Sleep when you're dead

23

zondag, 24 mei.

Met barstende koppijn glip ik uit Victor armen, en ga dan naar het toilet. Echt veel leven in het appartement is er nog niet, iedereen slaapt nog. Op men gsm, die op het aanrecht ligt, staat dat het 11u is. Ik heb al heel het weekend men gsm op vliegtuigstand staan, maar besluit nu maar men wifi toch op te zetten. Al snel stromen er allemaal berichtjes binnen van mama, Amy, Robbe, Ruben, zelfs Bart, en Tess. Als ik nu antwoord, kan ik niet meer genieten van onze laatste dag in Parijs, het is beter dat ik vanavond op de trein terug naar huis antwoord. Dan kan de hell beginnen.

Ik leg men gsm terug op tafel en kruip terug naast Victor die nog aan het slapen is. Als ik eindelijk goed lig, verlegt hij zich zodat zijn rug naar mij is gericht. Die is duidelijk nog niet toe aan een gesprek. Ik sluit men ogen weer en voel me zachtjes indommelen.

'Goeiemorgen', hoor ik Victor fluisteren waarna hij een korte kus in men nek plaatst. Al snel word ik terug wat wakkerder en open ik men ogen.

'Mhh', weet ik uit te brengen. De hoofdpijn wordt met de seconde erger, gemengd met buikpijn. Ik sluit terug men ogen, in de hoop dat de hoofdpijn daardoor minder wordt, wat niet echt bepaald helpt. Ik sta dan toch maar op, en zoek in de keuken naar een pijnstiller, die ik al snel vind. Ik pak een glas water, en slik het pilletje door. 'Gij ook een pijnstiller?'

'Ja' Ik vul het glas terug met water en neem nog een pilletje. Ik overhandig het aan hem, en ga ondertussen naar het dakterras. Het verbaast me nog altijd hoe Taylor het heeft kunnen fiksen om hier te wonen. Ik adem diep in en uit, en ga dan terug naar binnen.

'Ik ga effe douchen', zeg ik voordat ik de deur van de badkamer achter me dichttrek.

Na een lange douche, en me te hebben klaargemaakt, kom ik de badkamer uit in alleen een handdoek aangezien ik nog niet de kans heb gehad om te vragen aan Taylor of ik weer iets mag lenen van haar. We hebben wel wat gekocht gisteren, maar dat is niet echt geschikt voor dit weer en gewoon vandaag, you know.

'Ola, moeten wij effe terug weggaan?', vraagt Taylor met een opgetrokken wenkbrauw die in de keuken haar lepeltje van haar koffie aan het aflikken is.

'Nee hoor, ik wou gewoon vragen of ge nog iets had voor mij om aan te doen', lach ik.

'Spijtig', antwoordt Victor. Ik steek men tong naar hem uit, en volg dan Taylor naar haar kamer voor kleren.

Nadat ik me had aangekleed, zijn Vic en ik naar de bakker gegaan voor 'ontbijt' (ook al was het al wel weer 13u), dat we samen op het terras hebben opgegeten. Vervolgens pakten we onze spullen (wat niet echt veel was) en namen we afscheid van Taylor en Felix aangezien zij, beide moesten gaan werken.

De rest van de namiddag zijn we nog wat terrasjes gaan doen, en ofcourse een paar winkeltjes, totdat het 17u was en we naar het station moesten gaan. Daar bestelden we nog effe wat koffie, waardoor we bijna onze TGV hebben gemist, en zaten we dus een paar uur op de trein. Ik antwoordde eerst op wat berichtjes van vrienden, die van mama laat ik nog effe voor wat het is. Het lijkt me beter als ik dit uitleg in real life.

We waren nog best moe van gisteren, dus hebben we een groot deel van de rit geslapen, waardoor we al snel terug in België waren.

Al snel word ik wakker door een vrouwelijke stem dat door de boxen van de trein brult. Niet echt het aangenaamste om wakker mee te worden, maar bon. Na een paar seconden te acclimatiseren, maak ik Victor voorzichtig wakker en neem ik men spullen.

'Hmm?', mompelt hij terwijl hij in zen ogen wrijft.

'We zijn er sukkel', antwoord ik terwijl ik opsta.

'Dat ging snel', zegt hij terwijl hij met een hand door zijn haren gaat.

'Ja, ge waart de hele rit aan het slapen', lach ik.

'Zegt mevrouw die voor mij in slaap was gevallen' Ik negeer zijn opmerking en ga richting de uitgang. Buiten is het al stevig afgekoeld en zijn de wolken roos van de zonsondergang. We stappen het station uit, en zet me dan in het bushokje waar we wachten op de bus naar huis terwijl Victor druk is met zoeken wanneer onze bus is.

'Ik wil echt niet naar huis, ik krijg waarschijnlijk zo'n 4 jaar huisarrest', zucht ik.

'Dat kan niet, dan bent ge al meerderjarig', antwoordt Victor die naast me komt zitten.

'Onderschat men moeder niet'

'Dan kom ik u wel halen met een verhuisladder'

'Sure', lach ik. Na een kwartiertje te wachten is onze bus er en stappen we op een lege bus op. Ik vreesde dat we op een overvolle bus moesten gaan zitten, maar dat was dus gelukkig niet het geval.

Na een tijdje stappen we af in onze straat en lopen we samen naar men appartementsblok. Voor de deur stoppen we allebei en laat ik zen hand los.

'Ik vond het echt een leuk weekend', zeg ik waarna ik men lippen op de zijne druk.

'Ik ook', fluistert hij tegen men lippen.

'Tot over zo'n 5 jaar hé', glimlach ik wanneer ik al aan de deur sta.

'Het was toch maar 4 jaar?', vraagt hij met een grimas en een opgetrokken wenkbrauw. Ik steek men tong uit en gooi nog een kusje waarna ik de deur opendoe en de lift instap.

Als ik aan de voordeur aanbel, komt de stress wel terug boven en besef ik pas wat ik heb gedaan. Ik ben gewoon 3 dagen van de wereld geweest ofzo, maar ik heb wel de beste dagen in men leven gehad. Het voelde echt goed, om zo met Victor te zijn, ik heb geen seconde spijt gehad van wat ik heb gedaan. De deur wordt met één zwier opengedaan, en als mama me ziet, worden haar ogen groter en verstijft ze.

'Hey', weet ik uit te brengen.

'Waar waart gij?', vraagt ze na een paar seconden me aan te staren.

'Mag ik misschien binnenkomen?' Ze gaat snel uit de weg waardoor ik naar binnen ga en ze sluit de deur achter me. In de living ga ik zitten in de zetel en kijk ik kort naar het programma dat op tv aanstaat. Weer één of andere datings-serie, typisch mama.

'Dus waar was je?', herhaalt ze terwijl ze een glas water in men handen duwt. Ik neem een slok, waardoor ik wat meer tijd heb om na te denken wat ik ga vertellen.

'Weg'

'Weg?', vraagt ze met een opgetrokken wenkbrauw.

'Ja, ik wou gewoon hier effe weg zijn'

'Hier effe weg zijn?'

'Ja'

'Emma-Sophie, wees duidelijk. Waarom waart ge opeens weg? Ik wist van niks, ik dacht dat ge gekidnapt waart, dat ge misschien nu dood in een ravijn lag!', de woede is zeker te horen, daar is geen twijfel over.

'Ik had nood aan effe weg zijn van hier. Het was nooit men bedoeling om u ongerust of bang te maken dat er iets met mij was gebeurd'

'Ja, daar bent ge nu wel een beetje laat voor. Dit kan echt niet Sophie, opeens verdwijnen zonder rede, zonder iets te zeggen, zonder men goedkeuring te vragen'

'Jezus mama, ik ben 14, ik kan wel voor mezelf zorgen, er is niks gebeurd, ik leef toch nog!' En na die zin ben ik naar men kamer gegaan. Het leek me het beste dat we effe dit gesprek stoppen en allebei effe afkoelen.

Ik plof op men bed, en bekijk naar de foto's van dit weekend. Het was oprecht echt zo leuk, ik heb echt de tijd van men leven gehad. Ik besluit de foto van Vic en ik te posten samen met wat andere foto's van dit weekend. Vervolgens pak ik men tasjes vol nieuwe kleding uit, en hang alles op in men kast. Dat is echt het beste gevoel ever, die kaartjes eraf doen, en alles netjes in men kast ophangen. I love it. Uit men raam zie ik Victor ook wandelen door zijn kamer, alleen heeft hij zijn gordijnen dicht waardoor hij mij niet ziet.

'Mooie foto's hoor mademoiselle', stuurt Victor naar me via berichten.

'I know, ik ben dan ook de beste fotograaf ever', stuur ik terug.

'Heu, ik dacht dat ik die foto van jou en Taylor had getrokken?'

'Dan nog' Ik leg men gsm dan in de lader en zet men koptelefoon op. Ik ga dan maar aan men bureau zitten en begin maar aan men huiswerk.

Rond een uur of 2u ben ik eindelijk klaar met alles en plof ik in men bed, zonder me om te kleden, daar ben ik te moe voor.