jij zou ondernemen.'

'Hoezo niet?' vroeg Lului terwijl ze tegen hem aan begon te leunen.

'Normaal gesproken was jij niet echt mijn type geweest.'

'Wil je zeggen dat je nu al iets begin te voelen?'

'Nouja...'

'Je bent wel met me uit eten geweest. Dus je hebt toch de stap ondernomen om mij beter te leren kennen.'

'Het is ook pas het eerste afspraakje...'

Toen bracht Lului haar mond dichter bij die van Léon. Ze raakte hem aan. In een fractie van een seconde besefte Lé wat er gebeurde. Hij genoot er een seconde of drie van. Daarna bood hij weerstand en hield hij haar voorzichtig wat meer van zich af.

'Wat is er?' vroeg de acrobate verontwaardigd.

'We moeten het niet te laat maken. Over een uur moeten we klaar staan voor de avondshow.

'Léon...'

Hij wilde doorlopen met haar aan zijn zijde, maar hij kon dat niet verdragen. Het drong tot hem door dat hij zijn behoeftes had, en dat hij die vanzelfsprekend wilde delen met iemand. Maar dit was niet het moment, dit was niet juist. Lului verdiende iemand die haar alle aandacht en liefde zou geven die ze verdiend en waar ze naar hunkerde. Léon was niet degene. Hij moest zichzelf in de hand houden, anders gaat het fout en dat is juist wat Lé nu probeerde te voorkomen bij zijn nieuwe baas.

Het bracht hem op de een of andere manier weer bij Isabelle. Het beeld van het meisje uit Dijon zag hij ineens weer levendig voor zich, en hij herinnerde wat hij zich toen had voorgesteld. Lé wilde het gevoel dat hij iemand nam voor alleen puur behoeftes niet meer meemaken. Het moest uit liefde komen.