Sleep when you're dead

27

zaterdag, 30 mei.

Eens we bij papa waren toegekomen, ben ik direct naar men kamer gegaan. Ik heb echt geen nood aan een gesprek met men vader. Om men gedachten te verzetten, maak ik een lijstje met dingen die ik aan men nieuwe kamer wil veranderen, want voorlopig is die best saai. Vervolgens zet ik men box aan om muziek af te spelen en begin ik met dozen uit te pakken. Dit is een nieuwe start. Misschien is het niet helemaal wat ik in gedachten had, maar ik zie wel wat er op men pad komt. 'Alles gebeurd met een rede', zegt men mama altijd. Misschien heeft ze gelijk. Misschien gaat een nieuwe start me deugd doen.

Na uurtje uitpakken roept mama dat het eten is. Ik loop de trap af, en sluit dan mee aan tafel. Papa komt met een ovenschotel ook mee aan tafel zitten. Buiten wordt het al wat donkerder, en begint de zon al wat roziger te worden. Hij zet de ovenschotel in het midden van de tafel en begint het in stukken te snijden. Hij doet teken dat ik met men bord moet komen, wat ik ook doe. Vervolgens schept hij alle borden op, en beginnen we te eten.

'Lekker', glimlacht mama.

'Dank u', antwoordt hij. 'Vind jij het ook lekker Emma?'

'Ja', zeg ik terwijl ik een hap neem. Vervolgens gaat het vooral over mama haar werk. Best saai, maar veel luister ik niet. Ik krijg Victor niet uit men hoofd. Zou hij men bericht gelezen hebben? Zou hij weten dat ik ben verhuisd? Zou hij me missen? Of zou hij juist nu al in bed liggen met andere meiden? Opeens hoor ik geblaf achter me.

'Bollie, stil!', roept papa. Ik draai me om, en zie een Labradoodle achter me. Hij is al best groot, dus waarschijnlijk ook al wat ouder. Ik sta recht en begin hem zachtjes te aaien.

'Ik wist niet dat je een hond had', zeg ik als ik terug aan tafel kom zitten.

'Ik heb ook nog niet echt een kans gekregen hé', antwoordt hij. Ik kijk op, en zie mama hem best boos aankijken. Waarschijnlijk heeft ze hem al alles in geuren en kleuren verteld wat er is gebeurd. 'Maar ja, ik heb een hond. Of ja, wij hebben een hond' Ik rol met men ogen en eet weer verder.

Na het eten heb ik nog uren gedaan aan uitpakken, ik heb nu eenmaal veel spullen. Maar nu er al wat meer spullen van mezelf in 'mijn' kamer staan, maakt het wel een stuk gezelliger. Ondertussen is het buiten pikkedonker en is het alweer 23u gepasseerd. Ik doe men gordijnen dicht, en doe wat sfeerlichtjes aan voordat ik ga douchen. Echt zo chill dat ik gewoon men eigen badkamer heb, en dus nu nooit meer rekening moet houden met dat mama of papa misschien ook willen douchen.

Er wordt geklopt op men deur.

'Nee, ik ben aan het douchen!', roep ik over het geluid van de douche heen.

'Ik wou gewoon maar komen zeggen dat wij gaan slapen', zegt mama.

'Okee, tot morgen'

'Slaap lekker lieverd' Een beetje later ben ik weer aangekleed en loop ik naar beneden. Nu dat mama en papa zijn gaan slapen, kan ik ervan genieten om beneden te zijn, aangezien ik echt niet vrijwillig met mama en papa tv ga kijken. In de bench ligt Bollie te slapen, maar al snel wordt hij wakker door mij. Ik krijg het echt niet over men hart om dat beestje in dat klein kot te laten, dus laat hem vrij. Ik neem op de kast een leiband die ik aan hem vastmaak, en wandel naar buiten met Bollie.

Even frisse lucht doet goed. Geen muziek, geen lawaai van mensen, gewoon stilte. Ik loop wat straten door, en ga vervolgens op een bankje zitten bij een speeltuin. Ik doe men ogen dicht en adem diep in en uit. Ik knijp hard in men ogen, en laat de tranen gaan. Er is toch niemand. De kans dat ik Victor ooit nog ga zien is klein. Ik woon nu best ver van waar hij woont, we gaan niet naar dezelfde school, we hebben geen gemeenschappelijke vrienden, niks. Op Instagram, Snapchat en Whatsapp heeft hij me geblokt, dus daar ga ik hem ook nooit meer zien.