Sleep when you're dead

40

zondag, 16 oktober.

Ik stap uit bed, trek men sloffen aan, en ga naar beneden, waar ik ontbijt voor mezelf maak. Ik hoor de voordeur opengaan, en niet veel later staat papa ook in de keuken.

'Dag poppemie' Hij geeft me een kus op men wang en legt de zakken, met waarschijnlijk pistolets en koffiekoeken in, op tafel. 'Ik ben naar de bakker gegaan' Ik sluit met men koffie mee aan tafel en doe een zak open met koffiekoeken in.

'Lekker' Ik neem een chocoladebroodje en neem een hap.

'Ik moet het nog over iets hebben' Ik zucht. 'Waarom zo'n zucht?'

'Omdat het waarschijnlijk over Danielle gaat' Er is een korte stilte.

'We verhuizen' Ik moet effe in men hoofd verwerken wat hij zonet zei.

'Wat?'

'Vandaag nog'

'Waarom?'

'Ik kan dit niet betalen' Hij kijkt rond zich.

'Bullshit'

'Wablieft?'

'Ge woonde hier al voor mama en ik. Ge hebt zelfs een chalet in de Alpen'

'Alles is anders nu. Ik moet nu ook betalen voor u. We verhuizen. Punt uit'

'Naar waar?'

'Naar het hotel waar Danielle werkt. Er is genoeg plek voor ons'

'Een hotel?' Ik trek men wenkbrauwen op.

'Pak u spullen in, Emma. Deze namiddag vertrekken we' Hij staat op en gaat naar zijn kantoor.

'En school?'

'Ge gaat toch nu niet naar school?' Ik zucht.

'Volgende maand waarschijnlijk wel'

'Emma, pak in'

Ik kres in men kussen en veeg de overgebleven tranen weg. Ik wou dat mama hier was, om me een knuffel te geven en te zeggen dat alles goedkomt.

Ik zet men koptelefoon aan, die ik zo hard mogelijk zet, en zet muziek op terwijl ik alles in dozen steek. Dit is de 2de keer in een halfjaar dat ik verhuis.
———————————————————————————
Ik stap uit de auto, en haal men dozen met kleding uit de koffer. Ondertussen is papa ook al de auto uit en loopt naar de ingang van het hotel. We moesten niet lang rijden. Ongeveer een kwartiertje ofzo. Wat best chill is, want dat betekent dat het niet al te ver is van school. Het gebouw is niet wat ik had verwacht. Het is al best oud, groot en wit. We lopen naar binnen.

'Jullie zijn er!' Danielle komt vrolijk aangelopen. Ze geeft papa een korte kus, en richt zich dan op mij. Ik steek men hand uit zodat ik haar geen knuffel of kus moet geven. 'Hier is je pasje, Emma' Ik erger me er nu al aan dat ze Emma zegt in plaats van Emma-Sophie. Ik glimlach kort. 'Je kamer is op de 6de verdieping, als je hulp nodig hebt, kan je altijd de werknemers vragen om te helpen' Ik knik en sleur men dozen mee naar de lift.

Eens ik met al men spullen voor de hotelkamer sta, is het denk ik al 15 minuten verder. Ik hou het pasje voor de deur, waarna de deur opengaat. Ik sleur eerst al men dozen in de kamer, en kijk dan rond. Boven wonder is het een grote kamer, met zelfs een keuken, tafel, badkamer, en natuurlijk een groot bed. Ik doe de gordijnen en het schuifraam open, en ga dan op het balkon staan. De lichten van de kaai en een paar boten op het water zijn nog te zien. Ik neem men gsm uit men broekzak, en Facetime Victor.

'Hoiii' Zijn vrolijke stem maakt me aan het lachen doorheen men ontsnapte tranen. 'Waar the hell bent gij nu weer?'

'Een hotel' Hij trekt zijn wenkbrauwen op. Ik wrijf over men voorhoofd en leun tegen de muur. 'We moesten verhuizen. Ik heb geen idee wat er aan de hand is. Het enigste dat ik weet is dat ik nu in een hotel woon en dat men fucking vader al een nieuwe vriendin heeft'

'Waar bent gij?'

'Nee, ik wil nu geen ruzie met men vader zoeken'

'Ik vermom me wel' Hij wiebelt met zijn wenkbrauwen en brengt de gsm dichter naar hem. 'Ik kan u ook gewoon op de snapmap opzoeken'

'Breng mij alstublieft niet in de problemen'

'Ik vertrek zo' Ik glimlach waarna hij aflegt. Ik loop terug naar binnen en zucht als ik alle spullen zie liggen. Ik neem als eerste men laptop waar ik Netflix op open, zet een serie aan en pak ondertussen alles uit.