n.h Gebroken

Chapter 59

Ik zit buiten in het park, niet heel ver van het ziekenhuis vandaan. De afgelopen dagen ben ik genoeg aangesterkt om weer op eigen benen te staan, en dus had ik toestemming om even naar buiten te gaan. Niet alleen, en daarom is mijn moeder bij me. Op een bankje turen we over het grasveld, terwijl een waterig najaarszonnetje kleur brengt aan de bruine gevallen blaadjes. Stilzwijgend zitten we naast elkaar, tot mijn moeder de stilte verbreekt. 'Wat ga je doen als je weer terug bent in de maatschappij?' vraagt ze. Ik kijk haar niet-begrijpend aan. 'De standaard? Eigenlijk wordt alles voor je bepaald, je hele leven lang' mompel ik. Mijn moeder schudt haar hoofd. 'Zo bedoel ik het niet, Melody. Want als dat zo is, dan staat het voor de rest van je leven vast dat je buiten de boot valt en gebukt onder de macht je schooltijd af moet maken. Wat wil je echt doen, wat gá je echt doen?' betoogt ze. Ik kauw even op mijn lip, omdat ik wel honderd plannen heb. Dan praat ik maar over de norm. 'School afmaken, en daarna mijn leven leven, ver hier vandaan.' 'Waar?' vraagt mijn moeder. Daar moet ik even over nadenken. 'Nieuw-Zeeland' zeg ik. Mijn moeder knikt terwijl ze zucht. 'Écht ver dus' bevestigt ze. Ik knik met haar mee. 'Ja, ik wil opnieuw beginnen, ver weg van alle herinneringen, ver weg van iedereen.' In plaats van zeggen dat ik het niet moet doen, geeft ze me een knuffel en zegt: 'Weet je Mel, doe het. Echt waar, doe het. Volg je hart, je hebt al lang genoeg dingen geforceerd. Ik gun je alle geluk van de wereld.' Ik kijk haar verbaasd aan. 'Meen je die?' 'Ja, ik meen het.' Met een warm gevoel staar ik weer voor me uit. Ja, aan deze droom ga ik me vasthouden. Hier doe ik het voor.

s' Middags is Niall ook weer op bezoek, en is mijn moeder weer naar huis. Ze wilde dingen 'voorbereiden', maar ik mocht niet weten wat. Stiekem hoop ik een klein verrassingsfeestje, omdat ik morgen weer naar huis mag. Eigenlijk doen we helemaal niks, we zitten daar maar met z'n tweeën als een stelletje nutteloze wezens. Ik denk ook dat we allebei nergens aan denken, behalve dat ik deze gedachtes denk, maar geen diepgaande dingen. Het is eindelijk rustig in mijn hoofd, er zijn geen constante stemmen meer aanwezig die tegen elkaar schreeuwen en mij de ingewikkeldste dingen laten denken. Ik zucht heel erg diep. Niall kijkt opzij. 'Wat zucht je? Is het leven zwaar?' grapt hij. Ik schud mijn hoofd en grinnik een beetje. 'Nee, niet meer. Het is eigenlijk heel erg rustig' antwoord ik. Niall doet alsof hij schrikt. 'Oh jee, onze Melody zonder diepgaande gedachten. Slecht teken. Zullen we speculeren over de zin van het leven?' zegt hij heel hooggeleerd. Ik geef hem een duw. Omdat hij al op zijn stoel zat te wippen, vliegt hij er bijna vanaf. Hij wiebelt met zijn armen, slaat mij zowat in mijn gezicht en met de andere hand mept hij tegen de opstaande rand van het bed achter ons. Tierend gooit hij zichzelf naar voren om te voorkomen dat de stoelpoten onder hem vandaan verdwijnen. Hierbij slaat hij bijna de vensterbank aan stukken met zijn hand, maar hij heeft zichzelf kunnen redden en slingert de lelijkste woorden dit vierkante gehucht door. Ik heb het niet meer en stik zowat van het lachen. Ik voel de tranen opkomen en ook krijg ik er buikpijn van. Het is lang geleden dat ik zo hartelijk heb gelachen. Desondanks steekt Jessie haar hoofd even om de deur heen. 'Zo zo, wat een taal. Geeft niet, ik ben zelf ook jong geweest, maar doe even rustiger voor de oudere of beleefdere mensen hier' doorbreekt ze de herrie. Ik stoot Niall weer aan, deze keer heel subtiel. 'Ja joh Niall, kalm aan voor de beleefdere mensen hier' lach ik terwijl ik op mezelf wijs. Nialls lippen vormen een 'O' en hij begint me te kietelen. Ik gier het uit. Na een paar keer 'genade' te hebben geroepen houdt hij dan eindelijk op. Helemaal buiten adem laat ik mezelf achterover op bed vallen, en Niall doet hetzelfde. Terwijl ik nog wat na lach draai ik mijn hoofd naar Niall en kijk hem aan. 'Bedankt voor het lachen' zeg ik. Niall glimlacht en drukt een kus op mijn voorhoofd.

Eindelijk een nieuw hoofdstuk, yay! Sorry voor het lange wachten, maar het was het geloof ik wel waard want ik heb bijna 17.000 lezers en ik sta op nummer #11!!! Als je vanavond het songfestival gaat kijken (ik wel, haha) veel plezier, en anders ook een fijne avond! Vergeet niet te stemmen (op dit boek en op Engeland, want daar ben ik voor, hint hint) xxx mij