n.h Gebroken

Chapter 54

Na een paar dagen ben ik weer op school. Dezelfde routine, dezelfde slechte film. Ik lijk meer op een spook dan ik ooit heb gedaan, en ik weet zeker dat ik monsters afschrik. Eigenlijk trekt mijn tas mijn schouders tot mijn enkels, en ik heb me nooit zo onzichtbaar gevoeld. Ik ben het ook niet, want Olivia komt op me aflopen. Vals slaat ze haar arm om me heen alsof we al jaren vriendinnen zijn. Vol medelijden kijkt ze me aan. 'Arme Melody, je hebt er nog nooit zo slecht uitgezien. En dat zegt wel wat' pruilt ze. Ik draai uit haar greep. 'Dankjewel, maar dat zorgt er niet erg voor dat ik me beter voel' zeg ik met trillende stem. Nee hè, niet nu. Niet nu zo zwak klinken. 'Eigenlijk ben je heel erg afgevallen. Eet je wel genoeg?' gaat ze door alsof ik niks heb gezegd. Ik kijk haar verbaasd aan. 'Dat zijn jouw zaken niet' kaats ik fel. Laat dan niemand me ooit met rust. Zelfs als ik genegeerd wordt zijn ze bezig met mij. Olivia rolt haar ogen. 'Nou zeg, ik probeer alleen maar geïnteresseerd te doen. En dat is een hele, hele zware opgave aangezien ik het eigenlijk niet ben' moppert ze. 'Als je het dan toch niet bent, geef me dan niet weer valse hoop. Dat is al vaak genoeg gedaan' zeg ik met lagere stem. Lagere stemmen klinken altijd overtuigender of zelfs bedreigender. Olivia is uitzondering op de regel. 'Meid, wat een zielig levensverhaal. Je bent overduidelijk niet op zoek naar vrienden. Later, loser' krast ze. Waarom doet ze me altijd aan een kraai denken? Naar mens, gelukkig loopt ze weg. Ik zucht. Misschien ligt het ook wel aan mij, ik ben inderdaad niet de gezelligste persoon ter wereld. Als ik het schoolgebouw in wil lopen, draait de wereld even. Ik haal diep adem en het tollen wordt wat minder.

Bij de lockers staat Niall met een zonnebril op. Logisch, die heeft een kater maar hij gaat toch altijd naar school. Past totaal niet bij zijn karakter, maar hij doet het wel. Als hij me ziet stormt hij gelijk op me af. 'Daar ben je eindelijk weer! Ik heb je gemist. Luister, Melody, ik wil je echt terug, ik heb zoveel spijt van mijn actie, ik slaap slecht en ik kan me nergens meer op concentreren. Ik mis je meisje, ik mis je echt' verontschuldigt hij zich terwijl hij mijn ribben bijna breekt door zijn knuffel. Ik duw hem weg met de laatste kracht die ik nog heb. 'Niet doen, maak het nou niet moeilijker. Ga door met je leven, vergeet mij, er is nooit iets tussen ons geweest, oké?' zeg ik met grote moeite. Ik wil dit eigenlijk helemaal niet zeggen, ik wil hem meer dan ooit terug, maar ik kan mijn trots niet overboord zetten. Ik probeer hem van me af te duwen, maar zo makkelijk laat Niall niet los. 'Nee, dit kun je niet maken. Alsjeblieft, voel mijn gevoelens. Ik beloof je dat als je me terug wil nemen, ik je nooit meer laat gaan, wat er ook gebeurt' zegt hij met puppy-ogen. 'Wat dacht je van de mijne? Jij bent persoon nummer zoveel die geen rekening met mij houdt. Ga gewoon naar Olivia en leef een leuk leven, ik maak het alleen maar ingewikkeld en dat zeg ik niet omdat ik medelijden wil, maar omdat ik mezelf ken en omdat het waar is. Please,' mompel ik terwijl ik tegen de tranen vecht. Verslagen laat Niall me los. Ik leun tegen mijn locker en haal diep adem. Maar net als ik weg wil lopen, verlies ik mijn balans en zie de grond nog net op me afkomen. Daarna wordt alles zwart. Ik hoor de bezorgde stem van Niall en wat meer mensen gillen. Dan verdwijnt het geluid ook. Zou ik op weg zijn naar mijn dood?

Aww, die arme, arme Melody. Het spijt me voor al je euro's die je aan tissues hebt verspild en dat je vochtgehalte is afgenomen (klinkt ook zo lekker.) Dit is geloof ik één van de langste hoofdstukken tot nu toe, en dat heeft geen toegevoegde waarde want ik ga nu niet iets heel spetterends zeggen. Anyway, thanks voor het lezen en vergeet geen stem achter te laten! Kuss mij