Eternity

36th

Hindi na

"Roger. I can see the entire landing area from the position I'm in while looking out the left window in the LM." wika ko habang nakamasid sa pwesto.

Naghaharumentado ang puso ko. Ngayon ang balik namin matapos ang isang matagumpay na misyon. Una para sakin.

Inalerto ko ang pandinig nang matunugan ang glitching sound sa radyo, senyales ng paparating na mensahe.

"This is a position check during descent at about 3 minutes and 39 seconds, and it's our down range position check and cross range position check prior to yawing over face up to acquire the landing radar." wika ng Lunar Module Pilot namin.

Agad itong tinugunan ng crew member. He buzzed it and acknowledged the reception of the information from the other end.

Listo pa rin ako habang nakikinig sa updates ng commander. Kalmado ang tinig nito habang binibigay ang mga teknikal na kondisyon ng paligid. Stable ang lahat kaya't kampante ako.

Bahagya akong dumungaw sa bintana ng spacecraft.

Isang magaang paghinga ang tumakas sa labi ko habang nakatanaw sa labas. Earth from above is so captivatingly beautiful. I'd never get tired of looking at this view.

Kinagat ko ang pang-ibabang labi. Hindi makapaniwala kung gano kabuhay ang sariling dugo sa mga oras na 'to. This is my first ever exploration as an official spacefarer. And now, after almost a month-long stay aboard, we're finally going back to the land!

Ganitong-ganito rin ang pakiramdam ko nang malaman na kasama 'ko sa conquest na 'to. Lalo na nung mismong araw ng shuttle launch! Pakiramdam ko'y kakawala ang puso ko sa dibdib during takeoff!

Parang kailan lang ay nasaksihan ko ang tanawin na 'to habang papalayo. Ngayon ay natutunghayan ko na ang parehong tanawin habang papalapit.

The majesty of our planet can be difficult to describe. Seeing Earth from space can even change a person's worldview. That's how alluring it is.

Even when words fail us, a single picture of home from above can change the perspectives of millions of people.

Matiwasay ang naging pagdaong namin sa Florida. We had a safe landing within the approximate time. Everyone was tapping each other for a great job.

"Anong oras ang flight mo bukas?" tanong sakin ni Nixon.

Siya lang ang tanging kapwa ko Pilipino rito. Maswerte pa nga ako at meron. The rest are with different nationalities.

"Alas-otso ng umaga," wika ko habang nagliligpit kami ng equipments.

Hindi kami batchmates pero pareho kaming naging scholar ng foundation. Mas matanda siya sakin ng isang taon kaya't nauna siyang makatapos.

"Damn that's rough. Jetlag after jetlag?" halakhak niya. "Sa makalawa na rin naman ang uwi ko, ayaw mong sumabay na lang para makapagpahinga pa?"

Napailing-iling ako.

"Solace's gonna go berserk if I delay my return for another day,"

Ilang beses na rin kasing naurong at nausog ang pagbalik ko sa Pilipinas. Ngayon lang ulit ako makakauwi matapos ang ilang taon.

Natawa si Nixon. Kilala niya si Solace dahil sa makailang beses nitong pagbisita sa Academy noon. I've found out through the years how Solace can be a little clingy sometimes.