Sleep when you're dead

17

maandag, 18 mei.

Rond 9u30 is iedereen klaargemaakt, en staan we alweer allemaal op de latten om te skiën. We nemen eerst een iets makkelijkere piste, aangezien 'mama nog last heeft van haar knieën'. Vervolgens nemen we iets een moeilijkere, en voor we het weten is het alweer middag. Bart en mama zijn naar huis gegaan om te lunchen en wij zijn naar de supermarkt gegaan en zitten ons broodje ergens op een bankje op te eten.

'Waarom zijn papa en u mama eigenlijk naar ons huisje gegaan?', vraagt Robbe die ondertussen nog aan het eten is van zijn broodje.

'I don't know', lieg ik. Als onze broodjes op zijn, besluit ik maar mama te bellen om te vragen wanneer ze terugkomen. Na een paar keer overgaan, wordt er opgenomen.

'Mama?', vraag ik.

'Ja', antwoordt ze.

'Wanneer komen jullie terug?' Ik sta op en loop een beetje weg van de rest.

'Ik weet het niet, Sophie', antwoordt ze bot.

'Hoe reageerde hij?'

'Gaan jullie anders nog maar een piste doen, en kom dan maar naar huis' We zeggen elkaar nog gedag en gaan dan skiën.

Zoals gezegd, na één piste, gingen we terug naar huis.

'Hallo?', roept Ruben als we niemand zien. Al snel komt mama naar beneden lopen, met een tas in haar hand. Amy kijkt me vragend aan. Zonder iets te zeggen loopt ze naar onze kamer en neemt ze mijn weekendtas terwijl ze haar neus ophaalt. Bezorgd loop ik achter haar aan.

'Mama?', vraag ik.

'Pak alles in. We vertrekken binnen een kwartier', zegt ze zonder me aan te kijken. Shit. Het lijkt me nu niet echt een goed moment om tegen te spreken, dus neem men spullen en gooi alles in men tas. Ik heb geen tijd om alles netjes op te vouwen, dus gooi alles er maar gewoon in.

'Wat is dit?', vraagt Amy die de kamer binnenkomt.

'I don't know, Amy.', zucht ik terwijl ik alle kleine spullen nog in men linnenzak doe.

'Ey, wat doen jullie?', vraagt Robbe die rond zich kijkt.

'Ik zie jullie waarschijnlijk nog weleens terug' Ik geef hun een knuffel, en zoek dan Ruben om ook afscheid te nemen. Ik kijk Bart nog kort aan, en ga dan naar buiten. Mama staat al buiten te wachten met haar tassen. 'En wat is het plan nu?', vraag ik als ik bij haar aankom.

'We pakken de bus naar het station, en daar nemen we de TGV naar huis', antwoordt ze. Haar ogen zien rood, en haar wallen zijn goed zichtbaar. Jezus, ze kan toch wel echt keer op keer ervoor zorgen dat ons leven overhoop ligt.

Na een kwartier te wachten, komt de bus aan, en zitten we na veel gesukkel op de bus.

'Dus', begin ik. Mama draait haar hoofd, zodat ze me kan aankijken. Ze ziet er nogal dood uit als ik eerlijk ben. 'Wat is nu het plan?'

'Naar huis gaan', zegt mama simpelweg.

'En hoe? We hebben niet eens tickets'

'Ik koop er wel'

'Er gaat nergens meer plek over zijn. Het is vakantie'

'Sophie, stop. We zien wel' Ik zucht, leun dan achterover waarna ik men ogen sluit. Waar the fack zijn we nu weer in beland?

Na, ik denk, een halfuur op de bus te hebben gezeten, zijn we aan het station. We wandelen naar de infobalie, met in onze handen al onze bagage. Ik zou niet willen weten hoe we er nu uitzien, allebei bezweet en sleurend met al onze tassen. Eens we aan de balie komen, schuiven we in de rij aan.

'Ik ga effe naar het toilet', zeg ik tegen mama. Ze knikt waarna ik de tassen op de grond zet, wat een opluchting is. Die tassen wegen echt meer dan 100 kilo ofzo. Ik volg de bordjes naar het wc, dat ik al snel heb gevonden. Gelukkig is er geen rij, dus kan ik direct gaan.

Als ik terug ben bij mama, staat ze al naast de balie.

'En?', vraag ik ongeduldig.

'We hebben een trein om 5u morgen'

'Als in 5u 's ochtends of 's avonds?'

''s ochtends'

'En nu?' Ze zucht en kijkt om zich heen.

'We zetten ons ergens comfortabel en we zien wel'

'Wat we zien wel? Gaan we hier heel de nacht blijven? Waar gaan we dan slapen?'

'Sophie, luister, dit is de enigste optie die we hebben'

'En een hotel? Terug naar ons huis? Eén nachtje gaat het toch niet maken?' Ze staart voor zich. Ik besluit maar om op de grond te gaan zitten, aangezien men benen het begeven. Ze haalt opeens haar gsm uit haar handtas en tikt wat in. Alsjeblieft, dat ze Bart gaat bellen. Zou hij daar echt moeilijk over doen? Waarschijnlijk wel, zijn vriendin is vreemdgegaan met haar ex-man.

'Hallo?', vraagt ze. 'Ja, hey' Een glimlach ontstaat op haar gezicht. 'Ik uh... ik heb me nogal in de nesten gewerkt, kunnen Sophie en ik misschien een nachtje blijven? We hebben een trein om 5u naar huis. Het zou ons enorm helpen' Terwijl ze dat allemaal zegt, loopt ze rondjes en bijt ze op haar nagels. 'Ah top, we wachten hier. Dankuwel' Als ze heeft afgelegd, loopt ze terug naar mij en glimlacht ze naar mij terwijl ik haar met een opgetrokken wenkbrauw aankijk, niet wetende wat het plan is.

'We mogen bij papa blijven slapen', glimlacht ze.

'Serieus? Bij hem?'

'Je zou dankbaar moeten zijn. Het is dat of in het station slapen, wat kies je?' Ik zucht en doe men hoofd tegen de muur. Wat een topdag dit.

Na een halfuur wordt mama weer gebeld, en nog geen minuut staan we buiten, terwijl papa onze tassen overneemt en in de koffer zet. Als hij mama een knuffel geeft, en zich dan op mij richt, stap ik in de auto. Ik kan hem nu echt niet aankijken.

'Ze draait wel bij', hoor ik mama zeggen tegen hem. Als ze allebei zitten, beginnen we te rijden. Uit het raam zie ik allemaal bergen die vol sneeuw zitten. Ik had nooit verwacht dat ik vandaag in een auto zou zitten met mama én papa. Zonder geruzie, zonder geroep, zonder gevecht.

Na een tijdje zijn we bij zijn huis. Langs de buitenkant ziet het er een gezellig, klein chaletje uit. Typisch Frans. Ik neem men tas uit de koffer en volg hem dan naar binnen. Binnenin ziet het er ook gezellig, en vooral, zoals we papa kennen, proper en opgeruimd uit.

'Er is wel maar één slaapkamer', zegt papa als hij naar de keuken loopt.

'Sophie slaapt wel op de bank', zegt mama. Als ik haar aankijk, heeft ze een glimlach op haar gezicht en glinsteren haar ogen van geluk. Ik snap echt niet waarom ze dit doet. Waarom zet ze haar relatie op spel door hem? Hij heeft heel ons leven verwoest en gaat nu doodleuk terug in ons leven?

'Ik zal effe wat dekens gaan halen', zegt papa waarna hij de living verlaat. Ik plof me in de zetel en staar voor me uit.

'Zie, zo erg is het toch niet?', glimlacht mama. Ik schud zuchtend mijn hoofd. Het lijkt me het verstandigst als ik hier maar niet op antwoord, dat zorgt alleen maar voor meer problemen, en we hebben er nu al genoeg.

Al snel komt papa met allemaal dekens en kussens de kamer inlopen en legt ze naast me neer.

'Jullie moeten morgen vroeg op, dus het is misschien het beste dat we al gaan slapen, jullie zullen wel moe zijn', zegt hij.

'Inderdaad, slaapwel lieverd', zegt mama. Ik glimlach kort en installeer me dan op de bank.

Na uren proberen te slapen, pak ik men gsm er maar bij en stuur ik iets naar Victor. Ondertussen is het al 1u. Na een halfuur wachten op antwoord, geef ik het op, en probeer weer verder te slapen, wat me  boven wonder lukt.