n.h Gebroken

Chapter 56

Muisstil zit ik tegen Niall aan. Ik heb het gevoel alsof ik zojuist ben opgepakt voor iets wat ik helemaal niet heb gedaan. Dokter Highlander is mijn bloeddruk aan het opmeten terwijl de ambulance gewoon rijdt. Ik zucht en ga wat verzitten. Dat zielige geneuzel, ze hadden toch ook gewoon kunnen vragen of alles oké was, rustig aan doen en weggaan. Ik heb geen idee waarom ik mee moest en krijg de neiging om het klittenband los te rukken. Na een tijdje heen en weer geslingerd te zijn mag ik eindelijk uitstappen. Of nou ja, eigenlijk niet. Er wordt me opgedragen om op een brancard te gaan zitten. 'Waarom?' vraag ik. Ik merk aan dokter Highlander dat hij kwaad wordt om al mijn vragen. 'Omdat je aan moet sterken en strikte bedrust moet houden' antwoordt hij. 'Maar ik kan prima voor mezelf zorgen, meneer' dram ik door als een klein kind. Ik vind het geweldig om hem zo tot het uiterste te drijven. Hij gromt tussen zijn tanden door. 'Nee, little miss Jennings, dat kan jij niet en dat heb je de laatste dagen laten zien' moppert hij. Dat is mijn signaal om te exploderen. 'Little miss? Dat gebruik je maar tegen je eigen kinderen, als u die al hebt omdat u een vreselijk nare man bent. En u was er niet eens bij!' roep ik. Niall zucht. 'Melody, toe nou, zo ken ik je helemaal niet. Alsjeblieft, doe nou wat zij zeggen, het gaat wel om je gezondheid' dwingt hij. Zijn ogen staan een beetje kwaad. We lijken wel een kibbelend oud stel. Ik bijt hard op mijn lip en negeer hem. Niall wordt boos. 'Luister nou! Dringt het niet tot je door? Oké, ik mag je dan wel hebben bedrogen, maar ik heb spijt van mijn actie en ik had geen idee dat dit de gevolgen konden zijn! Maar jij gaat verdorie nú doen wat ze zeggen, ik ben dan wel niet je vader, maar ik ben wel degene die macht op je kan uitoefenen en als je mij niet hebt heb je niemand meer. Hoor je me? Niemand meer. Je bent gewoon een zwak kleintje en ineens twijfel ik tussen jou en Olivia' schreeuwt hij. Au. Recht in mijn hart. Vlijmscherp. Ik begin zwaarder te ademen en voel het scherpe gevoel dat je krijgt in je borstkas vlak voor je gaat huilen. Niall kijkt me nog één keer kwaad aan en beent dan weg naar weetikveelwaar. Verslagen kruipen de tranen nu echt over mijn wangen en ik ga op de brancard zitten. Daar ben ik dan, helemaal alleen in een ziekenhuis, met niemand die ik ken en niemand die ik mag. Trillend pak ik mijn telefoon en toets het nummer van Niall in. Hij gaat over op de voicemail. "Hallo, dit is de voicemail van Niall Horan. Ik ben er even niet, dus stuur me een bericht, tenzij je Melody Jennings bent. Dan niet meer bellen, en geen berichten meer sturen" klinkt het door de speaker. Mijn hart staat stil. Dit kan hij niet maken. Ik stuur hem toch een bericht. "Niall, ik heb je voicemail geluisterd, maar ik doe het toch. Alsjeblieft, kom terug. Het spijt me. Melody." stuur ik. Op dat moment komt er een verpleegster de kamer binnenlopen, met een griezelig apparaat. Ik kijk er angstig naar. 'Dit apparaat zorgt ervoor dat je eten binnenkrijgt, zodat je het zelf niet hoeft te doen en dat je het ook niet kan uitspugen, want in je maag komt het toch wel' zegt ze terwijl ze eraan loopt te prutsen. 'Verder komt de psycholoog een paar keer per week bij je langs, en je moet bedrust houden. Dat met school wordt wel geregeld' gaat ze doodleuk door. Ik schiet overeind. Een paar keer per week, mijn hemel, hoe lang verwachten ze dat ik hier blijf? Ik doe mijn mond open om te protesteren, maar als ik protesteer komt Niall niet meer langs. Terwijl ik me overgeef aan hun macht zak ik terug in de kussens. Ik heb hier toch niks te zeggen, ze doen wat ze zelf willen.