The Young Lady of Swertuanfel

Chapter 7: Lulu & Lala

Napakalalim nang aking paghinga at halos ang isang buong pitchel ng tubig ay aking naubos matapos ang dalawampung round ng fencing.

"The young lady is so much better than the captain!" Napatingin ako sa isang batang gustong maging kawal nang sumigaw ito habang nakahiga sa damuhan at humihingal katulad ko.

"It's already 8 in the morning, my lady. Breakfast is almost served," napunta sa captain ang aking atensyon at napatingin sa buhay na buhay na araw.

"It's not yet 8, captain. I still got 10 minutes before breakfast. I'll stop for today," masayang usal ko't ibinigay sa kaniya ang ginagamit kong espadang kahoy panlaban sa nga kawal na nais makalaban ako.

"I'll be leaving then. Thank you for guiding me here," pagpapasalamat ko sa captain at tinanguan ito bago ako tumalikod upang magtungo sa loob ng marquessate para maligo at magbihis.

"Thank you for you time, young lady!!" nagulantang ako sa aking paglalakad at napatigil sapagkat ang kaninang dalawampung nakahiga, hinihingal, at pagod na mga kawal at magiging kawal ay nakatayo na ngayon at naka-yuko sa aking harapan.

Hindi ko alam kung ano ang aking sasabihin kung kaya't kinawayan ko nalamang ang mga ito bago tuluyang umalis.

"My Lady," tila ba nawala ang sampung taon ng aking buhay nang pagkapasok ko sa aking silid at ang seryosong mukha ni Lily ang aking nakita.

"I have been looking all over for you! Where have you been?" may pag-alalang tanong niya sa akin habang iniinspeksyon ang aking katawan.

"I went out for a… walk. No need to worry yourself," sagot ko sa kaniya pilit tinatanggal ang kaba sa na nararamdaman.

"Please ready the water. I'll be taking a bath now," utos ko na agad naman niyang tinanguan at nagtungo sa labas upang kunin ang tubig na gagamitin ko panligo.

"Breakfast is serve my lady." Tinanguan ko si Lily at kinuha ang aking pamaypay bago tuluyang umalis sa aking kuwarto at magtungo sa hapagkainan.

Matapos ang pagsasalong ginawa namin noong nakaraang linggo, ay hindi ko na napasok ang hapagkainan na ginamit namin sa araw na iyon. Nakakandado ito at tila ba, bawal kang pumasok doon at isang kamatayan ang bubungad sa'yo sa oras na pumasok ka.

I thought I would still be dining alone but the moment I open the double door of the big dining hall where my meals are being prepared, two little kids is being spotted sitting.

"Why are we even here?"

"Shut up Lulu. Aren't you curious as well?"

"Well I am but this isn't necessary! Do you want to be scolded by her?"

"What's with the ruckus?" I didn't want to sound rude, but I guess I just sounded rude because of thier expressions.

"Good Morning, Lady Despina," bati ng batang babae sa akin. Ngunit hindi ito tumingin sa aking mga mata sapagkat naka-yuko lang ang ulo nito, natatakot.

Umupo ako sa aking upuan, paharap sa kanilang dalawa. Nakunot ang aking noo dahil sa pinapakitang asal ng batang babae. Noong isang linggo lang ay tinatawag pa ako nito ng Ate Pin at puno ng enerhiya. Ngunit ngayon ay naka-yuko nalamang ito't hindi nga makatingin sa akin habang ang kaniyang kakambal naman ay nakahawak sa kaniyang mga kamay at may galit na ekspresyong nakatingin sa akin.

"You guys have class as of this moment. What are you doing here?" gusto ko mang magtanong kong ano ang nagawa kong kasalanan sa kanilang dalawa pero hindi ko na ginawa.

Binigyan ko ang mga ito nang seryosong tingin kahit na kinakabahan ako dahil sa matulis na tingin nang lalaki habang naghihintay nang kanilang sagot sa aking katanungan.

Ngunit lumipas na ang halos sampung minuto ngunit hindi ko pa rin nakukuha ang sagot sa aking katanungan. Gusto kong umalis sa kina-uupuan ko para mawala ang awkwardness at kaba na nararamdaman ko.

"Alright. Eat," lintaya ko't nagsimula nang kumain sapagkat ipagpapatuloy ko pa ang pinaplano kong paglalakad sa kabuuan ng marquessate mamaya na hindi ko buong nagawa kaninang umaga dahil sa training.

"What do you want?" tanong ko sa babaeng kanina pa nakatingin sa akin at hindi kinakain ang kaniyang pagkain.

"Thank you!" napataas ang aking kilay nang sumigaw ng malakas ang batang babae habang nakapikit.

"About?" nagtatakang tanong ko. Napatingin naman ito sa akin at nahihiyang tumingin sa kaniyang kakambal.

"You helped me, a week ago. During lunch," maliit ang boses na usal niya. Hindi ko masyadong nakuha kung ano ang kaniyang sinabi ngunit tumango nalamang ako.

"Don't mind it. Just… be careful next time," usal ko at muling sumubo ng pagkain. Mabuti nalamang at kumain na rin ang dalawa sapagkat baka mapagalitan ako ng aming magulang dahil sa kapabayaan ko.

"Lady Despina, if you don't mind me asking, when have you been good with swords?" napa-angat ang aking paningin sa kambal nang magtanong sa akin ang babae.

'Why is she asking that? Hindi ba magaling sa espada ang dating Despina?'

"That's a secret," sagot ko bago pinunasan ang aking bibig at sumimsim ng wine. The girl pouted and looked at her twin who's angry expression didn't change.

White hair and purple eyes. Both took resemblance of thier mothers facial features, which is the second wife of the Marquess. With one look, you wouldn't identify who's who from the two since both has the same face and also has the same haircut.

They are turning twelve on spring season and has already mastered the ways of politics and is very bright at history reading. Although the two of them wanted to yield sword, especially Lulu, father didn't give them permission and thus often sneak out during history class to visit the forest at the back of the marquessate where in two wooden sword is being kept at a hidden compartment on the biggest tree.

Hindi ko sila sinusundan o kung ano, nalaman ko lamang ang isa sa kanilang malaking sekreto noong nagbabalak akong pumunta sa green house noong nakaraang araw.

"I'm already done. I'll be leaving first," lintaya ko matapos maka-inom nang tubig at mapunasan ang bibig.

"Uhm… would you teach us sword, Lady Despina?" Napatigil ako sa aking pag-alis nang magsalita si Lala.

"Lala!! You shouldn't! You know she wouldn't!"

"I saw her outside Lulu. She cut the tree in two from a far!"

"That's impossible! You know she can't wield a sword."

"Learning sword huh? Have you asked father?" I coldly asked causing them to flinched and slowly looked at me. I sighed and looked at Lily who's patiently waiting beside the door. She gave a small smile and nod.

"Well, I'm free at 3 in the afternoon," I stated. Both stop whispering at each other and once again looked at me. Lala with a wishful eyes, and Lulu that still has an angry expression.

"At the training ground. Wear a proper attire. I'll be waiting," paalala ko sa kanila at binigyan sila nang seryosong ekspresyon. Tumango naman ng mabilis si Lala habang si Lulu naman ay tumingin sa ibang direksyon.

"Thank you Lady Despina!" malakas na sigaw ni Lala at sinabayan pa niya ng yuko. Bago tuluyang lumabas ng dining hall ay tumingin muna ako sa kanilang dalawa.

"Isn't Ate Pin much better than Lady Despina?" tanong ko kay Lala dahilan nang pagkislap nang kaniyang mga mata.

"Yes, Ate Pin!" Masayang sagot niya sa akin habang nakapikit ang mga mata at pinagsiklop ang mga kamay.

'Well, that ought to be my job as a sister to them. Helping the twin and getting close to them,
can be beneficial in the future, wouldn't it?' tanong ko sa aking isipan at tuluyan nang umalis sa dining room kasama si Lily.

tamadsiakuna.♡