n.h Gebroken

Chapter 24

Ik voel hoe mijn wangen knalrood worden. In mijn hoofd wordt gelijk een nieuwe fabriek geopend waar het aan de lopende band gaat. Goede woorden kunnen de hele band volgen, slechte worden eruit gehaald en met die goede woorden moet ik dan maar een zin kunnen maken. Eh, ja. Dat is even een dingetje. Het lijkt wel alsof er alleen máár slechte woorden zijn. Hoewel we al een tijdje een setje zijn is dit de eerste keer dat hij het zegt. Tegen de tijd dat ik het toppunt paprika al heb overschreden en de fabriek overuren draait hoor ik Niall lachen. 'Je bent helemaal rood. Zo erg was het toch niet wat ik zei?' grinnikt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, absoluut niet. Sterker nog, het is het liefste wat iemand ooit zei. En dat is dus het probleem, ik kan niet echt woorden vinden om eh... je snapt me wel. En "bedankt, jij ook" is ook zo'n cliché' zeg ik. Dat levert een extra harde lach van Niall op. 'Oh silly, je bent vast de enige die dit soort antwoorden kan bedenken' zegt hij terwijl hij de grootste moeite moet doen om te blijven ademen. Nu zie ik de humor er ook wel van in en begin mee te lachen. 'Tsja, limited edition dan maar' grinnik ik. Nog geen tien seconden later zijn we beiden niet meer in staat om nog een fatsoenlijk woord eruit te krijgen.

Ik ben in staat geweest om weer te kunnen ademen -vraag me niet hoe- maar nu zitten we dus met de picknickmand tussen ons in te eten. Althans, zoiets moet het voorstellen. We hadden ook een tv-programma kunnen opstarten: "meetup during lunchtime with the ducks". Dat Niall een eend een boks wilde geven heeft hem al een gemene hap opgeleverd, dus nu scheurt hij idioot grote stukken van het broodje af en houdt zijn arm zo ver dat het lijkt of er een muurtje tussenstaat. Muren, ja, daar wilde ik het nog even hebben. Soms krijg ik echt neigingen om Niall een applaus te geven voor wat hij bereikt heeft. Al zoveel jaren heb ik een muur om me heen staan waar niemand tussen kon beuken. Dacht ik. Als ik opener naar anderen had gestaan had het makkelijk gekund. Maar dan had ik ook makkelijker gesloopt kunnen worden. Maar toen Niall het toch probeerde leek het of iemand een lampje in een donkere kamer had aangeknipt. En toen was daar ineens de wereld. Het klinkt dramatisch, maar zo is het wel... ja, zo was het. Een kwaak van een eend haalt me uit mijn gedachten en dan zie ik de chaos. Niall zit omringd door eenden met brood in zijn handen. Hij kijkt me lachend aan. 'Er blijft niks van het brood over, en ook niet van mij' lacht hij terwijl een bruine eend me met een schuine kop aan zit te staren. Ik grijns en klap hard in mijn handen. Tegelijkertijd met een beweging van Niall stuiven de eenden alle kanten op. Snel staat hij op en sleurt me over zijn schouder. 'Tijd voor eendenkarma, en jij gaat het doen!' schreeuwt hij terwijl hij heel eigenwijs begint te lachen.