Güven Bana*Yeniden Yayımda*1-2

17.bölüm

Multimedia: "Sen gerçek bir Arminsin, Armin" diyorum :D 

Keyifli okumalar :) 

Ne kadar zaman geçerse geçsin, bir insan ne kadar yaşlanırsa yaşlansın içindeki çocuk hep yaşar diye anlatırdı annem. Ben daha on yaşındayken her akşam iyi geceler öpücüğünün yanında bir de bunları söylerdi. İçimdeki çocuğu hiç kaybetmememi ve gerektiğinde insanlara bunu göstermemi öğütlerdi. Ama itiraf etmeliydim ki o zamanlar bana saçma gelen bu cümle şimdi tüm gerçekliğiyle karşımda duruyordu. Bir zamanlar önemsemediğim ve zaten çocuk olduğum için kıymetini bilmediğim o masumluk şimdi sarılmak istediğim tek şey haline gelmişti. Daha reşit bile olmamış biri olarak hayatın beni bu kadar çabuk büyütmesine sitemle bakıyordum. Adil olmayan şeyler yaşamışken, sarılabileceğim bir masumiyetin kalmaması gerçekten çok zordu. Yine de şimdi eski ve çocukluk arkadaşımla yan yana yürürken bir anlığına da olsa o saflığı hissedebildim. Çok değildi, bundan üç yıl önce sorunsuz bir hayatım vardı. Yalanlar içinde de olsa sorunsuzdu. Ve bundan birkaç ay öncesinde de bir şeyler aşmaya çalışarak hayatıma devam ediyordum. Sonra yine Eymen'in gölgeleri peşimden geldi ve bir düzene koymaya çalıştığım hayatım yeniden tepetaklak oldu. Ama ben Armin Soner'dim ve Ozan'ın dediği gibi pes etmezdim. Yine düzene sokabilirdim mahvolmuş hayatımı. Yeniden başarıp hayatımdan tüm fazlalıkları çıkarabilirdim. Bunlardan bir tanesi oksijen dediğim adam, bir tanesi Eymen'in çocukluk arkadaşı ve hatta annem, babam da olsa yapardım. Gerektiğinde herkesi silerdim ben. Kendimi tam anlamıyla bencil hissettiğim zamanlar olmamıştı hiç ama buna rağmen kendimi düşündüğüm zamanlar olurdu. Sonra anlamıştım ki bencildim. Çocuk aklımla fark edemediğim ya da kendime itiraf edemediğim şeylere rağmen böyleydi bu. Acı çekmeyi doruklarda yaşamaya başladığımda hiç düşünmeden o zirveden atlamasını bilirdim mesela. Yanımda kimi götürdüğüm ya da nereye çakılıp kaldıkları umurumda olmazdı. Küçüklüğümden beri babam tarafından beynime kazınmak istenen şey buydu aslında. Ben daha yeni yeni fark etmeye başlasam da onun amacı buydu. Bencil olmamı istiyordu belki de yeryüzündeki tüm babaların aksine. Aklıma gelen anıyla birlikte acıyla gülümsedim. Hiç aklımdan çıkmazdı zaten o gün. Hayal kırıklığını iliklerime kadar hissettiğim gün... 

"Ödevlerin bitti mi Armin?" diye sormuştu babam. Normal bir akşam olsa ödevlerim ile ilgilenmezdi ama öğretmen onu aramıştı ve konuşmaya başlamak için açık kapı bırakıyordu. "Evet baba." diye mırıldanmıştım. 

"Haberim var her şeyden ama bir de senden dinlemek istiyorum. Cezan hazır ama yine de belki hafifler." diye direkt konuya geçmişti. Babamın en sevdiğim huyu buydu işte. Oyalanmazdı. "Anlatacak bir şey yok ki. Öğretmenin anlattığı gibi." demiştim başımı yere eğerek. Yaptığım iyiliği öğrensin istemiyordum çünkü cezam hafiflemek yerine daha da artardı. 

"Kopya çekmeyeceğini biliyorum Armin" demişti yanıma otururken. "Buna sinirleneceğimi bilir ve yapmazsın. Hem o sınava çok çalışmıştın ve her şeyi biliyordun. İhtiyacın bile yoktu." 

"Ben..." 

"Eksiksiz anlat her şeyi." demişti otoriter sesiyle. Her zaman iyi bir baba olmuştu ama bazen de beni yetiştirdiği bir öğrenci gibi görürdü. O zamanlarda ben de emrine itaat eden bir askerden farksız olurdum. 

"Arkadaşım kopya çekti. Daha önce de çekmişti ve öğretmen bir daha yakalarsa ailesine haber vereceğini söyledi. Ailesi çok kızardı. Ben de o yakalanınca, üstlendim." dedim bir nefeste. Birazdan gelecek olan cezaya kendimi alıştırmak istiyordum. Belki bir hafta bilgisayarıma el koyardı ya da arkadaşlarımla görüşmeme izin vermezdi. Sanki sürekli görüşebiliyormuşum gibi. "Okulunu değiştireceğim." demişti ayağa kalkarken. 

"Ne? Hayır! Bunu yapma baba. Lütfen. Yemin ederim bir daha böyle bir..." 

"Sana söylemiştim Armin! Sadece kendini düşüneceksin ve kimseye yardım etmeyeceksin demiştim. Kimseye güvenmeyeceksin ve kendini feda edecek kadar kimseyi sevmeyeceksin. Bunları sana hep söylemiştim ama görüyorum ki beni hiç dinlememişsin. Belki şimdi aklın başına gelir."