ZŁAMALIŚMY ZASADY

-rozdział 15-

- Okej znajdowało się na niej jakieś oznaczenie, symbol, cokolwiek charakterystycznego?

- Nie... to znaczy ughh nie pamiętam - skrzywiłam się na myśl, jak bardzo nieodpowiedzialnie postąpiłam.

- No jasne... - westchnął zirytowany - kto ci to dał?

- Czy to jakieś przesłuchanie?

- Po prostu do cholery powiedz. Muszę wiedzieć wszystko z każdym szczegółem. Więc?

W sumie jeżeli istniało prawdopodobieństwo zagrożenia, które mogło zakończyć się moją śmiercią to chyba wolałam odpowiedzieć na kilka pytań.

- To Oliver, chłopak, który zorganizował imprezę.

- Um... czy to ten chłopak, z którym się całowałaś przed szkołą? Zach mi powiedział.

Och, świetnie, więc plotkujecie sobie na mój temat. A te informacje są wyssane z palca. Wcale się nie całowaliśmy.

- Nie całowaliśmy się, tylko na pożegnanie pocałował mnie w policzek, tak trudno to zrozumieć? - wkurzyłam się.

- Okej, czemu się tak denerwujesz? - powiedział spokojnie uśmiechając się lekko.

- Bo kontrolujecie mnie gorzej niż matka, przysięgam.

W kuchni rozniósł się dźwięk czajnika, więc rozejrzałam się za kubkiem.

- Ciągle pijesz te głupie herbatki - stwierdził rozbawiony.

- Ty ciągle pijesz kawę - odgryzłam się.

I tak, najprawdopodobniej jestem jedną z najbardziej złośliwych osób na świecie.

- W twoim kubeczku ze słonikiem... - mruknął niskim i głębokim głosem... cholera.

A co do mojego kubka, tęsknię za nim.

- Podnieca cię to? - zmarszczyłam brwi nalewając właśnie gorącą wodę do kubka.

- Tak - odparł stanowczo.

Zamarłam, a moje serce omal nie stanęło. Do tego moja ręka się zatrzęsła, a ja polałam gorącą ciesz dokładnie na nią.

Kurwa, to przez ciebie człowieku!

- Cholera! -pisnęłam szybko odstawiając czajnik na blat i błyskawicznie odwracając się do zlewu.

Zimna woda w kontakcie z oparzoną i piekącą skórą przyniosła mi wielką ulgę. Zamknęłam oczy wypuszczając z ust głośne jęknięcie.

Wtedy poczułam, że Isaac przemieścił się po kuchni i stanął dokładnie za mną. Jego klatka piersiowa dotykała lekko moich pleców. Starałam się skupić na moim problemie i nie myślec o tym, co właśnie się dzieje. Nie wytrąci mnie kolejny raz z równowagi.

- Może powinienem podmuchać?

Szepnął wprost do mojego ucha. Ciepłe powietrze w jego ust rozprzestrzeniło się po szyji, a ja omal nie wzdrygnęłam się na to uczucie. Następnie przycisnął policzek do mojego ucha i wyciągnął przede mnie swoją prawą rękę aby złapać za moją i wyciągnąć ją spod źrodła wody. Potem nachylił się aby zakręcić kran. Ciągle stał za mną więc gdy to robił jego ciało jeszcze bardziej przyległo do mojego.

Po chwili odsunął się i odwrócił mnie tak, że staliśmy na przeciwko siebie. Nasze oczy spotkały się na chwilę. Wyglądał na rozluźnionego i częściowo rozbawionego a może nawet zadowolonego z siebie w tym czasie kiedy ja nie potrafiłam wydusić ani słowa.

Co on ze mną robi...

Złapał moją prawą rękę i chwycił w swoje dwie. Uniósł je do góry na wysokość twarzy i przybliżył do ust. Zaczął delikatnie dmuchać na moją skórę. Nie ukrywam, to sprawiło mi dwa razy większą ulgę niż woda ale nie wiem czy to dobrze.