The Last Snape

Hoofdstuk 62 : Kerst in de Cauldron

"Sorry Neville, het is Kerstavond. Het is zo druk en zoals het er nu naar uitziet kan ik nog uren bezig blijven. En dat zal morgen niet anders zijn."

Neville's wenkbrauwen gaan van verbazing omhoog.

"Je wilt morgen opengaan? Op eerst Kerstdag?"

Zonder terug te kijken knikt Hannah. Dit was haar wereld, het liefst 24 uur per dag. Drankjes gieten, gesprekken aanknopen, een deel van iemands leven zijn voor slechts een uur of twee en dan iemand weer los kunnen laten. Ze wil weglopen als Neville's stem haar tegenhoudt.

"Hannah!"

De dwingende toon doet haar omkijken. Waarom brandden er tranen in zijn ogen? Neville slikt de angst weg, maar moet nog altijd zijn best doen om zijn stem stabiel te houden.

"Dit gaat niet langer zo."

De eigenaresse van de Leaky Cauldron draait zich terug naar haar man. De man die stralend tegenover haar had gestaan op een lente dag en haar op zijn knieën, omringt door tientallen bloemen, had gevraagd of ze zijn vrouw wilde worden. Die man was er nog altijd, de ondeugd in zijn ogen, met het grote hart dat haar altijd alles had gegeven wat ze wilde, tot haar eigen bar aan toe. Hannah hoort de klanken van haar klanten die roepen om haar aandacht, en automatisch draait haar hoofd ernaartoe.

"Geef me even."

Met grote passen haar bruine paardenstaart achter haar aan zwiepend maakt ze haar weg naar Gregory Fudge en zijn vrienden die als laatst waren binnen gekomen. Zonder er veel bij na te denken zet ze een rij Firewhiskey glazen neer en schenkt ze allemaal zonder knoeien in. De mannen juichen om haar prestatie en Hannah grijnst.

"Lekker bezig Han, zo kunnen we nog wel even door."

Ze zet de fles Firewhiskey weg, maakt een praatje bij het jonge gezin en geeft hen nog een verse Pumpkin Pasty. Bij het zien van het kleine meisje zou ze willen dat ze de bruine haren of de zwarte haren van haar eigen dochters weer kon zien. Maar het lukt niet om hen zo voor te stellen. In haar ogen bleven ze altijd hoe ze nu waren, koppig, geheel gehuld in zwart of met bruine haren tot op haar schouders. 

Als ze weer langs de garderobe komt, ziet ze dat Neville er niet meer staat. De deur aan het einde van het gangetje leidde naar boven, naar de bovenwoning waar ze al jaren woonden nu. Het voelde als gisteren dat Hannah de Leaky Cauldron overnam. Dat ze de sleutel in het slot stak van een zaak waar ze zo verliefd op was, wiens tradities ze voort wilde zetten, wiens stamgasten altijd vrolijk en loyaal waren. Als ze het koppel bij de deur naar haar ziet kijken, de menu's op de tafel liggend, schudt ze Neville's afwezigheid tussen de mantels van zich af, pakt haar notitieblokje tevoorschijn en zwiept haar paardenstaart naar haar andere schouder op weg naar het tafeltje.

Met de laatste resten thee in een eigen mok, met Pumpkin Pasties en Rock cakes in een zakje loopt Hannah de trap op naar boven. Ze klopt voorzichtig op de deur die leidt naar de woonkamer en duwt de klinkt naar beneden. Misschien was Neville nog wakker, dan konden ze even praten. Ze praatten te weinig de laatste tijd, niet zoals ze vroeger hadden gepraat. Tegenwoordig vond ze haar man vaak slapend in bed, of soms zelfs op een bed in de gastenkamer, alsof hij daar beter zou slapen dan in hun eigen bed. Als ze de deur opent, ziet Hannah dat het licht wat ze vanaf de trap had gezien alleen maar de kerstverlichting was geweest. Ze zet voorzichtig de thee en cakejes op de salontafel en op haar tenen loopt ze richting de slaapkamer. Niets. Ook de gastenkamer was leeg. Verbaasd komt Hannah terug in de woonkamer, waar ze ziet dat Lizzy, Layla en Neville de kerstcadeautjes wel hadden uitgepakt, gezien ze niet meer onder de kerstboom te vinden waren. Voor haar lagen er nog twee cadeautjes. Een klein, plat, rechthoekig pakketje met een strik erop en iets was leek op een envelop met haar naam erop. Hannah pakt de thee en cakejes en gaat op de grond naast de pakketjes zitten. Als eerste pakt ze het cadeautje uit, de strik voorzichtig loshalend en oprollend. Ze tilt een bordje uit het doosje, met daarop de woorden : "Welkom bij de Leaky Cauldron" met daaronder een rokende geel met zwarte cauldron. Ze glimlacht. Dit kon ze achter de bar hangen, en elke dag naar kijken als ze haar dranken inschonk en gebakjes en gerechten kookte. Ze legt het weer terug in het doosje en pakt nu de envelop van de grond. Ze scheurt hem open en vindt tot haar verrassing een stuk papier met bovenaan haar naam opnieuw. De kop thee, die ze had opgetild om van te drinken, zet ze weer terug op de grond en ze haalt de brief uit de rode envelop. Ze vouwt het papier open en ziet dat de voorkant is volgeschreven met het handschrift wat ze herkende van Neville. Ondanks dat het handschrift niet netjes was, stonden er geen krassen over doorgestreepte woorden in, waardoor het meer gedrukt leek.

Hannah,

Ik wil beginnen met zeggen dat ik nog steeds van je houd. Een feit dat waarschijnlijk nooit meer zal veranderen. We zijn samen volwassen geworden, hebben jaren een huis en een leven gedeeld, maar ik voel steeds meer dat er iets is verandert. 

Toen je me vanmiddag liet staan om naar je klanten te staan, klikte het in mijn hoofd op zijn plek. Wat ik zei is nog nooit zo waar geweest: Hannah, dit gaat niet langer zo. Ik neem je niets kwalijk, maar zoals het nu gaat, zo ga ik het niet langer volhouden. En ik ben niet de enige. Onze dochters zijn mijn alles, maar tot vorig jaar leek het alsof ik hen niet kende. Nu ik hen weer herken, merk ik dat ik nu mijn eigen vrouw niet meer herken. Je ontvlucht ons, bent liever bij je klanten in je eigen Leaky Cauldron wereld dan bij je familie. Die realisatie deed pijn, Hannah, maar ik neem het je niet kwalijk. 

Het gaat niet meer zo, dus ik en de meiden zijn weg. Ik ga je hen niet ontzeggen, je mag ze altijd zien, maar ik betwijfel of je dat zelf nog wel wil. In de envelop vind je mijn laatste cadeau aan je lieve Hannah. Je vrijheid terug.

Ik zal altijd van je houden, maar we zijn elkaar ontgroeid. Ik moet nu kiezen voor wat ik het belangrijkst vind, en dat zijn voor mij nu de kinderen. 

Neville

Een traan vervaagd de inkt die haar mans naam had geschreven. Zonder te bewegen blijft Hannah de brief lezen, ondanks dat er verder niets meer geschreven was. Hij was weg, had zijn dochters verkozen boven haar. Met een bevende hand pakt ze de envelop en keert hem om. Een gouden ring tinkt tegen de houten vloer aan en rolt tegen de theekop aan, waar hij tot stilstand komt. Haar blik blijft hangen op de trouwring, die ze zo overtuigd om zijn vinger had gedaan op een bijna stormachtige herfstdag. Ze sluit haar ogen en voelt een nieuwe traan over haar wang stromen. Voor haar ogen ziet ze de man waar ze zo van had gehouden, voor wie ze alles had willen doen. Maar nu, te laat, realiseerde ze zich pas dat ze alleen maar naar zichzelf had gekeken, en dat hij haar was ontglipt.