The Frostfire Prince

||1|| Begiftigd met een Vloek

Er viel een ijzige stilte en Elys zag dat de blikken van de vier adviseurs allemaal snel naar de gódir flitsten. Ze zag hoe haar vader de ring aan zijn rechter ringvinger ronddraaide: iets wat hij deed als hij dacht aan de tragische dood van zijn vrouw.

Elys voelde de tranen achter haar ogen prikken. Zelfs zeven jaar na haar dood had Metuen Kenswin een gapend gat achtergelaten in haar familie. Een gat dat altijd onder de oppervlakte aanwezig was en als een donkere wolk over Elys' familie sluimerde.

''We hebben allemaal verschrikkelijke verliezen meegemaakt door de oorlog, heer Nagaz, dat ben ik met u eens. Toch heeft Arctur niet geheel ongelijk. Het zint mij ook niet dat die vuursoldaten ons steeds provoceren. Laat staan dat ze onder het mom van smokkel onze schepen, en die van de andere Rijken, zomaar kunnen controleren bij Vernesse en de Noordelijke Eilanden,'' zei heer Opalín, een man met priemende helblauwe ogen die Elys er altijd van overtuigden dat ze dwars door haar heen konden kijken.

Heer Opalín wierp een veelzeggende blik naar Ravael, zijn beste vriend, en de gódir knikte.

''Ik snap je woede, Arctur, maar heer Nagaz heeft een goed punt. We moeten niet lichtzinnig denken over een oorlog. Vooral niet na de laatste keer.''

Heer Dawhold sloeg zijn armen over elkaar en gromde wat, maar de koude blik van heer Opalín en de frons van heer Nagaz deden hem zwijgen, waardoor de gódir zijn verhaal kon vervolgen.

''Dit is een ernstige situatie waar we niet zomaar over kunnen beslissen. Ik stel voor dat we allemaal naar huis gaan om te rusten, na te denken en ons voor te bereiden op het festival. Een feest is iets wat we allemaal goed kunnen gebruiken, denk ik. Dan kunnen we over twee dagen ons gesprek met een fris hoofd hervatten.''

Vrouwe Agléan en heer Opalín knikten instemmend en zelfs heer Dawhold leek vrolijk met het festival in het vooruitzicht.

''Een fris hoofd? Na alle drank van het festival?'' grinnikte heer Nagaz. ''Ik weet niet hoe het met jullie zit jongelui, maar op mijn leeftijd ga ik mezelf wel trakteren op een drankje.''

Elys zag hoe de vijf Uslani lachten en de geladen sfeer van net was als sneeuw voor de zon verdwenen. Ze moest glimlachen om de vrolijke en eerlijke opmerking van haar leraar. Heer Nagaz was dan wel oud, maar was nog altijd erg bij de tijd hoewel hij ook hopeloos ouderwets was.

''Weet je zeker dat je het bij één drankje houdt, heer Nagaz?'' vroeg heer Dawhold grijnzend. Heer Nagaz glimlachte met een twinkeling in zijn grijze ogen en heer Dawhold en heer Nagaz liepen druk pratend naar buiten. Vrouwe Agléan stond ook op en streek de grijze stof van haar jurk glad.

''Ik ga ook. Ik moet nog oefenen met mijn leerlingen voor de traditionele stuurdans voor morgenavond. Rhysantur doet het erg goed, Zurin. Al lijkt hij de laatste tijd een beetje afgeleid,'' zei vrouwe Agléan met pretlichtjes in haar ogen.

Elys zag dat haar vader en heer Opalín samenzweerderig glimlachten en ze vroeg zich af wat ze miste. Ze had niet gemerkt dat Rhys de laatste tijd afgeleid was, maar ze had hem de afgelopen tijd dan ook niet meer gezien.

''Heeft Rhys zijn mond weer eens voorbij gepraat, Norin?'' vroeg heer Opalín.

''Nee, helemaal niet. Wij vrouwen voelen zoiets. Noem het maar vrouwelijke intuïtie. Maar het festival is dus niet het laatste feest dit jaar als ik het goed begrijp?''

Elys volgde het gesprek nieuwsgierig. Ze vroeg zich af waar ze het over hadden. Weer zag ze haar vader en heer Opalín glimlachen. Vrouwe Agléan knikte begrijpend.

''Nou, zo te zien hebben jullie nog een hoop te bespreken dus ik ga nu. Nog een fijne dag,'' zei vrouwe Agléan zacht.

Elys zag hoe vrouwe Agléan met haar zweverige tred en zilveren haar in de witte straten van Elodir verdween. Zo te zien liep ze naar de Blauwe Academie. Elys keek haar na en bedacht dat het misschien goed was om het voorbeeld van vrouwe Agléan te volgen. Ze had Rhys al zo lang niet meer gezien en hij was vast druk bezig met het oefenen van de stuurdans waar vrouwe Agléan het over had. Elys wilde net van het koepeldak glijden toen ze diepe stem van haar vader hoorde.