Sleep when you're dead

36

Zondag, 11 augustus.

Ik neem nog een slok van men koffie en kijk naar de wilde golven van de zee. Achter me hoor ik de deur opengaan. Ik kijk achter me, en zie Victor met alleen een shirt en boxer het balkon oplopen. Ik pers een korte glimlach en kijk dan weer voor me uit.

Papa vertelde ons dat het geen zin had om heel de nacht mee te wachten, dat hij wel zou wakker blijven en dat wij in het appartement mochten slapen.

Ik heb geen oog dicht gedaan, en heb heel de nacht op het balkon gezeten, gewoon starend naar de zee. In stilte. Om na te denken. Ik snap niet eens wat er is gebeurd. Ik weet niet eens wat ze heeft, en hoe ernstig het is.

'Ik denk wel dat gij genoeg koffie ophebt', zegt Victor die de mok overneemt en op tafel zet. Ik staar verder voor me uit en leg men hoofd op zijn schouder terwijl hij men hand vastneemt.
——————————————————————————-
3:20. Ik stap moeizaam in het zand, dichter naar de zee. Ik laat me zakken in het zand en staar naar de zee. Ik heb heel de dag in het ziekenhuis doorgebracht, samen met Victor. Totdat ze zeiden dat we weg moesten. Papa is helemaal uitgeput. Hij is de enigste persoon die in de nacht bij mama mag blijven.

Ik heb Victor naar huis gestuurd, aangezien hij niet hier de hele tijd kan blijven en morgen ook gewoon naar school moet. Hij protesteerde eerst, maar na een tijdje gaf hij toe en is hij naar huis gegaan.

Ik laat me naar achteren vallen en sluit men ogen. Ik luister naar de wilde golven van de zee.
———————————————————————————
Maandag, 12 augustus.

'Mevrouw?', hoor ik een stem zeggen. Ik open men ogen, en zie iemand boven me hangen. Ik schrik snel op, en sta recht. Al snel heb ik door dat ik in slaap ben gevallen op het strand.

'Fuck', fluister ik. De oude vrouw grinnikt kort en geeft me men schoenen. 'Dank u wel', glimlach ik waarna ze knikt en verder wandelt. Ik zucht en wandel weer terug naar het appartement, waar ik in bed plof. Normaal gezien moesten we gisteren uitchecken, maar toen we de situatie uitlegden aan de werknemers, mochten we tot en met woensdag blijven.
———————————————————————————
'Emma', hoor ik papa's stem door de gsm. In de slaapkamer is er alleen maar een streep licht van de lantaarnlamp buiten. Ik sla men benen over het bed.

'Ja?', vraag ik ongeduldig terwijl ik op men nagel bijt. Het is stil.

'Kun je komen?'

'Is ze wakker?' Hij zucht.

'Nee' Mijn gezicht betrekt en al snel stromen er tranen over men wangen. Ik leg af, en gooi de gsm naar de andere kant van de kamer. Ik laat men hoofd vallen in men handen, terwijl er alleen maar meer tranen uit men ogen komen.

Papa zit op de stoel voor haar kamer in de wachtkamer. Zijn ogen zien er verwaterd uit, en zijn wallen zijn alleen maar dikker geworden. Hij doet teken dat ik naar binnen mag gaan. Ik zucht en ga naar binnen. Ze ligt op bed, met haar handen naast haar lichaam, en haar ogen gesloten.

Ik ga naast haar zitten, pak haar hand vast en sluit men ogen.

'Het is tijd' Ik negeer hem en wrijf over haar hand. 'Emma' Tranen stromen over men wangen terwijl ik naar mama's gezicht kijk.

'Niet doen', fluister ik. Hij komt achter me staan, en legt zijn handen op men schouders. 'Ga weg, alstublieft, ga gewoon weg'

'Kom', fluistert hij waarna hij de kamer verlaat. Ik neem de ring van haar wijsvinger, de ring van haar moeder. Ze vertelde altijd dat ik hem na haar kreeg, en dat ik dan weer de ring aan mijn dochter moet doorgeven. Ik lachte er altijd mee, maar ik denk dat het nu tijd is dat ik hem draag, als nagedachtenis aan mama.

Ik druk voor de laatste keer nog een kus op haar voorhoofd en verlaat dan de kamer, zonder achterom te kijken.

Als ik de toiletdeur achter me heb dichtgedaan, zak ik ineen en begin ik harder te wenen. Gesnik van mijn tranen vult de kamer.

Ik was men handen, en kijk in de spiegel. Mijn haren zitten warrig, ik heb ik men pyjama nog aan, en men wallen zijn groot en dik. Ik ga met men natte handen over men gezicht, en verlaat dan het toilet.