ညည့္နက္လာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နန္းေတာ္ႀကီးတြင္း တိတ္ဆိတ္ျခင္းက တဖန္ျပန္လည္ ႀကီးစိုးလာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားသူမ်ား၏ ျမင္းခြာသံ၊ လွည္းဘီးသံတို႔သည္ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ။ ညအိပ္ညေနတည္းခိုၾကမည့္သူမ်ားသည္လည္း မိမိတို႔အခန္းအသီးသီးတို႔ ဝင္ေရာက္အနားယူၾကၿပီ။ မီးစာခမ္းေသာ မီးတိုင္မ်ားေၾကာင့္လားမသိ။ စၾကၤန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အလင္းေရာင္ပ်ပ် ရွိသည္ဆို႐ုံ။ ကတၱီပါေကာ္ေဇာ္နီ ခင္းေသာ လမ္းျဖစ္၍လည္း ေလွ်ာက္လွမ္းလာသူသုံးဦးစလုံး၏ ေျခသံမ်ားကို မၾကားရ။
လြမ္းသူရာသည္ ေရွ႕ဆုံးမွဦးေဆာင္ေလွ်ာက္လာၿပီး ေနာက္နားတြင္ ရွိန္းမာန္ရာႏွင့္ ရွားထက္ႏိုင္လို႔ လိုက္ပါလာၾကသည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးေသာ ဒီလမ္းမ်ားကို ရွိန္းမာန္ရာ အလြတ္ရသည္။ မ်က္စိမွိတ္၍ သြားလွ်င္ပင္ လိုရာေရာက္ႏိုင္သည္။ ယခင္အခ်ိန္ႏွင့္ ယခုအခ်ိန္ ကြာျခားသည္ဟု မခံစားရသည္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕အားနည္းခ်က္ပင္လားမသိ။ အျခားသူမ်ားအျမင္တြင္ သူသည္ ႏိုင္ငံ၏ဦးေသွ်ာင္တစ္ပါး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လိမ့္မည္။ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ရင္ထဲမွ ေၾကာက္လန႔္အားငယ္တတ္သည့္ ကေလးငယ္တစ္ဦးပုံရိပ္ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ရာ ခက္ေနသည္။
ဒီေနရာအတြက္ ေန႔ရက္မ်ားစြာ ေစာင့္ဆိုင္းျပင္ဆင္ခဲ့ရသည္။ ဘဝ၏တစ္ခုတည္းေသာ ရည္မွန္းခ်က္အျဖစ္လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေထြးပိုက္ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ သူလိုခ်င္ေသာေနရာသို႔ ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ သူ ျဖစ္ခ်င္ေသာအရာကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို ခံစား၍မရ။ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းသည္ အလွမ္းေဝးေနဆဲ။ ဗလာက်င္းေသာ ခံစားခ်က္မ်ားျဖင့္ အသက္ရွင္လ်က္ ဘဝေသေနသူတစ္ဦးလို။
"သား တို႔ ခဏဝင္ဦး"
အခန္းေရွ႕ေရာက္ခ်ိန္ လြမ္းသူရာ မွာၾကားကာ ဦးေဆာင္ဝင္သြားခဲ့သည္။ ယေန႔အတြက္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ပင္ပန္းေနၿပီျဖစ္၍ အနားယူခ်င္ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း မိခင္စကားကို လြန္ဆန္ႏိုင္စြမ္းမရွိ။ အခန္းထဲသို႔ လိုက္ပါခဲ့သည္။ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက အေရာင္မဲ့ေသာ အခန္းက်ဥ္းေလး မဟုတ္ေတာ့။ ယခင္ မင္းရိပ္မိခင္ေနထိုင္ခဲ့ရာ ခန္းက်ယ္ႀကီးကို မိခင္ စိတ္ႀကိဳက္ျပင္ဆင္ကာ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနထိုင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အရွ႕ပိုင္းတိုင္းျပည္မ်ားမွ အဖိုးတန္ ေကာ္ေဇာမ်ား၊ ေက်ာက္မ်က္စီ အသုံးအေဆာင္မ်ား၊ အဖိုးတန္ပန္းခ်ီကားမ်ားျဖင့္ အလွပဆုံး ခင္းက်င္းျပင္ဆင္ထားသည္။ မိခင္ၫႊန္ျပေသာ စားပြဲဝိုင္းတြင္ ဝင္ထိုင္သည္။ သူတို႔သုံးဦးသည္ ေရွ႕ဆက္ရမည့္အနာဂတ္ကို ဒီေနရာတြင္ မၾကာခဏ ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
