n.h Gebroken

Chapter 5

Ik hap naar lucht, ik schrik van zijn reactie en weet even niet wat ik moet zeggen. Die viel ineens uit de lucht. Niall heeft nog steeds de angstaanjagende houding, hij kijkt alsof hij ieder moment een antwoord uit me kan gaan sláán. Ik voel dat ik knalrood wordt. Dan herinner ik me ineens weer hoe erg Niall en ik elkaar haten en dat verandert me in één opslag. 'Wat mijn probleem is?' bits ik. 'Volgens mij ben jij hier degene met een probleem. Een zwaar gestoord probleem! De ene keer gooi je me weg alsof ik een steen ben, en een paar minuten later wordt er van mij verwacht dat ik aardig tegen je doe alsof we al jaren vrienden zijn! Wat denk jij wel allemaal niet! Verplaats je verdomme eens een keer in mij, stoot me óf af, óf trek me aan, maar wissel het niet af! Ik ben geen superwoman die dat allemaal maar aan kan voelen!' schreeuw ik inmiddels uit pure frustratie. Nialls ader klopt bijna dwars door zijn voorhoofd. Zijn onderlip begint te trillen. Hij staat heel snel op en loopt een paar passen van me weg. Hij zegt geen woord, het is alleen muisstil. Ik begin steeds meer te trillen, de sfeer is om te snijden, er hangt spanning en agressie in de lucht. Ineens draait hij zich om. 'Stop jij dan eens een keer met te acteren als een goddamn mysterie! Neem de moeite om je open te stellen, zodat ik weet waar ik aan toe ben! Laat die muren om je heen dan vallen, hoe the fuck'... verder gaat Niall niet met zijn geschreeuw wanneer hij ziet dat de tranen inmiddels in mijn ogen staan. Onmiddelijk verandert zijn blik van woedend naar verbaasd, en ik bespeur een klein beetje schuld. Ik voel de eerste tranen al over mijn wangen glijden. Zorgvuldig denk ik over mijn woorden na en fluister dan met bibberende stem: 'die heb ik lang geleden al laten vallen, Niall. Dat heeft mij gemaakt wie ik ben. Gebroken, maar dat zie jij niet. Dat zie jij nooit! Bedankt he, jouw woorden hebben het alleen nog maar meer gruis gemaakt'. Ik pak mijn tas en loop naar de deur, terwijl ik zoveel mogelijk probeer mijn betraande gezicht te verbergen. Ik schaam me. Ik heb mezelf zo voor schut gezet door hierheen te komen, waarom ben ik toch altijd zo naïef. Wanneer ik vlakbij de deur ben pakt Niall mijn polsen. 'Laat me los' zeg ik met krakende stem. In plaats van me los te laten draait hij me om, zodat we nu oog in oog staan. Voorzichtig duwt hij me tegen de muur naast de deur. Jemig, hij is ook wisselvallig. Terwijl hij me nog steeds vast heeft blijven zijn felblauwe ogen mij strak aankijken. 'Dat wist ik niet' zegt hij zacht, 'je valt niet te lezen. Sorry, het spijt me. Het spijt me echt. Dat was niet zo lomp bedoeld. Maar vertel me je verhaal dan' gaat hij door terwijl zijn sterke handen langzaam mijn polsen loslaten. Hij beweegt zijn handen naar mijn gezicht en met zijn duimen veegt hij de tranen van mijn wangen weg. Niet doen, voelt onnatuurlijk. Ik kijk naar de grond, maar ik voel Nialls blik naar mij. Ik knik en loop terug naar de bank. Niall gaat naar de keuken en komt even later met een glas water naast me zitten. 'Toe maar. Ik beloof dat ik niet weer boos zal worden, of je uitlachen. En ik beloof ook dat het tussen ons blijft. Ik heb je namelijk ook nogal het één en ander uit te leggen' zegt hij lief. Ik kijk hem aan en haal diep adem. Dan begin ik te vertellen.