𝐏𝐨𝐦𝐲𝐥𝐨𝐧𝐚 𝐠𝐫𝐲𝐟𝐨𝐧𝐤𝐚| Szatan w czerwonym krawacie

31. Sztuka wybaczania

Przez moją głowę przeszły najczarniejsze myśli. Przypomniałam sobie wieczór, kiedy chciał mnie skrzywdzić. Te wszystkie wspomnienia wróciły ze zdwojoną siłą, gdy ten sam człowiek trzymał mnie teraz obezwładnioną w zamkniętym pomieszczeniu.

A więc kiedy tylko mnie puścił, przywarłam plecami do półki, żeby być jak najdalej od niego, ale schowek był tak mały, że i tak nie potrafiłabym wyciągnąć ręki bez dotknięcia jego torsu.

- Alice.

- Wypuść mnie. Natychmiast.- warknęłam.

- Wysłuchaj mnie.

- Zadzierasz z niewłaściwą osobą.

- Proszę.

- Nie mamy o czym rozmawiać, Nott.

- Mylisz się.- zacisnął pięści.

Wziął głęboki oddech, po czym zdobył się na odwagę, żeby spojrzeć mi w oczy.

- Chcę wyjaśnić ci wszystko, co zrobiłem. Chyba w końcu mogę zdobyć się na szczerość.

Mój wzrok wylądował na regale. Przetasowałam wszystkie półki, po czym dostrzegłam małą przegrodę podpisaną srebrnym atramentem. Veritaserum.

- Tak?- uniosłam brwi, po czym sięgnęłam po eliksir i wręczyłam go brunetowi.

- Co to jest?- zmarszczył brwi.

- Muszę mieć pewność.- odparłam.

- Słucham?

- Merlinie, ty naprawdę jesteś tępy. Pomyśl, co to może być? Eliksir tojadowy? Wielosokowy? A może to, czym mnie wtedy nafaszerowałeś?- uniosłam brwi.

Spojrzał na mnie niepewnie. Tak, jakby bał się choćby ruszyć.

- To veritaserum, idioto.

- No tak.- westchnął.- Naprawdę chcesz, żebym to wypił? Nie uwierzysz mi bez eliksiru?

- Nie uwierzę.

- Bywasz bardzo nieufna, wiesz?- pokręcił głową.

- Nie. Uwierzę.

Spojrzał mi w oczy i odkręcił flakonik, po czym wypił go jednym haustem. Lekko się skrzywił, oddając mi butelkę.

- A więc słucham.- skrzyżowałam ręce na piersi.- Co takiego masz mi do powiedzenia?

Włożył ręce do kieszeni i odsunął się ode mnie jeszcze bardziej. Wyglądał, jakby dobierał słowa z myślą, że jeżeli coś przekręci, wybuchnę gniewem.

- Opowiadałem o tobie dużo mojemu ojcu.- zaczął cicho.- Powiedziałem mu też o tym, co wydarzyło się nad Jeziorem. O tym, że dałaś mi kosza.- prychnął.- Tamtego dnia zrozumiałem, że żeby w pełni zdobyć twoje serce, potrzebuję czasu. Możliwe nawet, że długich lat. Ale nie przeszkadzało mi to, bo wiedziałem, że warto o ciebie, o nas, walczyć.

Zatrzymał się, kiedy przekrzywiłam głowę na bok.

- Byłem w tobie tak zakochany, że równie dobrze mogłem walczyć o nas przez całe moje życie.- podjął.- Ale mój ojciec najwyraźniej oczekiwał czegoś innego.