Sleep when you're dead

37

Dinsdag, 13 augustus.

Ik kijk naar de bomen die al snel uit men zicht verdwijnen. Het is stil buiten de radio die op de achtergrond heel zachtjes aanstaat. Papa vond dat we zo snel mogelijk het normale leven terug moeten oppakken, en dus ook zo snel mogelijk terug naar huis moesten gaan.

'Ik heb morgen een afspraak voor de begrafenis', zegt papa zachtjes. Ik kijk hem aan, maar hij kijkt geconcentreerd naar de weg. Ik knik en kijk dan weer terug naar de weg.
———————————————————————————
Vrijdag, 16 augustus.

Ik zucht als ik het zoveelste berichtje binnenkrijg van Victor en sluit men gsm dan weer. Ik trek de dekens over men kin en staar naar buiten, naar de zon die in men gezicht schijnt.

'Ja', zeg ik als er wordt geklopt op men deur. Papa verschijnt in de deuropening met een dienblad. Hij zet het op men bureau, en kijkt kort naar het onaangeraakte bord vol met eten waarna hij zucht. 'Je moet wel eten hé'

'Ik heb geen honger' Hij gaat op de rand van men bed zitten en gaat met zijn hand door men haar.

'We moeten het is hebben over u. Dit kan niet zo verder. Het is okee dat je tijd voor jezelf nodig hebt, maar zou het geen goed plan zijn om er met iemand is over te praten? Met dat ene meisje bijvoorbeeld, hoe noemde ze nu ook alweer?'

'Daphne'

'Ja, of misschien een psycholoog?' Ik ga rechtop zitten.

'Ik ben niet ziek'

'Het gaat goed doen om er met iemand over te praten'

'Ik beslis dat zelf wel' Ik stap uit bed en ga naar men badkamer.
———————————————————————————
Ik zucht als er weer wordt geklopt, maar deze keer is het niet papa die in de deuropening staat. Het is Daphne die binnenkomt lopen. Ik glimlach kort en ga rechtop zitten.

'Ca va een beetje?', vraagt ze als ze naast me komt liggen op bed. Ik kijk haar kort aan. 'Sorry, domme vraag' 'Ik heb chai latte mee, your favourite' Ze haalt de beker koffie uit het karton en overhandigt het me.

'Thanks', glimlach ik waarna ik men handen verwarm aan de beker.

'Wanneer is het de begrafenis?', fluistert ze.

'Maandag'

'Kan ik je met iets helpen?'

'Ik moet de tekst nog maken, maar' Ik wrijf over men voorhoofd dat bloedheet is. 'Ik weet gewoon niet waar te beginnen. Ik kan geen hulp aannemen, want dan is het niet van mij, en het is mijn moeder en ik-' Ze sust me en doet haar armen rond me heen. Alweer stromen er tranen over men wangen, het stopt maar niet. Het minste dat ik doe of zeg, begin ik te wenen.

'Rustig', fluistert ze terwijl ze met haar hand over men haar gaat. 'Adem diep in en uit' Ik probeer op men ademhaling te letten, en merk dat ik langzaamaan rustiger word.
———————————————————————————
Zaterdag, 17 augustus.

Ik pak men gsm van het nachtkastje, en zie dat het 10u is. Sinds maandag heb ik geen oog meer dichtgedaan, en denk ik alleen maar na over wat men laatste woorden waren tegen mama: 'tot maandag'.

Ik ben waarschijnlijk in slaap gevallen bij Daphne. Ik kijk men kamer rond, maar ze is nergens te bespeuren.

In de keuken tref ik papa aan, die op zijn koffie aan het wachten is.

'Goeiemorgen', glimlacht hij. Ik glimlach terug en zet thee. 'Goed geslapen?' Ik knik. 'Kan ik helpen met je tekst? Daphne vertelde-'

'Nee, ik heb geen hulp nodig', onderbreek ik hem.

Als men thee klaar is, loop ik terug naar boven en check ik men gsm. Ik besluit maar te antwoorden op Victor, aangezien hij me al sinds maandag zit vol te spammen en ik hem al dagenlang negeer.

'Het gaat. Ik ben ziek, dus het is beter dat je effe niet in men buurt komt x', antwoord ik.