n.h Gebroken

Chapter 28

Voor we er erg in hadden was het al vandaag en gaan we op weg naar Nederland! Niall zwalkt over de luchthaven en vindt alles geweldig wat hij ziet. Ik trek hem lachend aan zijn arm. 'Niall, loop eens recht. Je lijkt wel dronken' grinnik ik. Hij knikt en loopt vervolgens weer een slalom. 'Maar er valt hier veel te veel te zien. Luchthavens zijn geweldig' zegt Niall terwijl hij zijn armen spreidt en bijna een reiziger in zijn gezicht mept. Dan pakt hij zijn koffer op en steekt vlak voor me langs. 'Die weg naar de gate' zegt hij. Ik haal mijn schouders op en zeg: 'als jij het zegt, personal assistent.' Er komt ineens een stroom reizigers en ik sprint er doorheen. No way dat ik in mijn eentje door de hallen ga lopen.

Even later zitten we in het vliegtuig en zitten Nialls ogen nog maar net in hun kassen. Hij heeft al bijna het klaptafeltje gesloopt, zijn touchscreen ontregeld en weer gefixt, en nu zit hij over mij heen gebogen naar buiten te kijken. Ik had nog gezegd dat hij beter naast het raam kon zitten maar dat zag hij niet zo zitten. We hebben er geloof ik allebei spijt van. Over hem heen probeer ik zo goed en zo kwaad als het kan mijn telefoon en oortjes te pakken want dat heeft Niall ook al gedaan. Zijn rug zit in de weg dus besluit ik om van de situatie gebruik te maken en ik zet mijn tas er bovenop. Niall en de tas vallen om als het vliegtuig met een schok in beweging komt. Daarbij stoot hij zijn hoofd tegen het klaptafeltje en komt vloekend overeind. De man achter ons tikt hem even "vriendelijk" op zijn schouder. Niall verontschuldigt zich en ik doe de grootste moeite om niet heel hard te gaan lachen. Met puppyogen kijkt Niall me aan. 'Wat?' weet ik uit te brengen. 'Die man achter ons heeft geen humor' fluistert Niall. Ik ontplof nu echt en begin keihard te lachen. Het hele vliegtuig kijkt ons aan. Ik draai het snel om in een hoestbui die zwaar ongeloofwaardig klinkt, maar ik moet toch wat. Niall grijnst heel breed en wijst alleen maar naar mij. Sukkel. Als het vliegtuig vaart gaat maken raap ik snel mijn tas op en gooi onder mijn stoel de laatste grinnik eruit. Als ik overeind ga zitten haal ik diep adem. 'Ja, ik leef weer' zeg ik tegen Niall terwijl ik even vriendelijk naar de mensen om ons heen zwaai. Op dat moment neemt het vliegtuig highspeed aan en stijgen we op. Voor mij voelt het nog steeds wel vertrouwd, maar Niall hangt weer over me heen en drukt zijn neus tegen het raam. 'Je hebt geluk dat er nu geen cabinepersoneel rondloopt' fluister ik tegen Niall. Als antwoord gaat hij weer rechtop zitten terwijl hij naar een brochure over Amsterdam grijpt. 'Maar ik vind het wel onwijs gaaf dat we met zijn tweeën naar Nederland gaan' fluistert hij terug en drukt een kus op mijn wang.