Sleep when you're dead

49

woensdag, 9 november.

Ik trek men buik een beetje in om in dat ene rokje te passen dat eigenlijk te klein is, maar te leuk is om weg te doen.

De hele namiddag heb ik geslapen en nagedacht over de situatie. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik niet bij de pakken moet blijven zitten, en besluit verder te gaan met het leven. Dit gebeurd nu eenmaal. Het is normaal om een relatie te stoppen, het is normaal om pijn te hebben en het is normaal om dan verder te gaan.

Ik kijk nog één keer in de spiegel. Mijn eyeliner is iets feller, mijn topje bedekt net genoeg, en het rokje dat ik aanheb komt net onder mijn kont. Zie ik eruit als een slet? Ik zucht en loop naar mijn kast waar ik een ander topje pak, dat iets meer bedekt.

Op de tram scroll ik wat door Instagram, en blijf dan even hangen bij het verhaal van Rani, een oude kennis. Ze repost iets van een fuif in 't stad. Ik kijk kort naar buiten, en klik dan op het belletje als ik zie dat ik de volgende halte er al uit moet. Het is nog best druk op de tram voor een woensdagavond. Een aantal mensen zijn in de 40, maar de meerderheid schat ik van mijn leeftijd.

Ik neem de beker over van de jongen achter de bar, neem een slok, en blijf nog even safe bij de bar staan. Zo nuchter tussen dansende mensen staan die wél al wat ophebben, is niet echt iets voor mij. Ik moet ook eerst wat ophebben om wat losser te worden.

Al snel is de beker leeg en schuif ik weer aan voor een tweede. Ik word geïnspireerd door de mensen voor me die shotjes pakken, en volg hun voorbeeld.

Na 3 shotjes denk ik wel ready te zijn om de drukte in te gaan, en wring ik me tussen wat mensen. Ik ga niet helemaal in het midden staan, want daar is men beker met bier nog te vol voor. Ik beweeg rustig op de muziek en neem af en toe wat slokken. Maar als dan een nummer wordt afgespeeld waar ik altijd, no matter what, goed opga, gooi ik men beker achterover, en doe ik men handen in de lucht.

Voor ik het weet sta ik toch in het midden, en dans ik wat mee met een vriendengroep die ik niet ken. Een meisje duwt een beker met weet ik veel wat in mijn handen, en zonder erover na te denken gooi ik het achterover. Mijn enige doel voor vandaag is lam gaan en voelen dat ik leef.

Ik sta bijzonder dicht bij dat ene meisje, maar we lijken het allebei niet erg te vinden, en dansen verder op de muziek. Het lijkt alsof we elkaar al maanden kennen, ook al hebben we nog niet veel tegen elkaar gezegd.

Het voelt als 2 seconden later, en ineens staan we buiten. De muziek is nog te horen. Mijn armen liggen iemands nek, ik weet zijn naam niet eens. Zijn rosse haren zitten wat wilder, en sproetjes zijn verspreid over heel zijn gezicht.

Ik neem een joint van iemand aan, geen idee waarom. Voor ik het weet plaats ik het tussen men lippen, maar na een paar seconden moet ik al hoesten. De mensen rond me heen schieten in de lach en nemen de joint over. Ik kijk een beetje verbaasd rond me heen. Alles gebeurd te snel, het lijkt alsof mijn hersenen niet kunnen volgen. Net stond ik nog binnen te dansen, nu ben ik opeens buiten.

'Geef niet joh' Hoor ik de rosse jongen naast me zeggen. Hij komt voor me staan en legt zijn handen op mijn heupen. Ik lach een beetje. Ergens voelt het fijn, om aandacht te krijgen van iemand zonder die persoon te kennen, zonder er een gesprek mee te hebben. Zonder dat ik het doorheb drukt hij zijn lippen op de mijne, en wordt het steeds gretiger.

Mijn beeld wordt met de seconde waziger. Ik zie alleen nog maar vage plekken. Geen mensen, geen voorwerpen, geen muren, geen plafond. Maar zonder me zorgen te maken dans ik weer verder, tot iemand men hand vastneemt, en me begeleid. Ik hoor een stem zeggen dat hij naar huis vertrekt.

———————————————————————————

donderdag, 10 november.

Ik word rustig wakker als ik iemand naast me hoor. Ik wrijf een beetje in mijn ogen, maar heb dan al snel door dat ik niet thuis ben. Ook niet bij Victor, ook niet op vakantie. Ik schiet recht, en voel meteen de hoofdpijn, maar dat negeer ik. Naast me ligt een jongen met ros haar. Heel langzaam vormen alle puzzelstukjes een geheel. Hij ligt nog zorgeloos te slapen, alsof dit de normaalste zaak is. Ik ga zo stil mogelijk uit bed, en zie meteen men string, beha, rokje en topje op de grond liggen. Tranen springen in mijn ogen. Ik doe zo snel mogelijk men kleren aan, en sluip dan de kamer uit. Ik loop de gang door, in de hoop dat ik niemand tegenkom. Ik hoor geen stemmen, het lijkt alsof ik hier alleen ben met die jongen.

Als ik eindelijk de voordeur heb gevonden, ga ik naar buiten. Ik loop een paar straten verder, zodat de kans klein is dat die gast me ziet. Als ik een bankje in het zonnetje zie, ga ik daar zitten. Ondertussen zijn men wangen nat van tranen. Op men gsm zoek ik waar ik ben. Antwerpen-Noord. Hoe ben ik hier zelfs geraakt? Hoe is dit gebeurd? Ik probeer me zoveel mogelijk te herinneren van gisteren, maar verder dan de joint dat ik heb gesmoord, geraak ik niet.

Ik open mijn camera. Mijn wangen zien zwart door mijn make-up die is uitgelopen, mijn haar is om één of andere rede gekruld, en mijn ogen zien knalrood van de tranen. Wat moet ik nu doen? Naar huis gaan en zeggen dat ik bij een vriendin ben blijven slapen? Ze gaan me nooit geloven als ik zo thuiskom. Moet ik aangifte doen? Ik weet niet eens of ik seks heb gehad, en als het wel zo is, kan het goed zijn dat het vrijwillig was. Ik leg mijn hoofd in mijn handen en sluit mijn ogen, maar in plaats van dat ik een zwart beeld heb, zie ik de rosse jongen weer die tegen me aan danst. Ik probeer de tranen te stoppen, maar het lukt me maar niet.

Ik blijf hangen bij de belknop onder Daphnes naam, maar sluit dan men gsm weer. Ik sta op, en volg google maps naar het station.

Op het toilet in de trein probeer ik me zo goed mogelijk te fatsoeneren. Boven wonder zie ik er nog iets van oké uit.

———————————————————————————

zaterdag, 12 november.

Ik wrijf met mijn rechterhand over de aangedampte spiegel, zodat ik mezelf kan zien. Een meisje met een handdoek op haar hoofd, haar ogen knalrood en haar wallen dikker dan ooit.

Gisteren ben ik niet naar school gegaan. Ik heb papa wijsgemaakt dat ik last had van men regels. Wat ook deels zo was, maar vooral omdat ik niet buiten durf. Ook al is de kans zeer klein dat ik hem ooit nog zie, ik wil het vermijden. Ik wil vergeten wat er is gebeurd, en verder gaan, maar dat gaat niet aangezien ik aan niks anders meer kan denken. Heeft niemand dan doorgehad dat ik niet meer bij bewustzijn was, en misschien helemaal niet mee wou met hem? Of wou ik dat wel? Ik neem nog een pijnstiller voor de hoofdpijn en loop naar mijn balkon waar ik een saf aansteek. Buiten is het koud, en is de zon nergens te verkennen. Een paar mensen lopen aan het water. Een man met zijn hond, een wat ouder koppel, en 2 kleine meisjes die luid aan het lachen zijn.

'Ja' Roep ik nadat iemand op men deur heeft geklopt. Danielle verschijnt in de deuropening, en zucht. Ik trek men wenkbrauw op om duidelijk te maken dat ze iets gaat moeten zeggen.

'Wat een zwijnenstal, Emma'

'Emma-Sophie', verbeter ik haar. Ik kijk weer terug naar buiten en neem weer een trekje.

'Ik wil echt niet moeilijk doen hé-'

'Maar toch doe je het' Ik wil eigenlijk haar gezicht wel zien, maar ik blijf voor me uitstaren. Ik hoor ze zachtjes zuchten.

'Anyway, ik wou maar even komen zeggen dat we vanavond uit eten gaan met het gezin'

'Gezellig' Het sarcasme druipt er vanaf. Zonder dat ik het doorheb, komt ze opeens naast me zitten. Ze staart eventjes naar de sigaret dat ik in mijn hand heb, maar kijkt me dan terug aan.

'Alles oké met je meid? Je lijkt deze dagen zo afstandelijk'

'Ik ben u meid niet'

'Weet je, ik heb echt geprobeerd' Ze staat recht. Ik blijf nog steeds voor me uitstaren. 'Ik heb echt geprobeerd om een band te creëren, maar dat gaat niet langs één kant. Ik weet niet waarom je me zo haat, maar ik ga stoppen met moeite doen' Ik steek men duim op en haal men gsm erbij. De deur valt luid en abrupt dicht. Ik wrijf met men hand over men voorhoofd. Zelfs een deur normaal dichtdoen kan ze niet. Als ik klaar ben met saffen, loop ik terug naar binnen en kruip ik in een joggingpak dat ik al 2 weken aanheb.