n.h Gebroken

Chapter 35

'Melody!' brult Niall. 'Sorry, we waren een beetje aangeschoten! Het spijt me en het gebeurt niet nog een keer' zegt hij terwijl hij zijn armen om me vouwt zodat ik niet verder kan lopen. En daar zit mijn zwak. 'Ik mag het hopen voor je' mompel ik mopperend. 'Promise' fluistert Niall. Op dat moment komt Lerika de kamer ingestampt met een zonnebril op en een sjaal om. We draaien ons allebei tegelijk om. 'Wat heb jij nou?' vraag ik verbaasd. Lerika reageert niet maar loopt door naar de koelkast, pakt iets te drinken en gaat weer weg. Mijn oom bromt: 'kater. We hebben haar een uitbrander gegeven die ze even niet kan hebben, maar wel keihard verdiend.' Tijdens zijn uitspraak kijkt hij niet op van zijn krant. Mijn tante komt naar ons toegelopen. 'Het spijt me heel erg lieverds, maar Lerika heeft foute dingen gedaan met dat foute vriendje van haar en dus is de sfeer even om te snijden. Jullie tijd hier in Nederland moet leuk zijn, dus jullie kunnen beter naar een hotel in de buurt gaan en gewoon afspreken wanneer jullie tijd en zin hebben om met ons Nederland in te gaan. Begrijp me niet verkeerd, van mij mogen jullie met alle liefde blijven. Ik ben alleen bang dat jullie verblijf dan zo ongezellig wordt' verontschuldigt ze zich. We knikken begrijpelijk en verdwijnen om onze koffers te pakken.

Een paar uur later staan we in de lift van een groot hotel in Amsterdam. De randen zijn goud en er zit een klein glazen raampje in waar we doorheen kunnen kijken. Volgens mij is het belachelijk duur, maar dat is voor de familie Twhight geen enkel probleem. Ik check de sleutel nog een keer en daarna de papieren. 'Kamer 17 was het toch?' vraag ik. Ik huiver. 17 is mijn ongeluksgetal. Niall knikt. 'Jep, verdieping 6' antwoordt hij. Behoorlijk hoog dus. Terwijl ik de lift nog een keer in me opneem stopt de lift met zoemen en twee seconden later gaan de deuren open. Zodra ik een stap naar buiten zet staan mijn gympen in een diep, rood tapijt met spikkeltjes erop die goud voor moeten stellen. De muren zijn beige en ogen rustig rondom de witte deuren met gouden kamernummers. Vlakbij de lift is een zithoek met kleine, groene palmbomen en de lederen stoelen zijn crèmekleurig. Er hangt een ontspannen sfeertje en een aangename geur. Terwijl ik worstel met de wieltjes in het tapijt houdt Niall alvast de deur open van kamer 17. Mijn mond valt open. Het is veel te groot! Er is een ronde 'zitkamer' met erachter een bed die uitzicht geeft op een gigantisch raam. Vanaf hier kun je de Westerkerktoren zien. Ik gooi mijn koffer aan de kant en ga op het bed zitten terwijl ik ondertussen naar buiten kijk. Niall komt naast me zitten en slaat een arm om me heen. 'Prachtig...' fluistert hij. Ik knik. Ineens flitst er een beeld voor mijn netvlies langs. Ze zijn er allemaal, Michael, Olivia, Jason en ook Niall. Ik zie mezelf, afgezonderd, met mijn handen voor mijn gezicht. De rest staat met hun rug naar me toe en houdt een stapel kaarten in hun handen. Tussen zwart-witte lichtflitsen door kan ik in kleur een joker onderscheiden. Het volgende moment schiet er een beeld langs van een angstaanjagend paars monster. Ik voel zweet op mijn rug prikken en alles begint te trillen. 'Melody?' klinkt de stem van Niall paniekerig. Alles begint te tollen. Als ik snel opzij kijk zie ik een donkere, olijfachtige gloed om hem heen hangen. Ergens in mijn achterhoofd hoor ik het paarse monster brullen en dan wordt alles zwart. Ik voel nog net hoe mijn rug op het matras klapt.