Sorry dat het vorige hoofdstuk vrij kort en slecht was, deze is wat langer en hopelijk beter!
_____________
"Punt tien. Punt tien lijkt een beetje op punt één," zegt Louis de volgende ochtend tijdens het ontbijt. Niall blijft hier nog een paar dagen. Louis wil verder. Ik weet niet of het door de man komt, maar ik besluit er niet naar te vragen.
"Punt één was iets blind op een landkaart gooien en naar het land reizen. Zo kwamen we in Australië. Dus, punt tien: naar het vliegveld gaan en het eerst mogelijke vliegtuig nemen. Als de eerste bijvoorbeeld binnen vijf minuten gaat, dan valt die af, vandaar eerst mogelijke," gaat Niall verder.
"Ben je dan niet zenuwachtig? Ik bedoel, er moeten toch landen zijn waar je absoluut niet heen wilt," zegt Niall. Louis haalt zijn schouders op. "Oh ja, Engeland, Australië en Amerika tellen niet mee. Dat zou saai zijn." Ik knik instemmend. "Ik ben wel zenuwachtig, eigenlijk. Vooral omdat bijna alles mogelijk is," geef ik toe.
We besluiten om niet te vroeg te gaan. We gaan met z'n drieën naar Times Square. Daar aangekomen begin ik te grijnzen. "Louis, weet je nog dat we zeiden dat jij ook wat van mijn bucket list zou doen? Ik daag je uit om mee te schaatsen." We staan voor een grote ijsbaan. Hij is niet eens heel druk, veel mensen staan aan de kant toe te kijken.
Louis haalt zijn schouders op. "Mij best."
We huren schaatsen en staan binnen een kwartier op het ijs. Niall staat zonder te wankelen, Louis en ik hebben wat meer moeite. Louis staat ook snel stevig op zijn voeten, ik houd me aan de kant vast. "Het is minstens drie jaar geleden dat ik dit voor het laatst deed," vertelt Louis. "Voor mij vijf jaar, volgens mij," zeg ik, nog steeds steunend op een reclamebord aan de kant. "Voor mij een paar weken, ik ga al jaren vaak schaatsen in Dublin," vertelt Niall. "Daar is het bijna hetzelfde als hier, alleen dan wat minder hoge gebouwen. We hebben muziek, lachende mensen en slecht verklede kerstmannen." We kijken alle drie naar een man verkleed als kerstman die langs de ijsbaan loopt. Hij heeft een grote zak bij zich, die zo te zien gevuld is met cadeautjes. Zijn pak ziet er niet uit, maar het idee is leuk.
"Zouden jullie dit aan die kinderen daar kunnen geven? Ik ben niet echt een held op schaatsen," vraagt hij aan ons. Louis pakt de zak van hem aan en we schaatsen naar drie kinderen die achter ons staan. Verder zijn alleen mensen van onze leeftijd en volwassenen aan het schaatsen.
Niall pakt drie cadeautjes uit de zak. We vertellen ze dat ze van de kerstman komen, die vanaf de kant zwaait. De kinderen pakken hun cadeautjes uit. Een heeft een set met een pen, een potlood en een gum en de andere twee hebben een beker.
We schaatsen terug naar de man en geven de zak terug. "Hier, neem er zelf ook maar één," zegt hij, de zak open houdend. Nog voordat we de cadeaus hebben uitgepakt loopt hij zwaaiend weg.
"Een tegoedbon voor gratis chocolademelk," leest Niall voor. "Cool." Louis scheurt het papier iets netter van zijn cadeautje. "Een vraag en antwoord boekje," zegt hij en hij leest de achterkant. "Schrijf hier drie jaar lang de antwoorden op dezelfde vragen. Klinkt wel vet," zegt hij. Zijn cadeautje lijkt duidelijk meer waard dan de rest die we tot nu toe gezien hebben, maar dat is natuurlijk toeval. Het blijft een vrij simpel boekje.
Als laatst open ik mijn cadeau. Redelijk teleurgesteld houd ik de inhoud omhoog. Het is een inklapbare tandenborstel. "Weet je, dat is eigenlijk best geniaal," zeg ik als we alle drie er naar kijken. "Het komt wel van pas," knikt Niall. "Wie wil er chocolademelk?", vraagt hij, zijn bon omhoog houdend.
Als we op schaatsen chocolademelk hebben gedronken is het al één uur. We lunchen in een kleine bakkerij en gaan dan naar het hotel om onze spullen te pakken.
Niet veel later staan we op het vliegveld. Ik heb het gevoel dat ik nog lang niet genoeg van dit land gezien heb, maar ik heb ook erg veel zin om het vliegtuig in te stappen en naar een nieuw land te gaan.
Niall, die ons hier uitzwaait, kijkt op de borden. Louis en ik mogen het nog niet zien. Hij maakt een foto en loopt terug naar ons.
"Waar hopen jullie op?", vraagt hij. Louis haalt zijn schouders op en kijkt mij aan. "Een ander werelddeel lijkt me leuk. Zuid-Amerika, Afrika of Azië, dus."
"Er gaan een paar binnen nu en een kwartier, dus dat wordt hem niet. Zullen we die van over een half uur nemen? Dan kan je nu naar de gate lopen en dan komt alles goed."
"Ja, ja, zeg nou maar waar we heen gaan," zeg ik ongeduldig. Louis en Niall grinniken. "Goed. Jullie gaan naar Kaapstad, Zuid Afrika." Ik klap blij in mijn handen. "Perfect." Ook Louis is blij met de uitkomst.
Louis geeft Niall iets wat op een knuffel lijkt. "Tot de volgende keer, bro," zegt hij. Niall glimlacht. Ik geef hem ook een knuffel. "Ik vond het leuk je ook hier te zien," zeg ik. Niall knikt. "Ik ook. Ik zal aan jullie denken als ik weer in de klas zit."
Louis en ik lopen zwaaiend weg. We kopen een last-minute ticket en lopen in de richting van de gate.
"Op naar Kaapstad."
_______________
Ik schreef gisteravond een stukje van dit hoofdstuk en toen was ik met mijn mobiel in mijn hand in slaap gevallen, lol :')