n.h Gebroken

Chapter 3

De volgende dag sta ik uit school bloednerveus voor mijn spiegel. Niall heeft gezegd dat hij me om 2 uur op komt halen en daarna gaan we naar zijn huis. Ik heb nog maar weinig tijd over en ben bang dat het gespannen wordt. Wat moet ik zeggen, hoe moet ik me gedragen? Eerlijk gezegd ben ik nog steeds wantrouwend. Ik bedoel, het is toch dé Niall Horan, de badboy met een reputatie. Hij had ook iemand uit de hogere klas kunnen vragen, maar hij koos mij. Ik weet niet of ik moet juichen of vermoeden. Ik kijk mezelf nog eens aan in de spiegel en zucht eens diep. Het ziet er toch ook niet uit, zo'n grijze lappenpop. Na een uur voor mijn kledingkast te hebben gestaan heb ik eindelijk iets gevonden wat niet te veel opvalt, maar ook niet te weinig. Mijn favoriete zwarte skinny, een paars blouseje met bloemetjes en een goud kettinkje met een strikje. Mijn haar laat ik losjes vallen. Ik trek aan wat plukjes, strijk ze weer glad en draai nog een rondje voor de spiegel. Nog twee keer, dan komt Bloody Mary. Volgens mij verschillen we qua uiterlijk niet eens zo heel veel. Voor de honderdste keer trek ik mijn kleding recht en zucht alweer. Mijn moeder heeft me blijkbaar horen zuchten, want ze steekt haar hoofd om de deur. 'Gaat het, lieverd?' vraagt ze. Ik glimlach waterig. 'Ja hoor. Gewoon even een zucht omdat de schooldag weer voorbij is' verzin ik. Wat een slecht excuus, 'Oh, oké dan. Ga je zo nog bijles geven?' Ik knik, maar ik heb niet verteld dat het Niall is. Eigenlijk heb ik nooit verteld dat ik zo onopvallend ben, en eigenlijk geen vrienden heb. Het zou mijn moeders hart breken, ik ben haar enige kind en aan een vader ontbreekt het ook al. Alles moet geheim blijven, als een toneelstuk dat je spannend wil houden. Ik weet alleen nog geen einde. Mijn moeder blaast een kushandje naar me en doet de deur weer zachtjes dicht. Ik draai me om en slof naar mijn bureau. Ik gooi de boeken van die dag uit mijn rode rugzak en stop alleen de geschiedenisboeken en een collegeblok erin. Het scheelt toch weer gewicht. Dan rits ik hem dicht. Het kleine gouden hangertje bungelt nog wat na. Ik kijk op mijn telefoon naar de tijd en loop dan de trap af. Ik trek mijn gympen aan en slinger mijn tas over mijn schouder. Dan trek ik de deur achter me dicht en ga op de trap voor de deur zitten. De minuten verstrijken, maar het gaat zo traag. Eén minuut over twee, twee minuten en zesendertig seconden over twee. Ik begin haast te geloven dat hij niet meer komt. Wanneer de grijze auto van Niall voor de deur stopt en hij toetert is het al 5 over 2. Ik ben veel stipter, maar oké, hij is er. Eindelijk. Niall stapt de auto uit en doet de autodeur voor me open. 'Hai,' zeg ik. 'Hey,' groet hij terug en lacht. Oké, tot nu toe gaat het goed. Wacht, wat? Hij hoort me niet te mogen! 'Sinds wanneer ben jij zo gentle?' vraag ik argwanend. Niall blijft nog steeds grijnzen en zegt: 'Sinds ik elke kans moet aangrijpen om mijn geschiedenis op te krikken en daardoor niet mijn eerste indruk bij jou moet verpesten.' Die eerste indruk heb je al verpest, denk ik, maar ik spreek het niet hardop uit. Dan is het voorgoed over met mijn leven. Ik haal mijn schouders op en stap in. Niall slaat de deur achter me dicht en loopt dan om de auto heen om ook in te stappen. Ik vind de hele situatie nog steeds vreemd. In mijn hoofd barst een oorlog tussen stemmetjes los. 'Stop met wantrouwen! Misschien is hij wel heel anders dan op school' schreeuwt de ene. 'Of niet, en wordt je nu keihard voorgelogen zodat hij morgen weer iets lulligs heeft om over je te vertellen' gooit de ander er tegenaan. Snel kijk ik naar mijn gympen en doe mijn ogen dicht. Niet te lang, want anders krijgt Niall iets door. Die start intussen de auto en drukt een CD van Coldplay erin. Het hoesje legt hij op het dashboard. 'Hou je van Coldplay?' vraag ik schaapachtig. Duh, daarom heeft hij die CD ook, denk ik direct daarna. Nialls ogen beginnen te glimmen. 'Ja, echt een coole band. Ik ben twee keer naar een concert geweest. Supervet! Ooit wil ik ook zo beroemd worden,' ratelt hij. Wow, dit had ik nooit van hem verwacht. 'Echt?' zeg ik. 'Ik ben ook fan. In 2012 ben ik naar een concert geweest!' Niall lacht breed en draait de volumeknop hoger. 'Cause you get lighter, the more it gets darker. I'm gonna give you my heart. And I don't care, come on and tear me apart' zingt hij mee. Ik luister naar de woorden. Hij kiest wel specifiek dit stukje uit. Moet ik er iets achter voelen? Weer barst de stemmenoorlog los. Ik haal diep adem en besluit dan toch maar de vraag te stellen. 'Niall, wat is dit?' vraag ik resoluut. Meteen draait hij de volumeknop zachter en kijkt me verbaasd aan. 'Hoe bedoel je? Het is toch gezellig zo?' vraagt hij. Ik verbaas me over het feit dat hij dit gezellig noemt, maar oké, het is niet vraag nummer 1. 'Waarom doe je ineens zo leuk en aardig alsof er nooit wat is gebeurd?' vraag ik. 'Op school ben ik helemaal "out of your league", maar nu doe je alsof we beste vrienden zijn' ga ik verder. Niall haalt zijn schouders op en bijt op zijn lip. 'Dit móét tussen ons blijven' zegt hij resoluut. Ik knik snel. 'Kijk Mel, op school heb ik een reputatie hoog te houden. Ik sta bekend als de badboy met een horde volgers. Eigenlijk is de school opgedeeld in 3 groepen: de populairen, de normale mensen en de stillen. De populairen gaan niet met de stillen om, het zijn net bikers en surfers. Zou ik dat wel doen, dan wordt ik gelijk weggekickt, en dat wil ik niet. Maar dat is nou net het stomme, want eigenlijk ben ik helemaal niet zo.' 'Dus je doet alsof?' vraag ik. Niall knikt. 'En daarom zeg je dus ook dat je fan van death metal bent?' ga ik door. Weer knikt hij. 'Jeetje, dat is wat. Dus omdat je bang bent doe je alsof? Wordt je daar niet heel moe van? En van continu death metal luisteren?' Ik kon het niet laten om mijn verafschuwing voor die muziek duidelijk te maken. Niall haalt zijn schouders op. 'Ik luister het toch niet. Maar ik heb geen zin meer, ik doe niet aan diepte-interviews. Einde discussie' mompelt hij. 'Ik moet me zometeen focussen op geschiedenis.' En dat is weer de oude Niall die ik ken.