n.h Gebroken

Chapter 33

Ondanks dat de man Nederlands spreekt versta ik toch wat hij zegt. Ik haal even mijn neus op en gooi het hele verhaal eruit. 'En nu weet ik echt niet hoe ik het hier uit ga houden' sluit ik mijn verhaal af. De thee is inmiddels koud. De man knikt begrijpelijk en speelt met zijn vingers. Omdat hij doet alsof hij het begrijpt, besluit ik hem ernaar te vragen. Hij schraapt zijn keel en zegt: 'bij mij is het niet zo gecompliceerd. Of eigenlijk wel, maar...' Hij twijfelt even, kijkt naar buiten en vertelt dan verder terwijl zijn blik op oneindig staat. 'Mijn vrouw is dood. Het was 8 december 2011. We kregen een onwijze ruzie en ze is ziedend weggelopen. Ik stond voor het raam met gemengde gevoelens. Aan de ene kant voelde ik haat, aan de andere kant verdriet. De klap van de autodeur gonst nog na in mijn oren. De motor startte, ze reed weg. Dat ze haar door tegemoet reed, wist ik een uur later pas. De sirenes, het leek of ze gilden van paniek. Toen ze op de plek aankwamen, was de auto al volledig afgebrand. Mijn vrouw lag een paar meter verderop, haar voeten verkoold. Waarschijnlijk een ontploffing. Ik belandde in de donkerste depressie die je je maar kunt voorstellen. Ik gun het niemand. Ik gaf mezelf de schuld van haar dood, leefde in de goot. Avond aan avond liep ik stomdronken over straat met "vrienden". In de badkamer stond ik te huilen, af te vragen hoe ik zulke stomme acties kon doen. Mijn buurvrouw heeft ingegrepen toen ik op een avond het huis niet meer in kon en zat te huilen voor de deur. In het mortuarium is me verteld dat het percentage alcohol in het bloed van mijn vrouw veel te hoog was. Toen ik eraan terugdacht, kwam ze inderdaad thuis met een rare blik in haar ogen. Tussen het uitblazen van haar schreeuwen sloeg een sterke alcohollucht in mijn gezicht. Mijn schuldgevoel sloeg om in het knagende gevoel van "waarom". De laatste keer lag ze er vredig bij. Dat maakte me rustiger, ondanks dat ze deels verkoold en gebroken was. Ik hou mezelf nu voor dat ze hoger is gestegen dan de lucht, ze is een ster aan de atmosfeer' vertelt de man terwijl zijn stem woord voor woord meer breekt. Zijn handen beginnen te trillen. Hij bijt op zijn lip, maar het is niet genoeg om de tranen tegen te houden. Het ziet er zo hartverscheurend uit dat ik met hem mee begin te huilen. Dat maakt mijn problemen toch allemaal een stuk minder erg. Ik gun niemand zo'n dood, of zo'n schuldgevoel. Ik ga naast de man zitten en wrijf over zijn rug. Ik heb geen idee hoe je moet troosten, maar de man lijkt het te voelen en zegt dat het genoeg is. Met de punt van zijn mouw veegt hij zijn wangen droog en kijkt me aan. 'Maak wat van je leven, meisje. Al gaat het nog zo moeilijk. Ooit komt er iets op je pad wat je gelukkig maakt. Vecht totdat het je dood wordt, en laat de dood dan hetgene zijn dat jou liet winnen of verlossen. Geef nooit op en laat het opgeven je einde niet worden' zegt hij. Dan pakt hij mijn handen en bestudeert ze. Na een tijdje turen vervolgt hij: 'ik zie dat je een sterk meisje bent die niet op zal geven. Al zit alles tegen. Je laat je snel onzeker maken, maar zet het daarna om in de dingen waar je kracht uit haalt. Met je wilskracht kom je wel bij je doel.' En ineens wens ik vurig dat ik nooit meer weg hoef uit dit café.