Chapter 29: Information

1.4K 67 0
                                    

“Where are you going, My Lady?” tanong sa akin ni Buns ng lumabas ako ng Greenhouse

Йой! Нажаль, це зображення не відповідає нашим правилам. Щоб продовжити публікацію, будь ласка, видаліть його або завантажте інше.


“Where are you going, My Lady?” tanong sa akin ni Buns ng lumabas ako ng Greenhouse.

“Pupunta lang ako sa likuran. Don't follow me, I'll be right back,” sagot ko sa kaniya at mabilis na naglakad papunta sa likuran ng greenhouse. Isang malaking harden ang pinagtatayuan ng greenhouse. Para itong isang maze, maganda pero nakakalito.

Pagkarating ko sa mismong likuran ng greenhouse ay mayroong parang isang pintuan, hindi naman ako mausisang tao, ngunit nais ko malaman kung ano ang na sa likuran ng kakaibang pintong ito.

Hindi naman ako ganoong nahirapan sa pagbukas at nakapasok agad ako sa loob. Isang malawak na lupa ang aking nakita, at puro bundok ang iyong makikita sa Hindi kalayuan.

“Napakaganda,” bulong ko. Mayroon ding nag-iisang kahoy ang nakatayo hindi malayo sa akin kung kaya't lumapit ako roon at tumayo sa tabi nito.

Tinaas ko ang aking ulo at tiningnan ang napakagandang kalangitan. Parang sumasayaw ang mga ulap at walang ibang iniisip kung hindi ang sumayaw lamang.

Naiingit ako sa kanila. Naiingit ako sa kalangitan, sa mga sumasayaw na ulap, sa mga sumasayaw na dahon, at sa mga punong nakatayo lang. Mayroon silang mga buhay, katulad ko, ngunit hindi nila iniisip kung kailan sila mawawala sa mundong ito, hindi katulad ko.

“Kailan mo ba ibibigay sa akin ang pagkakataon na mapaghandaan ko ang ibinigay mong misyon sa akin, Jhonson? Kasi, matagal na ako rito eh, hanggang ngayon, wala pa ring nangyayari," mapoot na tanong ko sa asul na kalangitan. Iniisip na si Jhonson iyon, na siyang kinakausap ko't hinihingian ko ng sagot sa aking katanungan.

Matapos kong magsalita, katahimikan ang sumagot sa akin. Wala kang maririnig na kahit na ano. Katahimikan lamang. Ngunit nakakagulat, sapagkat kumalma ako sa katahimikang ito.

Nanatili pa ako sa aking kinatatayuan ng matagal, sinusulit ang katahimikang kinaroroonan ko ngayon, sapagkat sa oras na umalis ako, magiging maingay na naman ang aking isipan sa kakaisip ng mga mangyayari sa hinaharap.

Sa kalagitnaan ng aking pagmumuni-muni at paglanghap ng katahimikan, a strong but calm wind brushed pass my skin. Without even thinking, I closed my eyes and opened my arms wide as if welcoming the calm wind inside me.

The feeling of silence becomes even better when the wind arrives. It soothes me from within, telling me that everything will be fine.

"So beautiful..." I was startled and almost lost my balance when someone suddenly spoke.

Mabilis akong tumingin sa aking likuran at nakita si Duke Poviour na nakatayo hindi malayo sa akin at pinagmamasdan ako. Tila ba wala ito sa kaniyang sarili at patuloy pa Rin akong pinagmamasdan kahit na nakatingin ako sa kaniya. Umubo ako ng malakas at inayos ang aking tindig. Natauhan ito at kagaya ko ay napa-ubo rin siya.

“What are you doing here?” tanong ko sa kaniya. Hindi naman ito agad na sumagot at tinabunan ang kaniyang bibig gamot ang kaniyang kamay at iniyuko ang kaniyang ulo.

‘Anong ginagawa ng lalaking ito?’ nagtatakang tanong ko.

“Duke Poviour? Are you okay?” muling tanong ko sa kaniya. Ngunit sa ikalawang pagkakataon, ay hindi ako nito sinagot at tumalikod pa sa akin.

‘Ano ang problema ng lalaking ito? Gusto niya ba ng away?’ naiinis na lintaya ko. Agad akong naglakad papunta sa kaniyang gawi at tumayo sa kaniyang likuran.

"Nicholas,” malamig na tawag ko sa kaniya. Mabilis naman itong tumingin sa akin at dahil nga malapit ang mukha ko sa kaniyang ulo, pagka lingon niya, ay nag-abot ang aming mga ilong.

Both of us was stunned and eyes wide open. We were stoned at where we are and no signs of moving, because one wrong move, something—other than our nose might collide.

“What are you thinking?” I asked. The silence between us is sort of awkward and the tension between our stares is starting to go to the wrong path.

“I uh... thinking about the war,” He answered, awkwardly. But my eyebrows arched and my eyes even get widen.

‘Oh my god! Did he just said, war!?’

“Oh really? Tell me more about it,” I answered back, giving him a flirty look in the eyes. I saw him gulped. I believe he still didn't realise that he is giving me information that is supposed to be a secret.

“Well, we received a letter from Oceanic Kingdom that says, a group of men tried to assassinate their Crown Prince and that it's the Blabric Empire who sent them, and the King of Oceanic Kingdom thinks that Krentia is I'm a deplomat with the Blabric Empire,” mataas na sagot niya sa akin. Hindi ko maiwasan ang hindi mapangiti dahil sa kaniyang sinabi.

I walked slowly towards him, closing the little gap between us and gave him a kissed. His eyes widen when I kissed him but instantly kissed me back and placed his hands in my back even pushing me into his chest.

It's a hot, passionate, deep kiss. And it lasted very long, if it weren't for a maid who called our names, I think Duke Poviuor wouldn't think of stopping.

‘Is this man a monster? How could he kiss for 10 minutes straight without stopping to take a breath? I thought I'm going to die!’

“You’re a monster,” I whispered. He gave me a look of amusement and smiled. Once again I raised my eyebrows and gave him a questioning look.

“Your expression never change, Darling. Why don't you try completely breaking that mask?” tanong niya sa akin. How did he know I'm wearing a mask?

“Will me breaking this mask I'm wearing change, anything?” I asked back. I waited for his answer, but he just stared at me, with a smile.

He gave me a kiss on the forehead before linking our hands, and guided me to the Dining Hall of the palace, where the Royal Family is waiting.

I liked the silence between us while we are walking towards our destination. There is tension between our flesh as our hands are still intact and our body is really near from one another.

A scene. More than a kiss would’ve happen back there if it we're for the maid who suddenly came. I mean, I don't like the idea, but I also don't hate it.

‘At least, I got some information. My mission is now starting,’ I smiled.












tamadsiakuma. ♡

The Young Lady of SwertuanfelWhere stories live. Discover now