n.h Gebroken

Chapter 48

Mijn moeder is thuis. En ik zit nog steeds boven aan de trap. Maar ik huil niet meer, wat me goed uitkomt. Mijn ogen zijn ook niet meer zo puffy. Ik zit doelloos voor me uit te staren naar de witte muur wanneer ik voetstappen onder me hoor. 'Melody? Wat doe jij hier?' vraagt ze verbaasd. 'Ik overdenk het leven' zeg ik alsof het de normaalste zaak van de wereld is. 'Maar dat doe je toch altijd buiten?' gaat ze door. Ik schud mijn hoofd. 'Ik was toch in de buurt, en die witte muur zag er wel heel aantrekkelijk uit om al mijn gedachten op te tekenen.' Mijn moeder kijkt direct naar de muur. 'Ik zie niks?' zegt ze schaapachtig. 'Nee mam, het is alsof' antwoord ik en sjok de trap af. 'Meisje? Zit je wel goed in je vel?' roept ze me na. Ik rol mijn ogen. Niet nóg een kruisverhoor. 'Prima!' schreeuw ik terug. Snel weg hier.

Ik loop op straat in de schemer, aangezien het nog nazomer is. Ik probeer mijn gedachtes op een rijtje te krijgen, aangezien ze net ruw verstoord zijn. Ik zit nog steeds een beetje met mezelf in de knoop. Zou Michael echt menen wat hij zei? Vast wel, anders zeg je het niet zomaar tegen iemand anders. Of wilde hij stoer doen? Een teken van: kijk waar ik tot in staat ben? Ik zucht. Ik zou het niet eens zo erg vinden als er nu een sluipschutter rondliep en het op mij gemunt had. Dan ben ik er maar vanaf. Ik zou het wel erg vinden als Michael of Jason het deed. Dan hadden ze mij in hun macht, en ik wil voor altijd van ze vrij zijn. Ben ik dat wel? Of ga ik gebukt onder hun macht omdat ze de hele dag in mijn gedachten aanwezig zijn? Ik heb niet meer door waar ik loop en struikel over een losliggende steen. Met een klap kom ik neer. Ook dat nog, het is wel mijn ongeluksdag. Boven mijn hoofd verschijnt het gezicht van een meisje van ongeveer mijn leeftijd, schat ik. 'Gaat het?' vraagt ze vriendelijk. Ik steek mijn andere hand voor me uit en wapper ermee, wat "gaat wel" aangeeft. Het meisje steekt haar hand uit en helpt me overeind. 'Laat me eens kijken' zegt ze terwijl ze mijn pols pakt. Ze draait er een beetje aan, maar hij staat wel in een vreemde hoek. 'Au' mompel ik wanneer ze duwt. Ze laat mijn hand los. 'Ik zou er toch maar even naar laten kijken' zegt ze. Het meisje steekt haar hand uit. 'Ik ben trouwens Cécile' stelt ze zichzelf voor. Ik druk haar de hand. 'Melody' zeg ik. Cécile kijkt weer op haar telefoon. 'Ik ben de boel aan het verkennen, want ik ben hier net komen wonen. Morgen begin ik op school, ik weet dat het onzin is, de eerste dag skippen, maar ik ben eigenwijs dus ik was achtergebleven in mijn vorige woonplaats. Kon m'n vader minder om lachen' zegt Cécile terwijl ze een grinnik onderdrukt. 'Nice' lach ik met haar mee. 'Naar welke school ga je?' vraag ik. Cécile noemt de naam van de school en de klas. 'Dan zit je bij mij!' roep ik uit. Vanbinnen word ik héél erg blij. Eindelijk een vriendin! Ik wilde haar omhelzen, maar ik zit nog steeds met mijn pols. 'Ga er toch maar even mee naar de huisarts' mompelt Cécile en ik knik instemmend.

Yay, welkom in dit superepische boek Cécile! Vanaf nu is ze part of the badass crew of Gebroken. Jk, anyway, weer een nieuw hoofdstuk en ik heb geen huiswerk meer tot de meivakantie dus yay! Nu kan ik lekker veel uploaden. Wat vinden jullie tot nu toe van Cécile? Let me know! Net als de echte actie Let Me Know, mocht je met een probleem zitten, stuur me een (privé)bericht! Ik weet genoeg om je te helpen en de kans is groot dat we elkaar toch niet kennen, dus alles is veilig bij mij. Xxx mij en vergeet niet te voten+commenten! Liefs