The Last Snape

Hoofdstuk 64 : Terugkomst na Kerstmis

"Fred-"

Voordat hij verder nog iets kan zeggen, wordt hij onderbroken door de onrustige Fred. Hij was met een missie die avond naar de kas gekomen, en hij moest alles wat hij had ingestudeerd precies zeggen zoals hij had bedacht in zijn kantoor.

"Neville, ik weet dat de afgelopen 16 jaar zwaar zijn geweest voor jou en voor Hannah, en het is allesbehalve mijn bedoeling om het nog moeilijker te maken. Het feit dat ik hier sta is niet iets wat ik ooit had verwacht te doen, zeker niet na wat jullie toen hebben gedaan en de belofte die ik en Severus toen hadden gemaakt. Misschien had ik hier nooit moeten komen, wetende dat ze hier rondliep, maar ik had ook niet verwacht dat Layla zoveel op mam zou lijken. Ik had het voor me kunnen houden, hoewel je dat waarschijnlijk niet geloofd, maar ik had het echt gekund. Maar..."

Fred haalt diep adem.

"Layla heeft het door. Ik weet niet hoeveel, maar ze vroeg me voor de Kerst of ze leek op Lily-Anne. Ik wist niet wat ik moest zeggen, maar ik vind dat het niet eerlijk is om Layla de waarheid te ontzeggen als-"

Fred had tijdens zijn hele monoloog zijn ogen gesloten gehad, bang om te kijken naar de man de hem en zijn broertje toen zo in de steek had gelaten. Bang voor de veroordelende blik die hij wist dat Neville zou hebben. Hij ziet daardoor echter niet dat Neville de gieter op een tafel had neergezet op weg naar de jongeman. Als hij vlak voor Fred staat, legt hij een hand op zijn schouder. Fred schrikt op van de aanraking en valt onmiddellijk stil. Van alle situaties die hij had kunnen voorspellen was dit wel de laatste geweest. 

"Ik weet het Fred, ik weet er alles van."

In de Slytherin Common Room zitten bijna alle tafels en stoelen weer vol met leerlingen, druk pratend over de vakantie die ze gehad hadden en alle cadeautjes die met Kerstmis onder de boom hadden gelegen. Een van de Slytherins laat vol trots de nieuwe dress robes zien die hij had gekregen, terwijl een ander een nieuw spel Wizard Chess opzet met zijn gloednieuwe bergkristal en groene calciet schaakstukken. In de buurt van een van de ramen waar de Giant Squid om de zoveel tijd even langs zwemt, zitten Albus, Scorpius en Layla bij te praten over hun vakantie. Scorpius was weer helemaal de oude, zijn witblonde haar in een lage staart en nog steeds gekleed in een zwart pak, wat hij de volgende dag pas zou verruilen voor zijn Hogwarts uniform. Albus had wel een Hogwarts trui aan, maar droeg wel nog zijn spijkerbroek en sneakers. Layla was de enige van het drietal die al in haar nachtjapon rondliep. Ze was al twee dagen op Hogwarts en had beide dagen constant in de Bibliotheek of in de kassen gezeten. Nu leunt ze op haar hand terwijl ze luistert naar Albus. 

"James en pap hebben nog steeds ruzie. Na de situatie in September is hij al zijn privileges kwijt. Gisteren nog hoorde ik hem klagen dat hij zelfs zijn uil niet meer terug zou krijgen naar Hogwarts. Pap is diep teleurgesteld volgens mij, heeft het er de hele tijd over dat hij nooit had verwacht dat zijn zoon zoiets zou doen, en dat nog wel tegen zijn eigen broertje."

Hij begint te grijnzen.

"Mam zei dat het in de naam zat, dat James is vernoemd naar twee kwajongens en dat dat blijkbaar in zijn karakter is gaan zitten. Pap kon wel lachen om die opmerking."

Scorpius lacht met Albus mee, maar Layla's ogen beginnen langzaam dicht te vallen. Scorpius kijkt Layla aan en legt een zachte hand op haar bovenarm. Meteen schrikt ze op en schiet overeind.

"L, volgens mij ben je doodmoe. Je mag echt wel gaan slapen hoor."

Albus knikt met Scorpius mee, maar Layla schudt haar hoofd.

"Nee, nee, het gaat wel. Ik ben veel te blij jullie weer te zien. Dan ga ik toch niet slapen?"

Albus kijkt Layla gemaakt streng aan, wat haar doet glimlachen.

"L, je zit letterlijk door mijn verhaal heen te slapen. Ga alsjeblieft naar bed, dan vertel ik je morgen meer... als je dan tenminste niet in slaap valt, als dat zo is moet ik iets aan mijn vertelstijl gaan doen."

Het drietal begint te lachen, maar Layla komt alsnog overeind en legt een hand op Albus' schouder. 

"Er is niets mis met je vertelstijl, Al. Je zou een fantastische verhalenverteller zijn."

Albus maakt een theatrale buiging vanuit zijn zittende positie en Scorpius gaat mee in de situatie door te applaudiseren voor zijn vriend. 

"Dank u. Dank u voor uw aandachtigheid."

Layla schiet in de lach.

"Weltruste."

"Weltruste."

Layla draait zich om en loopt in de richting van de Dormitories. Scorpius blijft haar nakijken totdat ze achter de deur is verdwenen, en zelfs dan blijft hij nog kijken.

"Scorpius..."

Hij schrikt op uit zijn gedachten en kijkt Albus aan. 

"Sorry, wat zei je?"

Albus grijnst.

"Ik zei niets, maar jij was in Scorpius' liefdesland."

In een fractie van een seconde heeft Scorpius zich weer teruggedraaid, nu met zijn rug naar de deur van de Dormitories. Beschaamd kijkt hij naar buiten, waar niets te zien is. 

"Hoe lang?"

Scorpius blijft stellig naar buiten staren. Niets zeggen Scorpius. Niet zeggen dat je sinds het begin van het schooljaar gevoelens voor Layla hebt. Dat je het liefst de hele dag zou luisteren naar haar verhalen, naar haar uitleg over dingen die hij al lang zou moeten weten maar alleen onthoudt als ze uit haar mond komen. Dat haar blauwe ogen in zijn dromen steeds terugkomen en dat in zijn ooghoeken haar zwarte haren in de wind waaien. Elke avond dat ze bij hem was aan het begin van het jaar zag hij het duidelijker. Zorgzaam, lief, slim, zijn beste maatje. Samen met Albus was zij een rots waarop hij altijd kon bouwen, en hij wilde niets liever dan haar altijd bij zich hebben. Dat alles laat hij door het water drijven, wegdrijven in het niets van de Black Lake. Alles zodat Albus het niet hoefde te weten, niet hoefde te zien. 

"Scorpius, ik zie het wel."

Alsof hij zijn gedachten had gelezen, en misschien had hij dat ook wel, kijkt Scorpius zijn beste vriend aan. Die leunt op zijn bovenbenen met zijn ellebogen en kijkt Scorpius recht aan.

"Ik zie dat je bij haar wil zijn. Hoe aandachtig je naar haar luistert. Ik zie alles wat ik ook deed... wat zij doet."

Scorpius' blik wordt vragend.

"Wat zij doet?"

Albus moet moeite doen om zijn lach in te houden, maar voordat hij zijn mond open kan doen om het uit te leggen, schudt Scorpius zijn hoofd.

"Maakt niet uit Al. Jij was verliefd op haar. Ik ga niet nu verkondigen dat ook haar tweede vriend nu ineens verliefd op haar is. Ik ga het niet doen. Ik heb liever goede vrienden dan een vriend te verliezen omdat ik zijn liefde heb ingepikt of een vriendin verliezen omdat ze niet weet hoe ze zich moet gedragen tegenover mij."

Scorpius komt overeind en wil richting de Dormitories lopen, maar merkt al snel dat hij niet verder komt omdat iemand zijn arm heeft vastgepakt. Hij kijkt om en ziet dat Albus ook overeind is gekomen en zijn arm heeft gegrepen. Zonder los te laten komt Albus dichterbij, plotseling serieus.

"Ik was verliefd, dat klopt, maar ik wist eigenlijk al voordat ik het Layla zou vertellen dat het niet wederzijds zou zijn."

Scorpius wil iets zeggen, maar Albus legt hem het zwijgen op.

"Ik weet wat je gaat zeggen, hoe kon ik dat weten? Maar dat is eigenlijk heel simpel en heeft alles te maken met wat ze jou vorig jaar vertelde over je relatie met Rose."

Weer begrijpt Scorpius niet waar Albus naartoe wil en Albus ziet de vraagtekens in de blik van zijn vriend. Hij rolt met zijn ogen. Slim, maar blind als het gaat om de liefde. Een perfecte omschrijving van zijn vriend, de romanticus. 

"Ze vertelde je de waarheid, wetende dat het je pijn zou doen, wetende dat ze je waarschijnlijk zou verliezen als vriend. Maar zelfs terwijl ze dat wist, wilde ze je beschermen voor meer pijn. Zo verliefd is Layla op je."